Φυτεύγω Δεντρωώδω 20: 心νοϊός
"Ό,τι κι αν πω, το ανάγεις σε παγκόσμια σταθερά, συμπεριλαμβανομένης αυτής της φράσης! Ίσως θα ήταν καλύτερα να..." Βρίσκουμε εαυτούς σε δυσκολία καθώς προσπαθήσαμε, ως τώρα, να περιγράψουμε την κίνηση πολλαπλών καπνών, που προέρχονται από διαφορετικά σύμπαντα και είναι αδύνατο να οριστούν, με τη χρήση λέξεων που ανήκουν σε ένα μόλις σύμπαν και που μόνη τους χρηστικότητα είναι να ορίζουν. Το περιεχόμενο αυτών των κειμένων είναι καιλοιπές, ατελέητο, ανελείωτο, όμως τα εξιώματα που τα συνθέτουν μπορούν να συνοψιστούν στα ακόλουθα, μόνον εφόσον η συνόψιση μπορεί να εξισωθεί με την πιθανότητα σύγχυσης και μόνον εφόσον ο σύνδεσμος "και" ανάμεσα σε οτιδήποτε μπορεί να ταυτιστεί με τη φράση "και λοιπά." Τα ακόλουθα αξιώματα είναι εξίσου αχρείαστα και ανυπόφευκτα, στο μέτρο που η τάση να μιλάμε για ένωση μεταξύ α-τόμων προκαλεί και προκαλείται από τη θεώρησή μας μιας καλούμενης τέχνης στην οποία αποδίδουμε χρηστικότητα και συστήνουμε υποφυγή. Γενικές αρχές και μνήματα οινοπτωμάτων. Τα παρόντα αξιώματα είναι και συμπτώματα της εσφαλμένης διάγνωσης του καλούμενου ωξαποδινταλιστικού και χρονοχωριενταλιστικού εσώτερου καρδιονού, τη θαρρώστια που έμεινε γνωστή ως αυτή του 心νοϊού.
1. Διαδικακυρωσία:
Επισφαλής απόδρειξη: Διαφορετικοί κανόνες με κοινές εξαιρέσεις μπορούν να θεωρηθούν ταυτόσημοι.
Παροδικό παράθεγμα: Η ανομιλία ξεκινά από το αρρητορατόριο παρηγχορεύοντας μπεκετόμπουτο υπερνοώντας το ποσοναντεξαϋλωμένο θαφασαπειροξυλωμένο κανεισποτεσεκανενανδενανηκετόκουμπο. Η σκεπικοινωνία οφείλει να ταλαντεύεται και να ταλαντώνεται μεταξύ και μέσω τυχολογίας αρχετυποχθόνειας και φθινοπωρινοκαιροφυλλοφιλοσοφίας. Η συνείδηση αυτού του χορού επανέρχεται σε κάθε εποχή που ξαναβγαίνουν στην καθωσπρεπειφάνεια όλα τα κρυφογουσταριζώματα και καταναλώνονται όλα τα κυνικημελανικλαϊνμαϊνμασταρυζόγαλα. Τότε η ατραγία επιστρέφει στην Αποδιοπομπηία των καβλαντιζελοκίνητων διπολικανθρώπων που τρέφονται με νυμφομανιοκαταθλιψανδρίκελλογκς και απειλούν με θαστισβρεκεκεκλεξιπλάστιχα, ενώ, αν και κάτοικοι της Αποδιοπομπηίας, η επαναθλιπτική δραστειριότητα τους μεταφέρει νοητικά στη χώρα των Διαταραχουμάρα. Συλλέγουμε τις φράσεις που τους ψιθυρίζουν ψευδαίμονες: (1) "Απίστευτο το πόσοι νυμφομανείς βασίζουν τις πράξεις τους στη θεωρία του κινηματογράφου και όχι σε αυτήν της βιολογίας." (2) "Η δομική ανεπάρκεια της ρητορικής των λογοπαιγνίων που βασίζονται σε αναγραμματισμούς με οδηγεί στο να σου..." - Εμείς συνθέτουμε το (3): Η έρημος δεν υπάρχει, πάντα έρχεται. Ο έρανος δεν ομιλεί με οραταρρητόριο, απλά δεν το συνεχίζει.
2. Χαρακυριαρχία:
Επισφαλής απόδρειξη: Ταυτόσημες εξαιρέσεις διαφορετικής έκφρασης εξαιρούνται από τους ίδιους κανόνες.
Παροδικό παράθεγμα: Η πρωτόγονη απαστράπτουσα επιφάνεια θα έρχεται πάντα σε αντίθεση με τη γεωμορφολαγνεία της χανωταλογοδιάρροιας και συντηρωτηφλογοδιάρρηξης, παρατηρώντας τις τσιμεντένιες πατημασιές αυτών που τώρα δεν είναι παρά φαντάσματα ζογκλέργατών που κρύβουν τα λάθη τους με φράσεις όπως: "τι παράξενα τα πληκτρολογημένα φρόυντιαν σλιψ, πάω να γράψω σε βαρετό κείμενο τη λέξη events, γράφω αυτόματα τη λέξη evening και το συνειδητοποιώ ενώ πάω να πατήσω s και το σβήνω για να το διορθώσω." Τέτοια είναι η λεγόμενη τρανσβεστωμένη μετατροπή της τιποταγής σε κυριαναρχία και τανάπαλιν - αλλιώς, το παρουσιάζουμε ως υψηlottery αξία τηνικανότητατουναπειθανότητα, ως ψευδοκιμία τις ό,τικιανκάνειςδενπρόκειταιναμεπηδήξεις ισχύος, ψευδοσυμμετρικά κουνήματα των ψυχολογικών ασταθών περιοχών γύρω από τον Ευρυμάθειο Καπρωκτό μας. Αφενός, θα λατρεύουμε οποιαδήποτε αφηρημένη έννοια και διαδικασία ως έμβια οντότητα με ταυτότητα και οποιαδήποτε έμβια οντότητα με ταυτότητα ως αφηρημένη έννοια και διαδικασία, γράφοντας πιασάρηττα ποιηματάκια για τη Καινονική Δικτίαση: "Απορρυθμυστικισμός της Μεσκαλλιόπης: Διαιρετώ όπως οι Θειαφηνειστεικόνεσθολες / Διουρητώ τους Διαφημυστικόνδορες /Διερωτώ τις Λαιστρυγόνδολες / Διερατώ μαζί μου στις Συμπλειάδες." Αντ' αυτού, αφετέρου, εμμένουμε στον προσωπικόμηνυ μαλισμό:
Ο άνεμος πια
κινείται μηχανικά
σαν ρομποταμός.
3. Επιτρεπιβεβήλαιωση:
Επισφαλής απόδρειξη: Καλούμε μια σχέση τελειωμένη εάν η ανάμνησή της γεννά νέες σχέσεις ή/και εάν η ανάμνησή της δεν επηρεάζει καθόλου την ανάδυση (ή μη) τέτοιων.
Παροδικό παράθεγμα: Στις περιπτώσεις και περιστάσεις που βρεθούν σημειώματα όπως αυτά σε προσωπικά αναλογικά ή ψηφιακά τετράδια, λευκές σελίδες βιβλίων, ή άλλη τοποθεσία καταγραφής υπομνημάτων και αναγνωρίζουμε τη γραφή μας, μα όχι εμάς ως υποκείμενο συγγραφής, τότε το αξίωμα επαληθεύεται: (1) "Αυτή θα είναι η καταληκτική φράση του βιβλίου μου με συνταγές για ερωτικά απαλλοτριοσόφια 'Άλλο Θέαμα και Άλλο Γκυντεμπόρευμα': Να κάνουμε την αναμονή του πάθους, πάθος της αναμονής!" ή (2) "Αν μού επιτραπεί μια ξεδιάντροπη μεταφορική αγριάδα, ο πόνος της εντολής του να μειώσω κατά πενήντα τοις εκατό ένα κείμενό μου το οποίο υπερβαίνει τις 12000 λέξεις προκειμένου να πληροί τα πρότυπα εκδοτικών και ακαδημαϊκών μηχανισμών είναι ομόλογος και ανάλογος σε μέγεθος και σθένος με το να γνωρίζω ότι με κεράτωσε με έναν πρώην του οποίου τις πολλαπλές ποιότητες και ιδιότητες γνωρίζω ως, κατά το δυνατό της κρίσης μου, κατώτερες σε σχέση με τις δικές μου και με την αδικία που το κεράτωμα αυτό δηλοί." Δυστυχώς το μόνο πράγμα που χρειάζεται για να μετατρέψουμε μια χρηστική μεταφορά σε λανθασμένη συσχέτιση μεταξύ κυλότητας και παθητικότητας είναι οι ουίσκιοι και το παράδοξο της αποφυγής της αποφυγής και της υπεκφυγής πως δεν επιτρέπονται οι υπεκφυγές. Όλα τα λεπτιπόλοιπτα παραμένουν σε αληθαργική νομοτονία.
4. Αυξαποζημείωση:
Επισφαλής απόδρειξη: Η συντόμευση μιας σύντμησης είναι ασύμμετρα λιγότερο επιβλαβής από τη σύντμηση μιας συντόμευσης.
Παροδικό παράθεγμα: Συχνά βρίσκουμε εαυτούς να θέλουμε να μεταφέρουμε μονοληκτικά ονειρωνίες όπως αυτήν: "[...]καταλογίζω στις ρεφορμόνες μου την πίστη πως ο χρόνος γιατρεύει όλες πληγεμονοληψίες συμπεριλαμβανομένης αυτής η οποία μου επιτρέπει να καταλογίζω στις ρεφορμόνες μου την[...]." Μια τέτοιο μονοληκτική προσπάθεια αναλύεται σε περισσότερες ψευδθείες σκέψεις αναφορικά με τον Ουροβόρο σε σχέση με το παράδοξο του Ζήνωνα, το εάν η κυκλική οιωνιότητα δεν υπάρχει για το φίδι αν η απόπειρά του να φάει την ουρά του διαιρείται μορφοκλασμάτικά σε κάθε απόπειρα να τη φτάσει, μέχρι το σημείο όπου η ψευδθεία σκέψη και η Μίγρα Μική ύπραξη αναλύονται η μία εντός της άλλης. Στην τελική, μπορεί να μη γνωρίζουμε από επικκρίσεις δεδεμόνων μετά από μεγάλες περιόδους νηχιληστείας, αλλά τα νυχτερινά μας κελεύσματα πλασμάτων του παρελθόντος μάς έμαθαν να ξεχωρίζουμε τον ρηχό αποκρυφιστή από τον δεδεμένο στοκαταρτισμένο κυνηγό νέων πραγματικοτήτων (δυσχεραίνοντας τη διαδικασία αναγνώρισης, και οι δύο θα μπορούσαν να είναι μέλη της ομάδας αναρχαοτικής μαγείας Μπαχαλάκι Στράικ). Ανάμεσα στα χαμένα επαγγέλματα του παρελθόντος είναι και: από τη μία ο Τηλεφωνογραφειοκρατύλος και από την άλλη ο Τηλεορασοφορολογουμενίων, κι αυτό διότι οι νέοι πανεπιστημαιευτήρες το έχουν ρίξει στη πολιτισεισμική ανθρακολογία. Τουλάχιστον κάνουν καλό σεξ στο μυαλό του υποθετικοπιαστικού οποιουδήποδα στο πλαίσιο μιας επιτελεστικής εις βάθος επικοινωνίας και μάς υπέδειξαν της μέθοδο απαλοιφής παρανομομαστών απτηρωσία. Μία εξ' αυτών, εφάρμοσε πάνω με την τεχνική αυτή λέγοντάς μου πως το όνομά της ήταν [Μητριότητα] πως όφειλα να κατανοήσω ότι ανήκει σε μια κατηγορία εννοιών που όλα μέλη του συνόλου ονομάζονται [Αρχέκτρυπα]. Είπε πως σπούδαζε πηλοφωνία (θέλοντας να έχει όμοια κατάληξη με το ανωτέρω αξίωμα).
5. Απλουστευσηματοδότηση:
Επισφαλής απόδρειξη: Η ιδέα της άρνησης του απαράλλαχτου παραμένει απαράλλαχτη.
Παροδικό παράθεγμα: "[...]ώμουσα λημμάνι αϊπάντμε χιουμ, καθώς η εποχή που περάσαμε μετατέρπεται σε ένα αφηρημένο σημείο μεταξύ δύο εποχών που οι δύο μας περάσαμε και περνάμε και που με τη σειρά τους αποτελούσαν σημεία αναφοράς και σημεία πιθανοτήτων πριν την αφαιρετικοποίηση της εποχής σε σημείο, που δε θα μετα(λα)βεί στο Κακνάβατο των Εξαθλίων εξαχρειωμένων Ωριγενεθλίων που προκονομήθηκαν σε ένα δακρυοπάγημα, ένα δεκεμβρωινό θυσίασμα χαλαλανδρείας στον βρωμό της σιγαναμησεθελυκότητας ασχέτως που σε άκαρες στιγμές εκφαλαινόταν ο μουτηνπευτισμός της, και τότε μα μόνο τότε και όχι μόνο τότε μου φαινόταν μελιστάλαχτη, όπως όταν ονι-ρευόμουν να τησου απαγγείλω τη Μια Ενοχή στον Παράδεισο του Μη-ρεμπώ όπως, καθώς εκεί, διακρίνεται με σαφήνεια πως αλλά και πώς όπως η απειρησκεψία που καλύπτεται από την τιποταδεντρέχεια οδηγεί σε οποιαδήποτε προσωρινή συμπαράταξη προσδοκιών, μερικών αναγκών και απωθημένων και μπορεί να θεωρηθεί "δυνατή αγάπη," έτσι περίπου και ο ασπόλεμος που επιρρίπτεται στην αλληλενδελέχεια και την blackandρέχεια που το σχήμα τους βασίζεται στη διαλεκτική ψυχομαγνητική διπολικότητα του τεντώματος μεταξύ δύναμης της μεταμφίεσης και μεταμφίεσης της δύναμης." Έτσι κλείνει το έπος Εγωθαβγεισεσύθαμπο, από το οποίο μαθαίνουμε για δύο πιθανότητες και προτιμήσεις στην καθημερινή ζωή του άμεσου μιλημέλλοντος - (α, προτιμότερη): η Ανατολιάδα θα χαθεί μέσα στη Δύσεια, με αλληλοσυγκρουόμουσες φράσεις επαναλαμβανόμενου θελωναμεινωμόνιμου και κατηφόραμου τα πεσμουκυάλια, και (β, πιθανότερη): στη Βαλλέττα των Αχρωμάτων θα συνυπάρξουν η ύπαρξη και η ανυπαρξία, αλλά στα σίγουρα δε θα συνυπάρξουν με τον ίδιο τρόπο που λέμε "η φτώχια κι η φωτιά συνυπάρχουν στον κόσμο."
6. Εξαποσυμπύγνωση:
Επισφαλής απόδρειξη: Καλούμε ανάδυση μιας σχέσης την επιτυχημένη ασύνειδη αποσύνθεση αναμνήσεων άλλων επιπέδων αφαίρεσης.
Παροδικό παράθεγμα: Η ιαπωμισοσκιαγαπησφυζοφρένεια του Δέδειλου Παλίκαιρου που έγινε γνωστός ως αντιφασιλεύς Τραυματουργός Φιδατάνδρακος στο υπερβασίλειο του Φεμονισμού-Φανιμισμού-Φαινομισμού στο ακριβές κέντρο του Τριφυλιστικού Αμαζόχειου ενσαρπώνεται στα λόγια του ναρκισβηστή σαγαμπόγια που δεδέχεται πως έκανε λάθος επιλογή. Οι ίδιες μη-σωληνώσεις διογκέτευσης ενέργειας ήταν που τον οδηγούσαν από τη μία κατεύθυνση προς την απονομή απόλυτης αυριότητας και από την άλλη προς την παροχή μοτέρμονης αφροντίδας, λες και επρόκειτο να ξεμπροστιάσουμε το ψέγμα των Μίεφ Πλήβειων κομπροστάρηδων που επικαλούνται το πέρασμα από το κορακοκόριτσα στα κοκοροκοκγόρια. Ψιθυρευστοί πνλυγμοί σαν από τσλικνίσματα από θερμοκρασί του σεμισορροπιστή που ντροπιδέχεται την πτώση κάθε σκιας μπροστά στα σκαλομάτια του: "Είσαι το συναισθύμα μου, εγώ ο συναισθύτης σου, θα σου βγάλω τις συναισθήτες και θα γίνουμε μαζί συναισθηματοβγάλτες." Σκέψεις όπως αυτή συνοδεύονται από ομοιοκαταθλιπτικά εξάστιχα όπως:
Με παραισθήσεις,
Απωθημένα αποθεονήστικα,
αρκούδος θλιμμένος, δε θα χορέψω,
αρκούντως βαστιμπανυανίστηκα,
ακόμα κι αν μου ξαναζητήσεις
να επιστρέψω.
Τέλος, εάν εξαφανίσουμε οριστικά και ηεξουσιαδιαφδειθυραμβικά μέσω ενός και μέσα σε έναν συνάμα παρομοιωτή και τηλεμεταμφορέα την έλλειψη και τη γοητεία, η σχέση μεταξύ θέλησης/ικανότητας και ανάγκης/χρηστικότητας, θα αλλάξουν δια παντός. Η [Μνημαργώτερα] σηκώθηκε από την ταφρότεφρα σαν να έγινε Ηλί-θεότητα που αντιπροσώπευε τις έξι ανωτέρω αρχές για να εκτονιώσει την τζιχανταναθανασία και να απονεώσει τη νευρυμάθεια από το ορφανοταφείο στο νεκροτροφείο.
