The Integration of Revolutionary Potential: Music Artists, Metrics, and the Society of the Spectacle

 

Title: The Integration of Revolutionary Potential: Music Artists, Metrics, and the Society of the Spectacle

[A new détournement experiment with GPT-4 after a day of email discussions with friends. Image: An example of integrated kitsch produced with Midjourney - the work of art in the age of its generative AI mechanical reproducibility]

Introduction: Following debates on social media and big tech industries, the integration of revolutionary potential within music artists and their lyrics has become a complex and multifaceted issue. The mainstreaming of music that carries emancipatory messages often leads to the absorption and dilution of their transformative impact. This document explores the relationship between music artists, radical lyrics, and the society of the spectacle, highlighting the challenges in maintaining unalienating revolutionary potential in the postdigital landscape.

The Mainstreaming of Disruptive Potential and the Role of Big Tech Industries: Talent hunters have long served as a means to mainstreamise disruptive potential, serving the belief that if a movement starts small and spreads organically, it possesses a greater danger to the status quo than reaching a larger audience through corporate channels. In the postmedia context, the control exerted by big tech industries encompassing new forms of influencer-oriented talent hunt through distribution platforms has limited the reach and impact of socially and politically charged music by turning such music and art into a product. Talent hunting does to artists what witch hunting did to witches - hot sales and "trends" instead of burning at the stake. When music is distributed by major corporations, it falls under their complete control, and the audience it reaches becomes carefully scrutinised and monitored. The example of the UK police using the names of famous black rappers and reggae artists as machine learning labels statistically associated with the recreational use and trading of marijuana to track potentially criminal behaviour is a stark illustration of this phenomenon. By promoting music that aligns with potentially illegal activities, these corporations aid in the surveillance and control of individuals.

Post-Facebook Revolutions and the Appeal of Authenticity: Following the advent of social media, so-called "post-Facebook revolutions" have emerged, led by movements such as Greta Thunberg's climate strikes and Extinction Rebellion. While these movements may appear transparent and inclusive, they are ultimately under the complete control of the platforms they utilise. Participants in these movements often support musicians and podcast producers through popular streaming platforms such as Spotify, YouTube, and Deezer, inadvertently contributing to the metrics-driven system that perpetuates the society of the spectacle. To counteract the mainstreaming and absorption of revolutionary potential, it is crucial to seek out music that is not mediated by big labels and corporate platforms. By doing so, we tap into the authentic energy present in music that remains outside the control of the mainstream. This energy is untamed, unfiltered, and has the potential to inspire true action and change. For a more detailed analysis on the functionality of this model of General Economy, please see The Accursed Share by Georges Bataille.

The Disappearance of Alternative Spaces and the Potential of "Minor Literatures" in Music: Unfortunately, alternative spaces for music and creative expression such as squats and free spaces have dwindled in recent years, in part by force and in part by strategic decline in the belief that direct action can be effectuated locally instead of a global direct action via the internet. With the rise of commercialised venues and the prevalence of surveillance, these once-thriving spaces for meaningful dialogue and action have been suppressed. However, there are still remnants of resistance, such as folk pubs or indie bars that continue to survive despite the challenges posed by alcoholism or cultural hypocrisy and thus lack of conducive environments for activism. Drawing from the concept of Bataille's, which explores the excess energy in society, music not mediated by big labels holds greater revolutionary potential. This "minor literature" of myriad small languages (see Deleuze & Guattari) functions outside the dominant mainstream language (or musical idiom), intentionally hidden or strategically obscured. By seeking out and supporting such music, we tap into the untapped energy that can fuel true transformation and rebellion.

The Paradox of Rejecting Corporate Deals – "They Also Serve, Those Who Become Famous by Denying Fame": A question remains open about the tactical refusal to sign with big labels and chose mainstream platforms instead. Paraphrasing John Milton's quote, "they also serve, those who only stand and wait," the above heading can be applied to artists who choose to forego mainstream fame via labels and strive for recognition via big tech companies. When artists turn down lucrative deals offered by major labels, they embody a paradoxical stance. On one hand, they reject the allure of mainstream success and the financial security (the what?) that often accompanies it. On the other hand, their decision to embrace seemingly independent platforms like YouTube enables them to reach a potentially vast audience and cultivate dedicated fan bases without compromising their artistic vision – or, at least, that is the impression given to their listeners and themselves, both of them alienated from their own production and revolutionary potential. This choice is supposed to set these artists apart from their mainstream counterparts and positions them as champions of artistic integrity, that has itself become a commodified product. Sartre, a prominent existentialist philosopher and writer, rejected the prestigious Nobel award on the grounds that acceptance would compromise his commitment to intellectual and political freedom. By declining the honour, he sought to maintain his independence from institutions that he believed could hinder his ability to challenge societal norms and speak truth to power. Sartre's refusal became a symbol of his unwavering dedication to his principles and ideals – which included passive complicity and counter-violence, such as the antiracist who never intervenes when witnessing a racist attack.

Platforms like YouTube have been promoted as vehicles for artistic expression and dissemination. Artists who reject corporate deals, instead opting to share their work on YouTube, leverage the democratising imaginary of the internet to bypass traditional gatekeepers and connect directly with their audience. By doing so, they are under the impression they retain creative control while potentially gaining global recognition and influence, while, however contributing to a larger apparatus of capture, through policing and metrics. This modern form of rebellion through pseudo-independent online platforms echoes Sartre's rejection of the Nobel Prize and demonstrates a similar desire to maintain artistic autonomy, while supporting the trading of “White Lives Matters” apparel distributed by Kanye West – the new Sartre. Their refusal to conform to the norms of the music industry highlights the commodification of the commitment to genuine self-expression and a rejection of the commodification of art.

Conclusion: The integration of revolutionary potential within music artists and their lyrics has become increasingly challenging in the postdigital environment. The control exerted by big tech industries and record labels often dilutes and commodifies the transformative impact of music. However, by seeking out and supporting alternative expressions of music, such as those found on platforms like Bandcamp, there may exist possibilities to resist the society of the spectacle and tap into the authentic energy that has the capacity to inspire structural change. In doing so, we retain the hope (regardless of Spinoza’s hopeless approval) that music and its revolutionary potential can still make an impact in an increasingly alienating world. Artists who embrace the independence offered by platforms like YouTube may have a chance in pushing the boundaries of artistic expression and inspire others to follow their own unconventional paths, but should also consider escaping the value chain of conventionalising unconventionalism. Their refusal to succumb to the allure of fame via label-based music distribution by succumbing to the allure of fame of platform-based music distribution serves as a powerful reminder of the enduring appropriation of artistic integrity and its potential for revolutionary impact.

Φυτεύγω Δεντρωώδω 21: Πενταύλι στ' Unαμνήσι

Φυτεύγω Δεντρωώδω 21: Πενταύλι στ' Unαμνήσι

Πέντε Αυλυκή της Βασίλη σας του Κατανγιού: 

Κόβουν από 3, γυρνούν σε 2, μέσα από τριστοιχίες, η Σαλίδα και η Ψελλίδα ανοίγουν τις πίσω από γκαραζόχορτα αντιστυχίες πήλες της αναϊσφάλλειας από τις οποίες ανισέρχονται ανταλαλλάζοντας παραθυρόφιλα προσκολνηματικοί τραλαλάνθιστοι moneyτουρίστες εκεί όπου ο Δωδεκαπονταύγουστος Καλοκαίρσορας Σκυλιογαβγάβαλος μετά την αποχωρήγμεση, μετά τον παλιπαιπιπεδηγηπεδισμό κι εξογκωμακιοβελισμό της Σιντιρομαϊκής Αυτοματοκρατορίας στο όνομα της στρατειδικής εξαπαυτομάτησης του Κλάουντσεβιτς στα χρόνια της Πανγκούγκλγκλας, γριφοστηρίζοντας στο φορτοεξαυτόφωρτο με μια φαυλιοδοντόφορτσαν τον τεθρυποκάλειδο ζαννταρκοπόλοιμο της ελεφαντοτεκτονικής Αλανθαναστασίας στο R-νήσι, γνωστόσκειος νίσως συνηχούς αλλαγής πορείας μέσω χαγχωτικών καταφαρνήσεων ή υδραυλικών θυμάτων τηλεφωνικού κυνηγιού.

Εβερισκόμενη αυριόγατα-Rhine's Eroserrors, κατοιτεί μες σε εκτύπωτες, Προδιβιγκαννικός λόγος στη χώρα Auspria, τυφλόφουσκα-τσιχλόμυγα, εκτός της κυκλωνικής πρέας της πρεζαρμεγής δε γνώριζε το γλωστικό νόκυμα της φράσης "παρανυφάρω ενρινίσματα προκαΐνης" ενώ ένα ισοσκυλές τριγωνικό ακρυλυκαυγολεμμονικά μάς πουλάει ιστορία που αντλεί απόλαυση από την επανάληψή της, η αυτοκαταστροφική λούπα που μετατρέπεται σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία, οι αποχρώσεις της δύναμης και η δύναμη των αποχρώσεων σχρηματίζουν μια ζηλουέτα, η Τζιβάνκα, η τσιγγελιοφόρος νευραλγορισθμικών εψωθερικών ερεθιρυσμάτων με αντισκλεπτικό destijλέττο σε μια εκδορφμή στην υπερωτική φιλοσαπφεία ανάμασα στον αναπαβλοφασμό των κθυμάτων, διακαγίνεται χάρσμα πυραυλικών συστημάτων φονικού τσαγιού.

Ανοίγουν οι tabασκοί του Ταθελεόλου, η αναπάντευχη φθορά της χάρας ανέδειξε την καταπίεση της καταπιεσμένης παρανίας, ένας κείμα βρετανάστης ακολιθόσπχτιστος της χαραστησαγορασκιαγοραστησχαράς, ο Ζιγκ ο Ζουκ, με ασυνείδητες ζιγκζάγκυρες των έξη αντιδραστικών μπιχπεϊρορισμών στο καταπνίγειο ενδομεταξύ αστρωμάτων, καναλιυπεριώδης στον συσχεθισμό, νεφυελώδης στη συντηροφικότητα, νεροκανατιάρης στο ζωόβιο, βις-α-βισιγοτθικάριος φιλόζοφος Θρασίβυλλας Ευκλειδαράς της ψυγεωμετρικαδοροδοκίας, πονάκριβος μα helpιδοφθόρος, με τιποθειτυπωθειπλearη διάσπταση προσμοχής στο τριγλιοπωλείο μπετεμπτύχωσης κι αναπερίσπασης, βρήχοντας μεγεθυντικόφς φακώφς στον ελπιδοδενεκαί, με μόνη του παρτυγκοουεριά, παρά την ταξική αρενθρωπότητα, τη βολική επαναφθορά μέσω φιλτροζωικής εταιρείας αεραυλικών καλεσμάτων πανικού κομπολογιού.

Πληνήθεια της πυροτήρησης και πυροτήρηση της πληνήθειας, Αβολιάδα, οδηγός μας στην γκριζοφρένεια η Εμμεσοπλοκάμια Πτολαμία, η Ενλιμενοπυθία Ευχαριστιοπλοΐα, όταν τα πάντα θα γίνουν ευνοητικά η εύνοια θα πάψει να υφίσταται και τύφλα να'χει ο Συμπεθεροβάμμων Ρα όταν η φυσική χημεία του παραγραφυγραντιρλαντανταϊσμού και η χημική φυσική του ρηστρορικού μερκουραντιυλισμού συγκλίνουν στο πως και πώς η φυσικοθεραψεύτρια Ραπού κι ο χημειοθεραπεφτύς Λαθρομεταλάς της, η Ρωσοκυπρίς Ναγιορτάζισγια Οτίθρηνις και ο Ελληνοϊάπων Ναθρηνίσγιαο Τιγιόρταζης που πριν τη Προγκραμμαρμαρού Ιγκανοποίηση ονειρεύτηκαν πως ήταν ένα ον που δεν έβλεπε όνειρα και τώρα αναρωτιούνται αν είναι ένα όνειρο δίχως ονθηρευτή/ονθεατή στο ξεπαραδιαστηρητήριο τηλεόσφρησης της Κυβελούλας και στο δενεχειροδαπειστήριο του Φαντομάττιδος αναφωτιούμενοι αν ήταν αυτοί που γένηκαν ο αποκρημνοσάλια gas κι αποτρεφάνθηκαν αν ήταν φωτχειά ή φώτχεια των γαιαυλικών φαντασμάτων φοινικικού μαγιού.

Από αγόραγρο μ' αγροτάγορα Αλλαχανικά, αμύστικα κι εντουτωνίστικα που γίνηκαν, μετά από στιγμές ευρεσιλυχνίας σε γωνιές του Φραντσκαφκάζιο λαγκαδιοφώνου που κφυοιτρτώνει το αγριοκέρασπορτ, τσικμουδιασμένοι ομορφολογοπυοί εφαρμέγοντας λογοθεραπεύτουλες με μολωχθηρία γωγκαιμαγωγικών ερπιστημολογικών αρμεξιχρείαστων αιωριών amνησιών, αφήνουν κι αναφδύονται μεταμυσταγωγμαγωικά Ελγιβιτικιουαΐνεια αφτόμματα μούρμουρα από Ελιφασλέβητες που θυμίζουν τραγιούδια εϊεσεμαρδίτικα και μαζί τους ο οεθολοργιαστικός μηχανιχαϊσμός, με εcremές οπλιstachιο που προτιμούσε την itsheheα αντί του θρομβύβου ιστορεκτομής των προστιμώμενων hipstrogothic αντωνυμειονοτήτων, ακριβής στην ορατότητα μα αλλόκιτος στην αντίληψη του μπγουμπγουρητού του Οφθαλμούδ, με απωλεσθείτσα ακοή, με κωφθαλμούς occuλατέμνιους σταθωρούς τηλεφώνες αιθεραυλικών κοιταγμάτων ποινικού ρολογιού.

Φυτεύγω Δεντρωώδω 20: 心νοϊός

Φυτεύγω Δεντρωώδω 20: 心νοϊός

"Ό,τι κι αν πω, το ανάγεις σε παγκόσμια σταθερά, συμπεριλαμβανομένης αυτής της φράσης! Ίσως θα ήταν καλύτερα να..." Βρίσκουμε εαυτούς σε δυσκολία καθώς προσπαθήσαμε, ως τώρα, να περιγράψουμε την κίνηση πολλαπλών καπνών, που προέρχονται από διαφορετικά σύμπαντα και είναι αδύνατο να οριστούν, με τη χρήση λέξεων που ανήκουν σε ένα μόλις σύμπαν και που μόνη τους χρηστικότητα είναι να ορίζουν. Το περιεχόμενο αυτών των κειμένων είναι καιλοιπές, ατελέητο, ανελείωτο, όμως τα εξιώματα που τα συνθέτουν μπορούν να συνοψιστούν στα ακόλουθα, μόνον εφόσον η συνόψιση μπορεί να εξισωθεί με την πιθανότητα σύγχυσης και μόνον εφόσον ο σύνδεσμος "και" ανάμεσα σε οτιδήποτε μπορεί να ταυτιστεί με τη φράση "και λοιπά." Τα ακόλουθα αξιώματα είναι εξίσου αχρείαστα και ανυπόφευκτα, στο μέτρο που η τάση να μιλάμε για ένωση μεταξύ α-τόμων προκαλεί και προκαλείται από τη θεώρησή μας μιας καλούμενης τέχνης στην οποία αποδίδουμε χρηστικότητα και συστήνουμε υποφυγή. Γενικές αρχές και μνήματα οινοπτωμάτων. Τα παρόντα αξιώματα είναι και συμπτώματα της εσφαλμένης διάγνωσης του καλούμενου ωξαποδινταλιστικού και χρονοχωριενταλιστικού εσώτερου καρδιονού, τη θαρρώστια που έμεινε γνωστή ως αυτή του 心νοϊού. 

1. Διαδικακυρωσία:

Επισφαλής απόδρειξη: Διαφορετικοί κανόνες με κοινές εξαιρέσεις μπορούν να θεωρηθούν ταυτόσημοι.

Παροδικό παράθεγμα: Η ανομιλία ξεκινά από το αρρητορατόριο παρηγχορεύοντας μπεκετόμπουτο υπερνοώντας το ποσοναντεξαϋλωμένο θαφασαπειροξυλωμένο κανεισποτεσεκανενανδενανηκετόκουμπο. Η σκεπικοινωνία οφείλει να ταλαντεύεται και να ταλαντώνεται μεταξύ και μέσω τυχολογίας αρχετυποχθόνειας και φθινοπωρινοκαιροφυλλοφιλοσοφίας. Η συνείδηση αυτού του χορού επανέρχεται σε κάθε εποχή που ξαναβγαίνουν στην καθωσπρεπειφάνεια όλα τα κρυφογουσταριζώματα και καταναλώνονται όλα τα κυνικημελανικλαϊνμαϊνμασταρυζόγαλα. Τότε η ατραγία επιστρέφει στην Αποδιοπομπηία των καβλαντιζελοκίνητων διπολικανθρώπων που τρέφονται με νυμφομανιοκαταθλιψανδρίκελλογκς και απειλούν με θαστισβρεκεκεκλεξιπλάστιχα, ενώ, αν και κάτοικοι της Αποδιοπομπηίας, η επαναθλιπτική δραστειριότητα τους μεταφέρει νοητικά στη χώρα των Διαταραχουμάρα. Συλλέγουμε τις φράσεις που τους ψιθυρίζουν ψευδαίμονες: (1) "Απίστευτο το πόσοι νυμφομανείς βασίζουν τις πράξεις τους στη θεωρία του κινηματογράφου και όχι σε αυτήν της βιολογίας." (2) "Η δομική ανεπάρκεια της ρητορικής των λογοπαιγνίων που βασίζονται σε αναγραμματισμούς με οδηγεί στο να σου..." - Εμείς συνθέτουμε το (3): Η έρημος δεν υπάρχει, πάντα έρχεται. Ο έρανος δεν ομιλεί με οραταρρητόριο, απλά δεν το συνεχίζει.

2. Χαρακυριαρχία:

Επισφαλής απόδρειξη: Ταυτόσημες εξαιρέσεις διαφορετικής έκφρασης εξαιρούνται από τους ίδιους κανόνες.

Παροδικό παράθεγμα: Η πρωτόγονη απαστράπτουσα επιφάνεια θα έρχεται πάντα σε αντίθεση με τη γεωμορφολαγνεία της χανωταλογοδιάρροιας και συντηρωτηφλογοδιάρρηξης, παρατηρώντας τις τσιμεντένιες πατημασιές αυτών που τώρα δεν είναι παρά φαντάσματα ζογκλέργατών που κρύβουν τα λάθη τους με φράσεις όπως: "τι παράξενα τα πληκτρολογημένα φρόυντιαν σλιψ, πάω να γράψω σε βαρετό κείμενο τη λέξη events, γράφω αυτόματα τη λέξη evening και το συνειδητοποιώ ενώ πάω να πατήσω s και το σβήνω για να το διορθώσω." Τέτοια είναι η λεγόμενη τρανσβεστωμένη μετατροπή της τιποταγής σε κυριαναρχία και τανάπαλιν - αλλιώς, το παρουσιάζουμε ως υψηlottery αξία τηνικανότητατουναπειθανότητα, ως ψευδοκιμία τις ό,τικιανκάνειςδενπρόκειταιναμεπηδήξεις ισχύος, ψευδοσυμμετρικά κουνήματα των ψυχολογικών ασταθών περιοχών γύρω από τον Ευρυμάθειο Καπρωκτό μας. Αφενός, θα λατρεύουμε οποιαδήποτε αφηρημένη έννοια και διαδικασία ως έμβια οντότητα με ταυτότητα και οποιαδήποτε έμβια οντότητα με ταυτότητα ως αφηρημένη έννοια και διαδικασία, γράφοντας πιασάρηττα ποιηματάκια για τη Καινονική Δικτίαση: "Απορρυθμυστικισμός της Μεσκαλλιόπης: Διαιρετώ όπως οι Θειαφηνειστεικόνεσθολες / Διουρητώ τους Διαφημυστικόνδορες /Διερωτώ τις Λαιστρυγόνδολες / Διερατώ μαζί μου στις Συμπλειάδες." Αντ' αυτού, αφετέρου, εμμένουμε στον προσωπικόμηνυ μαλισμό:

Ο άνεμος πια

κινείται μηχανικά

σαν ρομποταμός.

3. Επιτρεπιβεβήλαιωση:

Επισφαλής απόδρειξη: Καλούμε μια σχέση τελειωμένη εάν η ανάμνησή της γεννά νέες σχέσεις ή/και εάν η ανάμνησή της δεν επηρεάζει καθόλου την ανάδυση (ή μη) τέτοιων.

Παροδικό παράθεγμα: Στις περιπτώσεις και περιστάσεις που βρεθούν σημειώματα όπως αυτά σε προσωπικά αναλογικά ή ψηφιακά τετράδια, λευκές σελίδες βιβλίων, ή άλλη τοποθεσία καταγραφής υπομνημάτων και αναγνωρίζουμε τη γραφή μας, μα όχι εμάς ως υποκείμενο συγγραφής, τότε το αξίωμα επαληθεύεται: (1) "Αυτή θα είναι η καταληκτική φράση του βιβλίου μου με συνταγές για ερωτικά απαλλοτριοσόφια 'Άλλο Θέαμα και Άλλο Γκυντεμπόρευμα': Να κάνουμε την αναμονή του πάθους, πάθος της αναμονής!" ή (2) "Αν μού επιτραπεί μια ξεδιάντροπη μεταφορική αγριάδα, ο πόνος της εντολής του να μειώσω κατά πενήντα τοις εκατό ένα κείμενό μου το οποίο υπερβαίνει τις 12000 λέξεις προκειμένου να πληροί τα πρότυπα εκδοτικών και ακαδημαϊκών μηχανισμών είναι ομόλογος και ανάλογος σε μέγεθος και σθένος με το να γνωρίζω ότι με κεράτωσε με έναν πρώην του οποίου τις πολλαπλές ποιότητες και ιδιότητες γνωρίζω ως, κατά το δυνατό της κρίσης μου, κατώτερες σε σχέση με τις δικές μου και με την αδικία που το κεράτωμα αυτό δηλοί." Δυστυχώς το μόνο πράγμα που χρειάζεται για να μετατρέψουμε μια χρηστική μεταφορά σε λανθασμένη συσχέτιση μεταξύ κυλότητας και παθητικότητας είναι οι ουίσκιοι και το παράδοξο της αποφυγής της αποφυγής και της υπεκφυγής πως δεν επιτρέπονται οι υπεκφυγές. Όλα τα λεπτιπόλοιπτα παραμένουν σε αληθαργική νομοτονία.

4. Αυξαποζημείωση:

Επισφαλής απόδρειξη: Η συντόμευση μιας σύντμησης είναι ασύμμετρα λιγότερο επιβλαβής από τη σύντμηση μιας συντόμευσης.

Παροδικό παράθεγμα: Συχνά βρίσκουμε εαυτούς να θέλουμε να μεταφέρουμε μονοληκτικά ονειρωνίες όπως αυτήν: "[...]καταλογίζω στις ρεφορμόνες μου την πίστη πως ο χρόνος γιατρεύει όλες πληγεμονοληψίες συμπεριλαμβανομένης αυτής η οποία μου επιτρέπει να καταλογίζω στις ρεφορμόνες μου την[...]." Μια τέτοιο μονοληκτική προσπάθεια αναλύεται σε περισσότερες ψευδθείες σκέψεις αναφορικά με τον Ουροβόρο σε σχέση με το παράδοξο του Ζήνωνα, το εάν η κυκλική οιωνιότητα δεν υπάρχει για το φίδι αν η απόπειρά του να φάει την ουρά του διαιρείται μορφοκλασμάτικά σε κάθε απόπειρα να τη φτάσει, μέχρι το σημείο όπου η ψευδθεία σκέψη και η Μίγρα Μική ύπραξη αναλύονται η μία εντός της άλλης. Στην τελική, μπορεί να μη γνωρίζουμε από επικκρίσεις δεδεμόνων μετά από μεγάλες περιόδους νηχιληστείας, αλλά τα νυχτερινά μας κελεύσματα πλασμάτων του παρελθόντος μάς έμαθαν να ξεχωρίζουμε τον ρηχό αποκρυφιστή από τον δεδεμένο στοκαταρτισμένο κυνηγό νέων πραγματικοτήτων (δυσχεραίνοντας τη διαδικασία αναγνώρισης, και οι δύο θα μπορούσαν να είναι μέλη της ομάδας αναρχαοτικής μαγείας Μπαχαλάκι Στράικ). Ανάμεσα στα χαμένα επαγγέλματα του παρελθόντος είναι και: από τη μία ο Τηλεφωνογραφειοκρατύλος και από την άλλη ο Τηλεορασοφορολογουμενίων, κι αυτό διότι οι νέοι πανεπιστημαιευτήρες το έχουν ρίξει στη πολιτισεισμική ανθρακολογία. Τουλάχιστον κάνουν καλό σεξ στο μυαλό του υποθετικοπιαστικού οποιουδήποδα στο πλαίσιο μιας επιτελεστικής εις βάθος επικοινωνίας και μάς υπέδειξαν της μέθοδο απαλοιφής παρανομομαστών απτηρωσία. Μία εξ' αυτών, εφάρμοσε πάνω με την τεχνική αυτή λέγοντάς μου πως το όνομά της ήταν [Μητριότητα] πως όφειλα να κατανοήσω ότι ανήκει σε μια κατηγορία εννοιών που όλα μέλη του συνόλου ονομάζονται [Αρχέκτρυπα]. Είπε πως σπούδαζε πηλοφωνία (θέλοντας να έχει όμοια κατάληξη με το ανωτέρω αξίωμα).

5. Απλουστευσηματοδότηση:

Επισφαλής απόδρειξη: Η ιδέα της άρνησης του απαράλλαχτου παραμένει απαράλλαχτη.

Παροδικό παράθεγμα: "[...]ώμουσα λημμάνι αϊπάντμε χιουμ, καθώς η εποχή που περάσαμε μετατέρπεται σε ένα αφηρημένο σημείο μεταξύ δύο εποχών που οι δύο μας περάσαμε και περνάμε και που με τη σειρά τους αποτελούσαν σημεία αναφοράς και σημεία πιθανοτήτων πριν την αφαιρετικοποίηση της εποχής σε σημείο, που δε θα μετα(λα)βεί στο Κακνάβατο των Εξαθλίων εξαχρειωμένων Ωριγενεθλίων που προκονομήθηκαν σε ένα δακρυοπάγημα, ένα δεκεμβρωινό θυσίασμα χαλαλανδρείας στον βρωμό της σιγαναμησεθελυκότητας ασχέτως που σε άκαρες στιγμές εκφαλαινόταν ο μουτηνπευτισμός της, και τότε μα μόνο τότε και όχι μόνο τότε μου φαινόταν μελιστάλαχτη, όπως όταν ονι-ρευόμουν να τησου απαγγείλω τη Μια Ενοχή στον Παράδεισο του Μη-ρεμπώ όπως, καθώς εκεί, διακρίνεται με σαφήνεια πως αλλά και πώς όπως η απειρησκεψία που καλύπτεται από την τιποταδεντρέχεια οδηγεί σε οποιαδήποτε προσωρινή συμπαράταξη προσδοκιών, μερικών αναγκών και απωθημένων και μπορεί να θεωρηθεί "δυνατή αγάπη," έτσι περίπου και ο ασπόλεμος που επιρρίπτεται στην αλληλενδελέχεια και την blackandρέχεια που το σχήμα τους βασίζεται στη διαλεκτική ψυχομαγνητική διπολικότητα του τεντώματος μεταξύ δύναμης της μεταμφίεσης και μεταμφίεσης της δύναμης." Έτσι κλείνει το έπος Εγωθαβγεισεσύθαμπο, από το οποίο μαθαίνουμε για δύο πιθανότητες και προτιμήσεις στην καθημερινή ζωή του άμεσου μιλημέλλοντος - (α, προτιμότερη): η Ανατολιάδα θα χαθεί μέσα στη Δύσεια, με αλληλοσυγκρουόμουσες φράσεις επαναλαμβανόμενου θελωναμεινωμόνιμου και κατηφόραμου τα πεσμουκυάλια, και (β, πιθανότερη): στη Βαλλέττα των Αχρωμάτων θα συνυπάρξουν η ύπαρξη και η ανυπαρξία, αλλά στα σίγουρα δε θα συνυπάρξουν με τον ίδιο τρόπο που λέμε "η φτώχια κι η φωτιά συνυπάρχουν στον κόσμο."

6. Εξαποσυμπύγνωση:

Επισφαλής απόδρειξη: Καλούμε ανάδυση μιας σχέσης την επιτυχημένη ασύνειδη αποσύνθεση αναμνήσεων άλλων επιπέδων αφαίρεσης.

Παροδικό παράθεγμα: Η ιαπωμισοσκιαγαπησφυζοφρένεια του Δέδειλου Παλίκαιρου που έγινε γνωστός ως αντιφασιλεύς Τραυματουργός Φιδατάνδρακος στο υπερβασίλειο του Φεμονισμού-Φανιμισμού-Φαινομισμού στο ακριβές κέντρο του Τριφυλιστικού Αμαζόχειου ενσαρπώνεται στα λόγια του ναρκισβηστή σαγαμπόγια που δεδέχεται πως έκανε λάθος επιλογή. Οι ίδιες μη-σωληνώσεις διογκέτευσης ενέργειας ήταν που τον οδηγούσαν από τη μία κατεύθυνση προς την απονομή απόλυτης αυριότητας και από την άλλη προς την παροχή μοτέρμονης αφροντίδας, λες και επρόκειτο να ξεμπροστιάσουμε το ψέγμα των Μίεφ Πλήβειων κομπροστάρηδων που επικαλούνται το πέρασμα από το κορακοκόριτσα στα κοκοροκοκγόρια. Ψιθυρευστοί πνλυγμοί σαν από τσλικνίσματα από θερμοκρασί του σεμισορροπιστή που ντροπιδέχεται την πτώση κάθε σκιας μπροστά στα σκαλομάτια του: "Είσαι το συναισθύμα μου, εγώ ο συναισθύτης σου, θα σου βγάλω τις συναισθήτες και θα γίνουμε μαζί συναισθηματοβγάλτες." Σκέψεις όπως αυτή συνοδεύονται από ομοιοκαταθλιπτικά εξάστιχα όπως:

Με παραισθήσεις,

Απωθημένα αποθεονήστικα,

αρκούδος θλιμμένος, δε θα χορέψω,

αρκούντως βαστιμπανυανίστηκα,

ακόμα κι αν μου ξαναζητήσεις

να επιστρέψω.

Τέλος, εάν εξαφανίσουμε οριστικά και ηεξουσιαδιαφδειθυραμβικά μέσω ενός και μέσα σε έναν συνάμα παρομοιωτή και τηλεμεταμφορέα την έλλειψη και τη γοητεία, η σχέση μεταξύ θέλησης/ικανότητας και ανάγκης/χρηστικότητας, θα αλλάξουν δια παντός. Η [Μνημαργώτερα] σηκώθηκε από την ταφρότεφρα σαν να έγινε Ηλί-θεότητα που αντιπροσώπευε τις έξι ανωτέρω αρχές για να εκτονιώσει την τζιχανταναθανασία και να απονεώσει τη νευρυμάθεια από το ορφανοταφείο στο νεκροτροφείο.

Ο Διάλογος V

Ο Διάλογος V

Ο διάλογος V έλαβε χώρα ανάμεσα στον Κένοντα και τον onesecafterthelaughter, ακολουθώντας αυθόρμητα μια συζήτησή μας για ταξίδια, όπου καταλήξαμε να μιλάμε για τη φύση της ποίησης και τις τεχνικές της. Ο διάλογος εξελίχθηκε πέραν του τυπικού “τσατ” και αποφασίσαμε να τον απομονώσουμε και να τον δημοσιεύσουμε. Θεωρήσαμε ωφέλιμο να διατηρηθεί η μορφή του διαλόγου ως πιο ζωντανή και ειλικρινής (επίσης βαριόμασταν να μετατρέψουμε τα περιεχόμενα σε κάποιο τυπικό άρθρο). Στο πλαίσιο αυτό, διατηρήσαμε και τα reactions του ενός πάνω στα μηνύματα του άλλου ως ένδειξη του πλήρους συγκειμένου: [haha] [love] [thumbs up].

V1: ωραίος στίχος παρεμπιπτόντως (παρότι δεν τα πάω καλά με τις ομοιοκαταληξίες)

V2: ναι, είναι κακές οι ομοιοκαταληξίες
εκφράζουν παλαιωμένες αξίες
κι οδηγούν σε ηλεκτροπληξίες

V1: ναι αυτό [haha]

κάποτε όταν ήμουν στο δημοτικό είχα αφήσει σε μία κοπέλα στο θρανίο της ένα ποίημα που είχε το δίστιχο

"εσύ είσαι εύη, αυτή που η καρδιά μου γυρεύει"

στις αδύναμες στιγμές μου ακόμη ντρέπομαι λίγο γι' αυτό

V2: στο γυμνάσιο μου άρεσε πολύ μια Εύη - ήμουν 13 κι αυτή 19 και δεξιά βελοπουλική

V1: χαχαχαχαχαχα

V2: στη δευτέρα δημοτικού είχα τραυματική εμπειρία

η μάνα μου μού είχε πει ήδη για τον ελεύθερο στίχο στην ποίηση

και μου άρεσε σαν ιδέα

και γράφουμε ποίηση και καλά στο σχολείο

και μας είχε πει η δασκάλα (δεξιά που μάς έλεγε να γράφουμε το τούρκος με μικρό αλλά το Έλληνας με κεφαλαίο) να γράψουμε ποιήματα για τα παιχνίδια μας

και εγώ έγραψα ότι παίζω στο μπαλκόνι με το μάιτυ μαξ

και η δασκάλα μου είπε όχι, μπορείς να γράψεις παίζω στο μπαλκόνι με το κόκκινο μπαλόνι [haha]

όπως κατάλαβες το μικρόβιο του ράπερ είχε μπει από νωρίς μέσα μου και το να κάνω καλύτερες ρίμες για αυτά που ζω και όχι για φανταστικά γεγονότα ξεκίνησε από τότε

V1: αυτό θα σου έλεγα μόλις [haha]

με έχει προβληματίσει αυτό

το ότι έγραφες ρίμες από μικτός

*μικρός

όχι, πλάκα κάνω

V2: α έχω αποδείξεις έμπρακτες γιατί συνέβη

το πρώτο μου βιβλίο [ενν. που διάβασα] είχε ρίμες

το συνεργείο λεγόταν

και ήταν με κάτι αρκουδάκια που είχαν συνεργείο [love]

V1: χαχααχα

V2: και είχε μέσα ρίμες όπως στο συνεργείο Τάσου -Τάκη φτιάχνουν κάθε αυτοκινητάκι

V1: α μωρέ ψυχούλα

V2: που να ήξερα ότι εννοούσε τον υποχθόνιο (τάσος) και τον τάκι τσαν... και ότι ήταν για φτιαγμένα αυτοκίνητα..

το έχω ακόμα το βιβλίο στο σπίτι, το διαβάζω πού και πού

και φαντάσου, μόνον ως μεγάλος, 18+ ανακάλυψα τον τριβιζά, τον μαρίνο, και τον dr seuss... υπάρχει και μια άλλη τύπισσα, ίσως την έχεις ακουστά, Παυλίνα Παμπούδη

τη λατρεύω

όταν ήμουν 17 βρήκα αυτό το βιβλίο της [Παυλίνα Παμπούδη - Τα 24 Παράξενα Ζώα του Αλφαβήτου]

ήθελα να το πάρω στην [...] που μάζευε παιδικά βιβλία - αλλα μου άρεσε τόσο που της πήρα ένα άλλο και πήρα αυτό για μένα [heart]

για κάθε γράμμα βρίσκει ένα ζώο και το περιγράφει με λέξεις που περιέχουν το γράμμα...

και έναν μήνα μετά βρήκα ότι υπάρχει αυτό το κομμάτι [Phi-Life Cypher - A.B.C.]

όπως καταλαβαίνεις, ο εγκέφαλος πειράχτηκε οριστικά

η παμπούδη έχει τεράστιο κατάλογο - και έχει κάνει και τέλειες μεταφράσεις της Αλίκης… [εργοβιβλιογραφία της Παμπούδη στη βάση της Βιβλιονέτ]

V1: έχω μια αγάπη στην αλίκη στη χώρα των θαυμάτων

παρότι δεν την έχω διαβάσει

χαχαχαχα

όση ώρα μου έστελνες είχα ανοιχτό στο youtube αυτό το βίντεο [σκηνή από την ταινία Alice in Wonderland (2010)]

το οποίο και έστελνα σε φίλο που [...]

αυτό που ξεκίνησα πριν να σου λέω ότι με έχει προβληματίσει είναι η χρήση λέξεων ή φράσεων όπως μάιτι μαξ στο γραπτό λόγο

είναι κάτι που εγώ αποφεύγω για παράδειγμα, αλλά έχω ακριβώς το θέμα της ακριβούς περιγραφής από τη μία, γιατί αν παίζεις με αυτό πρέπει να πεις αυτό

η εναλλακτική συνήθως είναι κάτι πιο αφαιρετικό, όπως π.χ. το πλαστικό ομοίωμα ρωμαλέου άνδρα

V2: ναι ναι ναι! ρε δεν ξέρεις πόσο πολύ συμφωνω ΕΝ ΜΕΡΕΙ με αυτό που λες!

απλά με μαγεύει και η συγκεκριμένη περιγραφή πού και πού

είναι κάτι σαν τη διαφορά γουίτμαν με κέρουακ

V1: από την άλλη κάτι τέτοιο αφαιρετικό έχει ένα διαχρονικό στοιχείο το οποίο μπορεί να αποκωδικοποιηθεί από οποιονδήποτε που έχει μια συγκεκριμένη βάση

V2: υψηλή αφαίρεση που δίνει συγκεκριμένο νόημα - ή πολύ συγκεκριμένες αναφορές που οδηγούν σε υψηλή αφαίρεση όχι κέρουακ, συγγνώμη, γκίνσμπεργκ [heart]

ναι, γίνονται τα ποιήματα σαν age-specific

V1: ναι

το οποίο βέβαια δεν είναι απαραίτητα κακό

V2: αν μιλήσω για care reactions σε ένα ποίημα, σε 50 χρόνια αν δεν υπάρχει φέισμπουκ, θα χρειάζεται ιστορική ανάλυση του ποιήματος και όχι μόνο νοηματική [thumbs up]

υποφέραμε πολύ στο σχολείο με αυτό

αλλά είναι και ωραίο ταυτόχρονα

τι να πούμε δλδ για τον πάουντ.. ή για τον ντάντε

έμαθα ιστορία διαβάζοντας τις υποσημειώσεις των μεταφραστών [heart]

μετά, το ερώτημα είναι, ποιο αντικείμενο είναι αρκούντως γενικό

V1: γιατί είναι και ματαιόδοξο να θες να ισχύει αυτό που λες πολλά χρόνια μετά για τα πράγματα τα οποία ίσως δε φαντάζεσαι καν

V2: π.χ. μια κατσαρόλα είναι πιο αφαιρετική σαν μεταφορά από ένα εισιτήριο αστικού λεωφορείου

αλλά είναι;

εισιτήρια λογικά θα πάψουμε να χρησιμοποιούμε σταδιακά με κάρτες κλπ [thumb up]

V1: ναι αυτό είναι το ερώτημα

V2: θα πρέπει να στέλνουμε τα ποιήματά μας σε χώρες που χρησιμοποιούν ακόμα [haha]

V1: ίσως οι υποσημειώσεις να είναι μία λύση

V2: όπως στέλνουμε τα παλιά μας λεωφορεία, μαζί και τα ποίηματα

V1: χαχα

V2: βασικά αυτό είναι ποίημα, κάτσε να το σημειώσουμε

V1: άρα ναι από τη μία το εισιτήριο πέρα από το αφαιρετικό του στοιχείο έχει και κάποια πολύ συγκεκριμένα άλλα στοιχεία που αν δεν το ονομάσεις ως εισιτήριο λεωφορείου χάνονται

έχω καταλήξει ότι μάλλον επιλέγει τι ταιριάζει περισσότερο στην περίσταση και δεν υπάρχει μαγική συνταγή

που νομίζω και εσύ το ίδιο λες

V2: ναι..

ξέρεις, έχω στο νου μου κάποια αρχέτυπα

V1: με μία μάλλον σαφή προτίμησή μου σε κάτι που να μη δημιουργεί αποκλεισμούς ανάλογα με τον τόπο και το χρόνο του αποδέκτη, και άρα ίσως πιο διαχρονικό και διατοπικό

V2: π.χ. αμερικανός ποιητής να λέει κάτι σε στυλ "ο πόνος γάτας που πατήθηκε στο 23ο μπλοκ της 58ης άβενιου στις 5 το μεσημερι του 1987"

σε φάση, φροϋδικά

καταλαβαίνεις ότι δε χρειάζεται να ξέρεις τι σημαίνει αυτό -

αλλα ότι μια γάτα πατήθηκε σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο

V1: ναι ισχύει

παράλληλα παίρνεις μια ιδέα για το πλαίσιο

V2: και ότι σημαντικά πράγματα συμβαίνουν σε πολύ μικρά περιβάλλοντα και άσχετες ώρες - οπότε η ποίηση σε βοηθα να τα παρατηρείς

αλλα μετά γίνεσαι υποθέτω πιο “έξυπνος” ποιητής

αν το ποίημα σου περιέχει ΚΑΙ ρέφερενς

δλδ όντως μια γάτα πατήθηκε, συγκεκριμένα από κάποιον νεοναζί και αυτό κάπως κάποιος το έμαθε

οπότε η εικόνα από μόνη της είναι δυνατή για τον άσχετο που το διαβάζει

αλλά 10 φορές πιο δυνατή για αυτόν που θα το ψάξει [thumbs up]

κάπως έτσι λειτουργεί ο τζόυς…

ο κίνδυνος είναι να νομίζει ο αναγνώστης ότι λες αρλούμπες

γιατί πολλοί το παίζουν ότι γράφουν έτσι - αλλά δεν έχει υλικό ψαξίματος

το ποίημα που θα σας διαβάσω λέγεται Το Μπαρ Το Μουράγιο

αλλά δεν υπάρχει τέτοιο μπαρ. είναι απλός συμβολισμός επιπέδου 1850

γραμμένος από έναν τύπο με γλυμμένο μαλλί που σύχναζε σε τέτοια μπαρ

αλλά αν γράψω εγώ ένα ποίημα Το Στέκι στο Βιολογικό, κινδυνεύω να μου πουν ότι γράφω τέτοια [haha]

V1: ναι ισχύει

χαχαχα

νομίζω ότι αν για σένα είναι συνεπές και δουλεμένο δε θα πρέπει να σε απασχολήσει το τι θα πούνε

V2: καλά ναι, έχω αφαιρέσει φουλ απο το μυαλό μου το "τι θα πει ο κόσμος" πλέον αλλά από την άλλη δίνω αρκετή αναφορά στον εαυτό μου ως ιδανικό ακροατή/αναγνώστη του εαυτού μου [thumbs up]

οι λίγοι που έχω μετά είναι περίπου έτσι, οπότε... #μεγαλομανία

V1: δεν κατάλαβα τι εννοείς, ποιοι λίγοι;

V2: οι λίγοι ακροατές/αναγνώστες που υποφέρουν τα πονήματά μου

V1: χαχαχαχα

υποφέρουν

σας βρίσκω κάπως υπερβολικό [love]

V2: χαχαχα

V1: το άλλο που ήθελα να πω πιο πριν είναι ότι επιπλέον, ακόμη και αν δεν ψάξεις την αναφορά παίρνεις πληροφορίες για το πλαίσιο. διότι αν σου πει στην τάδε άβενιου στο τάδε μπλοκ, βλέπεις στοιχεία της διάταξης του χώρου

μ' αυτά και μ' αυτά - με λίγη δόση ελιτισμού - εμείς καθόμαστε και τα ψειρίζουμε και στο τέλος αυτοί που τα διαβάζουν ευχαριστημένοι θάμαστε αν πάρουν χαμπάρι τα δύο από τα δέκα

V2: ναι, αυτό εννοώ - στο τέλος είτε τους δόσεις πάουντ είτε δημουλά, το ίδιο τους κάνει. με τη δημουλά να κερδίζει χώρο

καλή περίπτωση τετοιου τυπου: ο λεξ

που όλοι τον έχουν πολύ πάνω για το λεξιλόγιο του δρόμου κλπ

γράφονται άρθρα για την "ποίησή του"

V1: κοίτα δε σου κρύβω ότι διαβασμένος δεν είμαι. τις περισσότερες αναφορές που κάνεις ας πούμε τώρα σε ποιητές και διάφορους δημιουργούς τις καταλαβαίνω όσο μπορώ έμμεσα από τα συμφραζόμενα.

θαρρώ τις πιάνω ωστόσο

εντάξει αυτά μόδες είναι

πολύ συχνά αποθεώνονται δημιουργοί που ακόμη και αν έχουν κάνει κάτι καλό δεν είναι για αποθέωση

προσωπικά ας πούμε δεν καταλαβαίνω γιατί ο ελύτης πήρε νόμπελ

- άλλο κομμάτι βέβαια ο θεσμός των νόμπελ - και γιατί αναφέρεται τόσο

V2: Ναι στα νόμπελ δεν πιστεύω, δεν είναι καθόλου κριτήριο. Γενικά απεχθάνομαι βραβεία. Το μόνο βραβείο είναι η χρήση της δουλειάς κάποιου κάπου αλλού.

Ναι, ο Ελύτης έχει κάποια καλά ποιήματα αλλά κυρίως τα πολύ πρώτα και τα πολύ τελευταία του (τις παλιές καλές μέρες είχα -αχεμ- πάρει από το Ιανό τα άπαντα  )

Για αναφορές: σόρι, θα φροντίσω να τις ελαττώσω! Χωρίς καμία διάθεση ελυτισ-μού, νομίζω πως στην ποίηση όπως και σε κάθε επιστήμη πρέπει να ξέρουμε ως έναν βαθμό τι έχει γραφτεί αν θέλουμε να γράψουμε κι εμείς. Αυτό βέβαια δημιουργεί προβλήματα δημοκρατίας. Ένας φτωχός άστεγος μπορεί να φιλοσοφήσει και να βγάλει μια θεωρία ολόιδια με αυτήν της σχετικότητας ή να γράψει ένα ποίημα όσο καλό όσο τη Θεία Κωμωδία. Είναι 2020 και πάει να τα εκδόσει. Δυστυχώς θα φάει άκυρο γιατί θα του πουν ότι πολύ παρόμοια πράγματα έχουν ξαναγραφτεί. Δε φταίει αυτός που δεν είχε πρόσβαση σε πηγές φυσικά. Αυτό είναι που με θλίβει στην περισσότερη ποίηση που δεν προέρχεται από αστέγους όμως. Ενώ έχουν πρόσβαση οι ποιητές στο τι έχει γραφτεί, μένουν στα ίδια και στα ίδια. Καιρό έχω να διαβάσω κάτι αληθινά καινοτόμο σύγχρονο…

V1: Τουλάχιστον ίσως έχεις διαβάσει κάτι κενωντόμο. [love]

για τις αναφορές δε με πειράζει. τις συνδυάζεις με το τι εννοείς οπότε θεωρώ ότι καταλαβαίνω. είναι και μια ευκαιρία για μένα ίσως να ψάχνω πράγματα. το είπα περισσότερο για να ξέρεις ότι ίσως να μην πιάνω επιπλέον πράγματα που εννοείς και για να μη δείχνω πιο ψαγμένος από ό,τι είμαι. [haha]

έχεις δίκιο από τη μία πλευρά: δεν έχει νόημα να ανακαλύπτουμε συνέχεια τον τροχό.

από την άλλη είναι δύσκολο να προσδιορίσεις τι έχει αξία, άνοιξες ένα πολύ μεγάλο θέμα. θα αναφέρω εν συντομία διάφορες πτυχές του όπως τις έχω σκεφτεί:

1) η καινοτομία δεν είναι πάντα αυτοσκοπός. μερικές φορές απλά χρειάζεται διαχρονικά μοτίβα να τα εφαρμόζουμε στα δικά μας δεδομένα

2) η καινοτομία δε σημαίνει κάτι καλό ή κάτι καλύτερο απαραίτητα, υπό το πρίσμα ότι το διαφορετικό δεν είναι απαραίτητα βελτιωτικό του προηγούμενου. μπορεί απλά να είναι κάτι διαφορετικό

3) είναι δυσδιάκριτο το όριο του πόσα έργα των άλλων χρειάζεται να ξέρεις για να παράξεις επιπλέον αξία. η υπερβολική συσσώρευση δημιουργημάτων στη μνήμη δεν είναι ο δρόμος. παραπέμπω σε στίχους που έχω γράψει: ένας κόκκος άμμου είναι αρκετός να μάθει κανείς τον κόσμο όλο, αν πρώτα έχει μάθει να μαθαίνει. για εμένα το όριο μελέτης των άλλων μπαίνει στο ποια αναλογία απαιτείται για τη βέλτιστη - ποιοτικά και ποσοτικά - ανακάλυψη μεταξύ προσωπικών στοχασμών και μελέτης των άλλων

4) πολλές φορές η καινοτομία είναι αόρατη. για παράδειγμα ο αγαπημένος μου ντίνος χριστιανόπουλος. αν διαβάσεις τα ποιήματά του, δε διαβάζεις και κάτι που να πεις ουάου τώρα μου είπε κάτι που δεν είχα φανταστεί, αν και ίσως στους συγχρόνους του να ήταν κάπως διαφορετικά τα πράγματα. αν όμως ξέρεις τη βιογραφία του και συνδυάσεις τα ποιήματα με τη ζωή του, εκεί υπάρχει όντως κάτι κατά τη γνώμη μου πολύ αξιόλογο

5) Οι διαφορετικοί τομείς αλληλεπικαλύπτονται. Και έτσι μπορείς να καινοτομήσεις κάπου έχοντας καινοτομήσει κάπου αλλού. Η ανακάλυψη της θεωρίας της σχετικότητας ούσα εξόχως ποιητική, μπορεί να γεννήσει μία - υπό τη κλασική έννοια του γραπτού - ποιητική ικανότητα χωρίς να έχει διαβάσει το άτομο που την ανακάλυψε "κλασική" ποίηση

V2: 1) συμφωνώ.

2) συμφωνώ, και προσθέτω το κλασικό στα αγγλικά, όποτε ρωτάω επιστήμονες για obstacles to innovation, πάντα με ρωτάνε αν εννοώ innovation or invention - που επίσης δεν είναι καλό ή κακό. Γενικά τίποτα δεν είναι καλό ή κακό, κλπ κλπ

3) συμφωνώ. Και ο Μπλέικ δεν είχε έναν στίχο ο κόσμος σε έναν κόκκο άμμου; Και ο τζόυς το υπέροχο universe in a nutshell, που το πήρε μετά ο Χώκινγκ.. Μετά, με τον στίχο σου, μπαίνεις στο ερώτημα τι είναι (μετα)μάθηση και τι μετράει για “όντως έχω μάθει να μαθαίνω.” Π.χ. δεν μπορώ να μάθω τα πάντα μέσω ενός κόκκου άμμου αν έχω μάθει να μαθαίνω γιατί από τα πάντα έχουν εξαιρεθεί ήδη όσα χρειάστηκαν να μάθω για να μάθω να μαθαίνω. Κλπ.

4) Ναι. Και επίσης νομίζω ο Χριστιανόπουλος έχει κάνει και κάτι στυγνές αντιγραφές, π.χ. αυτό που λέει κάτι σαν προσπάθησαν να με θάψουν, δεν ήξεραν ότι είμαι ο σπόρος, νομίζω αποδίδεται σε κάποιον ιθαγενή αμερικανό. Ίσως είναι και το ανάποδο, τα μημς που αποδίδουν αυτήν τη φράση ως Μεξικανική παροιμία να είναι στυγνές αντιγραφές του Χριστιανόπουλου, δεν ξέρω. Αλλά είναι η επαναπλαισιο-ποίηση.

5) Ναι. Στο επιστημονικό πεδίο με το οποίο ασχολούμαι, μιλάμε πολύ για innofusion. Η καινοτομία δε συμβαίνει στο εργαστήριο (ή πες στο τετράδιο ή λάπτοπ του ποιητή), αλλά συμβαίνει στη χρήση, με προσθήκες από χρήστες που ανακαλύπτουν νέες χρήσεις πχ του υπολογιστή (ας πούμε τόρρεντ για μουσική, ποιήματα του Χριστιανόπουλου), τα οποία μετά επιστρέφουν πίσω στο εργαστήριο ή στην ποιητική δραστηριότητα και πάνω-κάτω επειδή ξερει ο κατασκευαστής/ερευνητής/ποιητής πώς καταναλώνεται το προϊόν του από το κοινό, δημιουργεί ανάλογα (ψιτ, ρε φίλε φτιάξε ένα μπλογκ να σε διαβάσουν/καλά ρε ακόμα με μπλογκ ασχολείσαι, κάνε καμια έκδοση, κλπ, κλπ) Να προσθέσω:

6) Η καινοτομία βρίσκεται σε διαλεκτική σχέση με την παράδοση. Η παράδοση συχνά αποτελεί μορφή καινοτομίας. Ο Πάουντ για παράδειγμα καινοτόμησε με το να "μεταφράσει" αρχαία αιγυπτιακά ποιήματα και ο Ελύτης την Αποκάλυψη ή τα ποιήματα της Σαπφώς - αλλά είναι αμφίβολο το αν είναι όντως μεταφράσεις ή περισσότερο δικά τους ποιήματα... Ή, μουσική βγαίνει σε βινύλιο, αλλά πλέον το βινύλιο είναι καλύτερης ποιότητας από το παλιό. Ή στην Ινδία, μετά την εκμηχάνιση των πλεκτών που είχε ως αποτέλεσμα την εξαφάνιση των πολυποίκιλων μοτίβων σε ρούχα, η κυβέρνηση χρηματοδοτεί νέους παραδοσιακούς ράφτες να φτιάχνουν χειροποίητα - είναι καινοτομία δια της παραδόσεως.

7) Βάσει του (6), περί ομοιοκαταληξίας ως παράδοσης: λάθος! Η ομοιοκαταληξία δεν είναι απαραιτήτως παράδοση. Κανένα αρχαίο ποίημα δεν είχε ομοιοκαταληξία. Ο ελεύθερος στίχος ήταν επιστροφή σε παραδοσιακό μοτίβο.

8) όχι τόσο για καινοτομία, αλλά επιστροφή στο θέμα των συγκεκριμένων αναφορών. Εάν το τραβήξουμε στα άκρα, δε γίνεται να έχουμε απολύτως διαχρονικό ποίημα. Ακόμα και ποιήματα του "λαού" όπως οι στίχοι στα ρεμπέτικα, περιέχουν αργκό που χρειάζεται αποκωδικοποίηση. Τα αρχαία ποιήματα χρειάζονται μετάφραση. Οποιοδήποτε ποίημα χρειάζεται μετάφραση σε όλες τις γλωσσες, γεγονός που ξέρουμε πως θεωρείται επίσης αδύνατο - άρα η διαχωροχρονικότητα του ποιήματος είναι αδύνατη. (δεν το λέω όντως, δε θεωρώ τίποτα αδύνατο, αλλά πάρ'το σαν hot take)

V1: όσον αφορά τη διαχρονικότητα ενός έργου, σε γενικές γραμμές καταλήγω στο εξής: ότι χρειάζεται να απαρνηθούμε σε μεγάλο βαθμό τον εαυτό - όσο αυτός υπάρχει βέβαια - μας συμβιβαζόμενοι με το ότι αυτή η ταυτότητα θα σβήσει. δεν έχει σημασία ποια αμοιβάδα το έκανε, αλλά κάποια δισεκατομμύρια χρόνια μια ηρωική αμοιβάδα - ή βακτήριο κτλ - εξασφάλισε τη συνέχειά μας. ο απόηχος αυτός φτάνει μέχρι σήμερα και ενισχύεται αταυτοποίητος. θέλω να πω ότι αν το έργο έχει εκτελέσει το χρέος θα είναι εκεί ακόμη και αν χαθεί ένα μεγάλο κομμάτι.

τώρα βέβαια εσύ ως vehem κάτι μπορεί να μη θαυμάζεις πολύ την αμοιβάδα αυτή, αλλά καταλαβαίνεις τι θέλω να πω...

V2: Μια προσθήκη/εμπειρία προχτεσινή που συνέπεσε κάπως με αυτό που είπα περί πρότερης γνώσης και αυτού που είπες περί του πού είναι τα όρια για το "αρκετή πρότερη γνώση". Με αυτό που είπα, εμμέσως, λίγο προβοκατόρικα εξίσωσα τη δουλειά του ποιητή με μια οποιαδήποτε δουλειά. Το αν είναι ή όχι, είναι μεγάλο ερώτημα. Το αν κάποιος πληρώνεται για να είναι ράπερ ή βγάζει λεφτά από αυτό ή βγάζει πού και πού λεφτά από αυτό αλλά κυρίως είναι diy και δίνει τα περισσότερα τζάμπα ή απλώς τα δίνει όλα τζάμπα και αρνείται να βγάλει δεκάρα τσακιστή (συν το κατά πόσο είναι πάνω-κάτω καλός και βγάζει λεφτά, πάνω-κάτω καλός και δε βγάζει λεφτά, πάνω-κάτω κακός και βγάζει λεφτά, πάνω-κάτω κακός και δε βγάζει λεφτά) είναι ένα ερώτημα με το οποίο μεγάλωσα και εδώ και κάποια χρόνια βλέπω πως έχει προεκτάσεις στην επιστήμη και στην έκδοση ποίησης. Στην επιστήμη δυστυχώς είναι απλό: blue sky research δε χρηματοδοτείται. Γι' αυτό δε θα 'χουμε singularity, γιατί δεν υπάρχει τρελός επιστήμονας με αρκετά λεφτά για να το πραγματοποιήσει. Στην ποίηση είναι κάπως περίεργο. Η εμπειρία που είχα προχθές σε ένα ζουμ πάρτυ γενεθλίων ήταν να γνωρίσω μια κοπέλα με διδακτορικό στην ποίηση, που κάπου στο τέταρτο ποτό μας λέει "ναι, και νιώθω άσχημα για τους φίλους μου που πρέπει να κάνουν κανονικές δουλειές και εγώ απλώς πρέπει να γράψω ένα ποίημα μέχρι το Σάββατο". Και σκεφτόμουν, χμ, οκ, αυτή το κάνει όντως για δουλειά. Οπότε οι κομμουνιστές δικαιώθηκαν και ναι, η τέχνη είναι δουλειά και πρέπει να πληρώνεται. Χμ. Όκ, άρα αυτή θα πρέπει σίγουρα να έχει διαβάσει τα πάντα από πριν, είναι δουλειά της. Χμ. Χμ. Ας ρίξω μερικές άσφαιρες αναφορές σε ποιητές να δω αν τους ξέρει. Χμ. Χμ. Δεν ξέρει τίποτα, πέρα από επιφανειακές αναφορές επιπέδου "το κάναμε στη σχολή ναι". Χμ. Χμ. Έχω σπαταλήσει τη ζωή μου να διαβάζω για ποίηση, παίζει να έχω διαβάσει τα 5πλάσια από την ίδια για τεχνικές, ιστορία, θεωρία τέχνης και ποίησης. Αυτή βγάζει λεφτά, εγώ όχι... χμ..... Μήπως το ίδιο συμβαίνει και με την επιστήμη;

Όχι, ακριβώς ως VHEMT πιστεύω πως έχεις απόλυτο δίκιο. Και αυτό ακριβώς απηχεί την οντολογική ΜΟΥ θέση ότι δεν υπάρχει ΜΟΥ, σου, του, κλπ Κοινωνική νοημοσύνη, κλπ Απλώς με ενδιαφέρουν και τα μικροκοινωνιολογικά/μικροπολιτικά ερωτήματα για το θέμα από καθαρή περιέργεια.

υπεραγαπημένο κομμάτι, ακριβώς αυτό που λες [Jack Sheldon - Amoeba Jazz]

λες να βγάλουμε αυτόν τον διάλογο ως διάλογο σε ποστ, μπλογκ κλπ; χαχαχα διαβάζω διάλογο χορκχάιμερ-αντόρνο και έχουν πλακα αυτά [haha]

V1: θα σου πω την αλήθεια: τον αρχειοθέτησα το διάλογο στο τμήμα αλληλογραφία

του αρχείου που έχω

V2: καλά έκανες - έχουμε κι άλλα ωραία πιο πάνω για θεωρίες πληροφορίας κλπ - αλλά αυτό για την ποίηση νομίζω είναι αρκετά καινοτόμο :-P :-P

V1: χαχαχα

V2: θέλω να πω, νομίζω δεν έχει γράψει κανείς στα ελληνικά τουλάχιστον κάτι τέτοιο

V1: δε θα ήταν κακή ιδέα. νομίζω δώσαμε πόνο [haha]

self indulgence levels exceedingly high [haha]

κοίτα εσύ τα ξέρεις αυτά ποιος έχει γράψει τι

εγώ ψήνομαι πάντως

ο διάλογος που μάλλον δε θα ήταν καλό να δημοσιεύσουμε είναι εκείνος με την κβαντομηχανική που μιλούσαμε για διαφορετικές εκδοχές της πραγματικότητας

V2: ναι ναι, χαχα ε, μπορούμε να ξεκινήσουμε με αυτόν για την ποίηση, και βλέπουμε 

Ο Κένων δημοσιεύει ποιήματά του εδώ:

https://kenwn.blogspot.com/

Και εδώ:

https://www.facebook.com/Ckenwn/

Αστειοφυλάκιο 03: Είκοσι Τρία Πάρα Πολύ Κακά Αστεία

Αστειοφυλάκιο 03: Είκοσι Τρία Πάρα Πολύ Κακά Αστεία

Ένας ξανθός ακροατής χριστιανικής gothic μουσικής με χρυσαφί μαλλιά λέγεται και γκολντγκοθάς.

Στη Σοβιετική Ρωσία το μήνυμα Εστάλη μόνον αφότου Ελένη.

Η μπλε περίοδος του Πικάσο αποδεικνύει ότι ήταν γυναίκα και ότι είχε βασιλική καταγωγή.

Κανείς, μα κανείς, δεν ενδιαφέρεται για το ότι αναγραμματισμένος ο "νεκρομάντης" είναι "κερνώ dummies".

Ένα papadom συμπληρώνεται ιδανικά από ένα mamasub.

Από όταν άλλαξα φύλο, ενώ διένυα μια εποhe, τώρα διανύω έναν εποshe.

Φοιτητική νεολαία δεξιού κόμματος συσπείρωσης μεταναστών. ΑλλοΔΑΠ.

Εάν στον Γιάννη Αγγελάκα κολλάει ο Ντίνος Σαδίκης, τότε στον Γιάννη Μαζωνάκη κολλάει ο Ντίνος Σαδίστης.

Όταν αποδέχομαι πως έχω κάνει μια παράβαση, αλλά όχι τη συγκεκριμένη που θέλουν να μου προσάψουν, έχω offender dysphoria.

Το φετίχ παπουτσιών του Τσακ Νόρρις είναι να προκαλεί ασφυξία στα Geox, τα παπούτσια που αναπνέουν.

Η ανάγνωση είναι η αρχή της γνώσης, και άρα το δέντρο της γνώσης βασίζεται στην αναγνώριζα.

Tα αιδοία των οποίων ο κύκλος είναι σταθερός και προβλέψιμος είναι τα επαναλαμβανόμουνα.

Ο άντρας μου καλύπτει τις πληγές που του άνοιξα με το husbandplast.

Όταν είσαι τόσο κυνικός που δε διστάζεις να κάνεις αστεία ακόμα και με τα πιο ευαίσθητα κοινωνικά θέματα, κινδυνεύεις να νομίζουν πως ισοπεδόφιλος.

Το συμπληρωματικό του "παπουτσάκι" είναι "παμουνάκι" ή "γιαγιουτσάκι";

Η χώρα που νιώθεις ταυτόχρονα σπίτι σου και που της ανήκεις αλλά είναι και πολύ ανοίκεια λέγεται Uncannada.

Μιλούσα σε έναν Άγγλο για τρομερές ανεξήγητες συμπτώσεις και προτίμησα να χρησιμοποιήσω τη λέξη synchronicity. Μου έλεγε πως κάποιες είναι όντως ανεξήγητες, αλλά υπάρχουν κι αυτές που εξηγούνται αν εξεταστούν με προσοχή. Άρα, του λέω, είναι synchronivillage.

Φορούσα το δικό της αποσμητικό μασχάλης κι αυτή το δικό μου. Παίζαμε παιχνίδι roll on.

Θεσσαλονικιώτικη μπουγάτσα με ψάρι που όταν την τρώμε, δε μιλάμε. Σιγή ιχθύος Βάνιας.

Δυσμενή προβλήματα είναι αυτά που όταν σε ρωτάνε "πόσα προβλήματα έχεις;", εσύ απαντάς "this many".

Πάνω-κάτω, υπάρχουν ορισμένα είδη ναρκωτικών που σε κάνουν να είσαι κόκαlow ενώ κάποια άλλα να είσαι κόκαhigh.

-Εμενα δε μου αρέσει να παίρνω πιπες, ούτε να δίνω. μου αρέσει όμως να τις βλέπω και να τις βαθμολογώ, δίχως να έχω προσωπική εμπειρία. Είμαι πιποκριτής.

-Εμένα, από την άλλη, μου αρέσει και να παίρνω και να δίνω, αλλά μου αρέσει να υπάρχει διάρκεια και να κρατάει η διαδικασία για πολλή ώρα. Είμαι πιποκράτης.

-Bye.

-Cell.

Αστειοφυλάκιο 02: Είκοσι Ακόμα Πολύ Κακά Αστεία

Αστειοφυλάκιο 02: Είκοσι Ακόμα Πολύ Κακά Αστεία

Πήγε να με πατήσει με το δωδεκάποντο, αλλά μπουρδουκλώθηκε κι έπεσε πάνω μου. Χορέψαμε μαζί σκοντάψτεπ.

Μια νέα στάση στη ζωή μου αφότου έκοψα το κάπνισμα είναι το Καπνισματοκοπείο.

Σύγχρονες έρευνες τείνουν προς την άποψη ότι ο Τσε Γκεβάρα δεν ήταν μόνο ένα άτομο, αλλά πολλοί. Διάφοροι υποστηρικτές αυτής της θεωρίας προσπαθούν να φτιάξουν έναν κατάλογο όλων αυτών των ανθρώπων που αποτελούσαν τον Τσε Γκεβάρα. Προσπαθούν να φτιάξουν τσε-λίστες.

Μεγιστάνες που δεν ξέρουν πόσα έχουν αλλά επίσης δεν ξέρουν και ποιοι είναι, είναι οι λεγόμενοι κροίσοι ταυτότητας. 

Αν κάνεις κάποιον μαύρο στο ξύλο επειδή τον χτυπάς αφότου βούτηξες τα χέρια σου στη μαύρη μπογιά, αυτό είναι το φαινόμενο της μαύρης χείρας.

Τεράστιες φάλαινες και θαλάσσια τέρατα μαθαίνουν αριθμητική τρώγοντας ένα-ένα πλοία από την επιφάνεια του νερού. Μαθαίνουν έτσι τα πλοιοψηφία.

Η μόνη εορταστική περίοδος είναι αυτή που όταν έρχεται επιβεβαιώνει ότι δε σε γκάστρωσε ένας ηλίθιος.

Όποτε με φιλούσε εκείνη η Ασιάτισσα, ένιωθα τσιμπηματάκια στα χείλια μου. Ήταν φιλί-πινέζα.

Το συγκρότημα το οποίο προωθεί την άποψη πως οι κοπέλες από την Ταϊλάνδη δεν έχουν τίποτα το πνευματικό και πρέπει να τις χρησιμοποιούμε μόνον ως σάρκα είναι οι Thai Girl Ύλης.

Σαν βρυκόλακας καταβροχθίζω τα τηγανισμένα ψάρια. Είμαι ο Ερρίκος Fish'n'Chipsεν.

Το πιο γρήγορο ταχυδρομείο είναι το ΚαταπΕΛΤΑ.

Aρχαίος αιγύπτιος για να δροσιστεί κάτω από τον καυτό ήλιο πίνει βαρύ αλκοολούχο και φωνάζει: Ρα, καις!

Εύχομαι να βρω δουλειά και για να τα καταφέρω τρίβω το λυχνάρι του Λινκεντίν.

Πήρα ένα σετ με 12 μαχαίρια. Πήρα ένα ντουζινομάχαιρο.

Σε αντίθεση με το "mother was a rolling stone," ζούμε στην εποχή που η νέα σύζυγος του γονιού ενός νεαρού παιδιού είναι μια dubstepmum.

Αυτή η ψυχοπλακωτική ταινία τα αισθήματά μου ντεϊβιντλύντσαρε.

Μη με αποκαλείς ανθρωπάκι, ο σωστός όρος είναι Anthropakistani. 

Θα με κερδίσεις μαγειρεύοντάς μου ινδικό όπως οι πρόγονοί μας, αναντόμ παπαντόμ.

-Όλιβερ, δικό σου είναι το πακέτο; Nα κάνω τράκα ένα τσιγάρο;
-Aυτά τα τσιγάρα είναι μιας άλλης Κούπερ.

Κάποιες φορές, το να κάνουμε αναφορά στην επιστήμη μάς κάνει να βρίσκουμε το χαμένο μας κίνητρο για ζωή. Είναι επιστηmulation.

Πώς ένας πελάτης καφετέριας δάγκωσε μια σερβιτόρα:
-Ρε φίλε, μου αρέσει πολύ η σερβιτόρα, τι να κάνω...
-Ξέρω πώς τη λένε! Θα σου πω και θα πας να την ξαφνιάσεις!
-Πώς τη λένε ρε τρελέ μου;
-Λαμαρίνα!

Φυτεύγω Δεντρωώδω 19: Το Άπραγμα, το Π, ή "Το"

Φυτεύγω Δεντρωώδω 19: Το Άπραγμα, το Π, ή "Το"

"Σα βγεις στον πηγαιμό για το παραμμυθάκι

κράτα υποατομικό καλαθάκι"
Μπέλλαμυ Τάτσουμι

Οιδυοτελείες αποτελούν τέλος η μία της άλλης πρότασης. Μια πρόταση γάμου, μια πρόταση για "γάμα," μαζί δίγαμμα, F-word. Ας ονομαμάσουμε τη μια πόλη στην οποία παίχτηκαν οι γεγονότες αυτές Νικολαλεξάνδρεια Κφάλλα Ντα, και ας μπαμπατίσουμε την άλλη Πενικιλλινόη, την πόλη της χημειοτεχνηtits μεταβ:nο:λισμοσύνης, μυξεχνώντας την εντολή ΔιοΔεΤίμα τον Πατεραστή σου και τη Μητεραστή σου. Ωρολογονιμοποιός και Άγριο Πνεύμα. Φορτοεκφόρτωσέ τα στημάνα. Ας μην ποταθετήσουμε σε συγκεκριμένο χρωμοχρόνο το συγκεκριμένο περιστατικό. Όπως κινούνται τα πάντα στον χοροχώρο, είναι δύσκολο να δώσει κανείς εποχωρισμούς. Συντελούμασταν και συνάμα περνούσαμε ανάμεσα από βουβακτηρίδια με τα προβλεπόμενα αρθουρορεμπόδια και μεγκαλώδια. Μένω/ουμε με τυχαίους συλλοργασμούς καθώς με/ας τρώει το πυράγχος κι η δαιμοναξιά, τουταγχολυτιcome on... Τελετουργικά ρωτώντας: Πώς ακόμα και δύο Κόρες Σπερμαφρόδιτες Χριστοπαναγίων των Παρασίτων που κοιμούνται δίπλα στον Λωτρεαμόν εξακολουθούν να έχουν μια μάνα χειραντλία anal-σ-φάλλειας; Φορτοεκφόρτωσέ τα στοστίγμα. Είμαι έξι χρονών και δε βλέπω την ώρα να μάθω να λέω την ώρα προκειμένου να κοιτάω συνέχεια το ρολόι μη βλέποντας την ώρα να πιθάνω, είμαι άλλα έξι χρονών κι έμαθα να παρασκοιτώ το μη-ρολόι. Πώς σκατά φέρνω και κάθε έξι χρόνια γίνομαι ατομάκη αλεξήσφαιρο ανταγιαννισμού, αλεξικέραυνο αστραπόγιαννου για τα λίγα φλυαράκια που ξέρουν πόσα σημαίνουν για μένα οι κεραυστραπές του φίννεγκαν; Φίνο εγγόν'. "Τέλος πάντων," είπε. Εμμονή-εγγονή-εγκοπή. "Μια εμμονή μ' οδήγησε να τον γαμήσω, μια εγγονή με έπεισαν να γίνω, μια εγκοπή στις εξετάσεις θα με κάνει να μην οδηγήσω." Μα η βιτρίνα στο σιλικονοστάσι συγκοινωνεί μέσω της αθωόνης με τη συγκοπή της θηλυκόνης της Βιτριόλης. "Στο όνομα της αγαπνιγμένης μου, να μη με συγκινούν οι νέες ορλεάνιδες," έλεγα. Φορτοεκφόρτωσέ τα στηστύση. Τελετουργικά ακροβαπαντώντας, πατώντας και πηδώντας από τον γκεσταλτήρα: όσα με έκαναν να τη λατρεύω τα αναγνωρίζω πλέον, ένα προς ένα, ως τους βασικότερους λόγους για τους οποίους με αηδιάζει. Η συζήτησή μας για προσθαφαιρέσεις συνόλων γίνεται απλή μέθοδος για να αφαιρέσει το συνολάκι, αλλά [...] τζάμπα η πτήση. [...] δεντρόποτε περνάω μέσα από έλεγχο αεροδρομίου τσιβαδπτίζοντας τη νανσυσινατραπό της χώρας του Beauté-Beauté πάνω από τα Οπουλάχεια Όρη με τις πιθανότινάναι, κι αναρωτιέμαι αν στα σαρανταποδαρέσω, "πεθαίνεις, πεινάνε," αν θα είμαι ακόμα καρεκλοποδολάγνος ή αν θα έχω γίνει ηλεκτρικός καρεκλοκενταυρομάχος, κι άνθα κούω φωνές, "τι κάνεις με τη ζωή σου," φωνάζω ακοές, "τράβα ν' αυτοκτονήσεις" - και ούτως καθεξής. ΜΚΟθελώς, τότε, γίνομαι τακτικός ψεμοδότης σε κλινικές λεπροδοσίας, γίνομαι ο φοβοσκαιδείμαρχος, ο αφαιρεσιάρχης της ευφραδιαφορετικότητάς μου, γίνομαι φορμφολλοουζφανκσιοναληστής από φανκσιονφολλοουζφορμητήριο, μα αναρωτιέμαι αν μπορώ να α-φ-αιρέσω και πω πώς και πως ο λόγος της επιστήμης της βίας και η βία της επιστήμης του λόγου, η βιολογία αυτή συνοψίζεται στο διπλό μόττο arm allows action; action allows arm, η χρησιμότητα της θνησιμότητας και η θνησιμότητα της χρησιμότητας στην σεθελωτρελοκομείωση, η κατασταλλαγματικότητα [ύμνοι μυικής μύησης]: το αγγιγματοποίητο (deforestation) σε αντίθελξη με την ανταλλαγματικότητα [λίμνη δυικής ποίησης]: το απραγματομύητο (before a station). Φορτοεκφόρτωσέ τα στοσύστημα. Κι όμως, η κυνωνία λειτουργούσε με στατιστοδιαολιστική δακρύβια. Όλοι μάς λέγαν "τι ωραία που είστε ερωτευμένοι" και όλοι μας λένε "καλά κάνατε και κερατωθήκατε, δεν πήγαιν εάλω άλλωστε." Κι έτσι αναρωτιόμασταναν υπάρχει συμμετρία ή ασυμμετρία ανάμεσα στη σχέση της συμμετρίας με την ασυμμετρία. Παράδειγμα: εγώ να τα 'χω με ένα άτομο (εσένα) κι εσύ με τρία. Θα την πείραζε άραγε αν την απατούσα και για να καλύψω τις ανασφάλειές μου ομοιοκαταληκτούσα με μια πατούσα; Ανκαι ειμαστεναχωρίσματα, η περαπτοκακοκαιτοκαλειδοσκοπιοειδής κβαντιφατική παραλληλογραφία που μου ζητά να της γράψω και να τη γράψω μετά από τόση βιντεοκλυσιστρατοσφερομοναξιά μού θυμίζει τις τόσες φορές που η σιωπή της με κόμπλαρε, μα η σιωπή μου ήταν κομπλέ, με προδιαθέτηση ή προδιαθεσία και ελαχιστοποίηση πιθανότητας συνάντησης βλεμμάτων. Κι εφόσον ανάμεσα σε υμνημυώδη αρσενοθηλαστικάκια που λονδινοπαθούν γυνηκώ την κυνιγότητα σε μια κυναίκα, ως γυνγυανγκολόγος, είχα καταλάβει τη σωμακυματικά της διπλή αγανάκτιστη ενέργεια, μισή Αποδεκάτη, μισή Αποδέχιδνα, το ότι μισή μιλά με κερδοχτύπια και μισή με καρδιοσκοπία, το ότι ήταν από πάντα και ταυτόχρονα Σελύνη και Σεδένη, Σαγήινη και Εξωγύμνιη. "Τέλος πάντων." Φορτοεκφόρτωσέ τα στοστομάχι. Εικονιορτοεκφορτφτύssimo. Συνπαρξύσματα ξεσκονιορτοκυαλιού κι αυτή το βιολί της Μάλη Μπούμκενς. Τη ρώτησα από πού βγαίνει το ψευδώνυμο "Εκάβη" και μου εμυστηρεύτηκε πως έπρεπε να φωνάξουν το ΕΚΑΒ όταν συνειδητοποίησε πως το βαφτιστικό της είναι Γελιοτηστιγμηπουτογελιοπαύη. Όποτε τη δάγκωνα ήμουν Εκατ'οστά μακριά από τα χείλη-οστά. Η Λαβκράφτρα μου οικτρυβόταν τα μυρμηγκοφιλιά της και συχνά γινόταν μια iδιοκπτασία (αφού μπορείς να πεις ΟΠΚΕ και διόπτρα, μπορείς να πεις και αυτήν τη λέξη!). Φορτοεκφόρτωσέ τα στοστόμα. Μέσα στο κρύο, σταμάτα να προφέρεις καθαρά τις λέξεις κι ίσως κατανοήσεις πως δεν είναι παράγωγα εννοιολογικών ταξιδιών όσο ονοματοποιητικών κι ηχομιμητικών μπουρδοκυκλωμάτων. Εκεί. Νησί. Εκκίνηση. Επιβράδυνση. Επιβράβευση. Επιβράδυνση ως επιβράβευση, επειδή περπάτησες πολύ στο κρύο και το σώμα σου ζεστάθηκε. Επιβράβευση ως επιβράδυνση, επειδή τα μυαλά σου πέρνουν αέρα, στο κρύο. Επιβράδευση. Επιβράβυνση. Επιβρβφση. Επιβρδνση. Επιβρδφση. Επιβρβνση. Δεν περπετάω άλλο. Δεν περπετάω τίποτα. Δεν πετάω τίποτα. Κρατάω τα πάντα. Πετάω πάντα. Κρατάω τίποτα. Είμαι κρέπα. Είμαι πάντα. Όχι τάο. Αν είμαστε όντως αδέλφια (πού ξέρεις) τώρα που διασταυρώσαμε τους δρόμους, τα πυρά και τα είδη μας, θα έχω βρει χρήση για τις λέξεις "αιμοδείκτης" και ¨οδομείκτης." Ακόμα κι αν εγώ που μπορώ να τη δω χωρίς η ίδια να μπορεί να δει τον εαυτό της ή να δει εμένα τώρα που την κοιτώ, εξακολουθώ να μην μπορώ να κοιτάξω τη στιγμή που τη κασουχτίζω, τότε δε χρειάζεται να απορώ εάν θέλει να πιστέψει πως τη λυτρώνει να eggloveίζεται στα θασεπνιξομάντηλα. Ορκρόκος και καττσώφλι: Προς γλώσση και συμμορφασμό, μπαίνω κάθε μέρα στο μπεκροταφείο, ουισκάβοντας μια λεφτυαριά τη φορά, σαν Τομαχοκουσποκουσάι νεκρηφύσταμαι και φιλευσπλαχνοφαίνομαι με τον πεζό φωσφορουχισμό μου ζωγράφοντας μαργκωρομπιμπασογραμμές παίζοντας με αναπαυσουενειρηνίσματα σιδήρου. Δεν πρόκειται για αστείο, είναι προειδεπώαση. Υπάρχουν βλέπεις ενεργητικές παθήσεις όπως η σφυριγμορίτιδα, η αμαρτυριοσκληρυνσόμνια, το σιδηρολοστρακόσπερμο εγώ, που όλες κόβονται με αληθοπρίονα, μα κάποιοι ειδήμονες επιμένουν πως χρειάζεται και η γνωσανοσία: να μην ξέρω εάν όντως έκανα σαγαπούσαπς ή εάν όντως ήθελα απλώς να σε γαμήσο σουπς. Συνοπτικά, ας πούμε ότι διατηρώντας στην κατάψνυξη τα φρυδακαλοκαίρινα ομαόμματά της, συνοσφρητικά θα μπορέσουμε να αποδεχτούμε την εταιρογένεση της lilly-πουτανιάς της, εάν συνακουστικά ουρλιάξουμε καταναώντας την ανειπερωτικότητα της μυστικοπαθωότητάς της, αποφεύγοντας συναπτικά να κουλουριάσουμε στον pussαιmanδύα αιωρατότητάς της, οπότε συγκευστικά ας σιωπήσουμε. Η αρχή και το τέλος αποφάσισαν να κάνουν μια καινούργια αρχή και να δώσουν/ξεκάνουν ένα παλιό τέλος. Αρρέστειά μου, γλυκειά Δυσελξία.