Φυτεύγω Δεντρωώδω 9: Αειπνοία και Υπνοή
1.
Ξαναδιάβασα πολβαλερυάνες πριν/για να κοιμηθώ. Αϋπνίες, απόδειξη της αρρωστημένης μου υπερκοπωσόπωσης. Η υφή των ονείρων μου είναι μια μπεπανθολογία παραστάσεων της ζωής μου που έχουν χαραχτεί σαν πνευματοστιξίες στη μνήμη μου. Τσίμπλες-samples δημιουργούνται με την τακτική της δακρυγονοκόλλησης. Η ξερωγώμα που διακόπτει τον ειρμό της συζήτησης: το να θέλω να πάω στο μπάνιο ενώ κοιμάμαι επηρεάζει τόσο το όνειρο, όσο και το διακόπτει.
2.
Το ονειρικό πρίσμα είναι η διακωμωδιακόσμωση που αξίζει στον διά-κόσμο. Το ονειρικό πρίσμα είναι και κόσμημα-χέλι που ξεγλιστράει από τα χέρια. Ισχυροπιαστά γλυκά τεκμήρια, αγγίζω κάτι στο όνειρό μου, το γραπώνω, κι όμως ανοίγω τα μάτια μου και για μια στιγμή νιώθω πως ακόμα το αγγίζω ενώ είναι αέρας. Ξέρω πως κάποτε θα χάσω όλα τα μαλλιά μου κι ονειρεύομαι πως χρησιμοποιώ επίτηδες τη μελλοντική μου εκδοχή ως ένα καραφλάζ [Κομμωτήριο: Για τις νεκρές μας τρίχες κοιμητήριο]. Κάνω ευχές σε έκπτωτους ματαιωρίτες.
3.
Το όνειρο είναι μια απεριττυφλομυγοσκοτωστρακοδερματοστιξία. Βλέπω πως τραγουδώ μουγγόσπελς. Είναι η άνοιξη, αναγέννηση της Ηλιηλιθεότητας. Η ευρυγωνιακή μου περιφερειακή όραση μού μαθαίνει τα βήματα του οβάλς. Μόνο περιφερειακή όραση, δεν εστιάζω σε τίποτα. Η απόδειξη πως είμαι πολυπραγμγνώμων. Διάσπαση προσοχής, δεν έχω αρκετό κερί στ' αυτιά για να γλυτώσω από τις σειρηνσυνειρμούσες, που όσο με κάνουν να ξεφεύγω από όποιο θέμα πιάνω, τόση έμπνευση μού δίνουν για να συνεχίζω την ακατάσχετη ροή σκέψεων που ευτυχώς παραμένει μέσα στο ονειρικό πεδίο. Δεν κάνω ναρκω,τικάνεισκιεσύ. Κάνω, όμως, ένα ταξίδι ως τη Γιατιόχεια.
4.
Γνωρίζω πως αν αντιστρέψω απλώς τα νοήματα όλων όσων είδα στα όνειρά μου το πρωί δε θα επιτελέσω παρά μια κατοπτροχειροδουλειά. Ταυτόχρονος ομοφιλοσοφοφοβικός αναστοργασμός ανάμεσα σε ένα σιωπυροξανθυπολοχαγόρι και σε έναν υπαρξιωματικό. Το γίγνεσθαι-φράκταλ του σεναρίου. Το γίγνεσθαι-πόρταλ του συνόρου. Καταδυτρωκτικόνισμα σκέψης και μνήμης και λήθης, επιτέλους, ανακαλύψαμε πού λαμβάνει χώρα. Επιτέλους, αποδεχόμαστε πως είμαστε ασυδοσίλογοι στις επιθυμίες που γεννούν τις υποσχέσεις και στις υποσχέσεις που γεννούν τις επιθυμίες μας. Παράσιτα επιθυμιών παρεμβάλλονται σε μελωδίες υποσχέσεων - Παράσιτα υποσχέσεων παρεμβάλλονται σε μελωδίες επιθυμιών: το αποκαρδιόφωνο. Διπλή άρνηση της αγαθωότητας, αναγέννηση του καθαρού κακού, όξινη ακτινιδιοβολία. [Κάνοντας μια αυτοκριτική για το ότι δεν κάνω αρκετή αυτοκριτική, είμαι πεπεισμένος ότι η πρώτη είναι εσκεμμένη και άρα υποκριτική - συμπεραίνω, λοιπόν, πως διέπραξα μια αυτοκριτική της αυτοκριτικής μου, το φαυλότιμο χάθηκε σα βγήκε ο αυτοσαρκασμός.]
5.
Η έννοια του προφητικού ονείρου είναι η εύνοια της λογικής διευθέτησης παρελθοντικών κομματιών παζλ και καλής γνώσης της κατάστασης του παρόντος. Το προφητικό όνειρο εντοπίζεται στο βασίλειο "Λάχεσις". Βεβαίως, το τρίο εργάζεται στο παρόν. Χωροχρονικά δρουν οι Μοίρες, στέκονται στο κέντρο του παρόντος, κλώθουν σαμπλάροντας το παρελθόν, αντικειμενοκεντρικά α-τροποποιώντας το μέλλον, όπου λάχει να πέσει η εγγενής ονειρική μεταφυσική μας. Η Κυκλωθώ στον αργαργαλειό της, η μεταφυτευσική Αλλάχεσις για την εξαγνωμάτευση της Ατροπολογίας. Μού επιτέθηκε η τριμοιρία, η τριγυνία, φορούσαν όλες από μια ανεπαισθήτα.
6.
Η ερμηνεία του ονείρου είναι μια ψευδαίσθηση ευρυμαθειοκαπροσεξαρθρόμβωσης της ενδυματολογικής εγκληματολογίας, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι παρά εγληματολογική ενδυματολογία, δηλαδή: η ερμηνεία του ονείρου ορίζει ένα έγκλημα, το όνειρο, αναζητά εγκληματίες και κίνητρα [πρόσωπα, σύμβολα, επιθυμίες, πράξεις] και προσπαθεί να φέρει στο φως τη σωστή συναρμογή των στοιχείων που θα οδηγήσουν άλλες αρμόδιες εξουσίες στην απόδοση δικαιοσύνης. Ο εγκληματίας-κατά-των-εγκλημάτων ερμηνευτής των ονείρων υπερασπίζεται το αξίωμα "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα". Δεν ενδιαφέρεται να λυτρώσει τον ονειρευόμενο, ονειρεύεται να λυτρωθεί εξασκώντας το ενδιαφέρον του, αναλύοντας. Ό,τι κάνει ένας ματάς ως περιφερειακή όραση του ματιού της εξουσίας. Η θερμοδυναμική εξουσία του ματιού θέλει τη διατήρηση της θερμοκρασιακής τάξης. [Δικαστήριο: Δοκιμαστήριο των συμβάσεών μας.] Tετράγνωμη λογική: οι τριγυνία των μοιρών συν την εκτελεστική εξουσία, διμοιρίες δημίων δημανάλυσης. Η συμφιλίωση είναι η απλούστευση που προκαλείται από την εντροπία ή/και που την προκαλεί. Ο πόλεμος είναι η περιπλοκότητα που προκαλείται από την πληροφοριακότητα ή/και που την προκαλεί. Οι διαφωνίες σε συζητήσεις είναι η αναγκαστική λύση για τη συνέχιση της ύπαρξης. Ειδάλλως πεθαίνουμε. Γι'αυτό και δεν ονειρευόμαστε συζητήσεις πια, τις αφήνουμε (ή νομίζουμε πως τις αφήνουμε) για τη μεταθανάτια ζωή. Αξίωμα: κάθε όνειρο είναι αξιοχαρμολύπητο.
7.
Κι άλλο αξίωμα: 19ος αιώνας: Ονειροκρίτης, συγγραφέας: Διάφοροι. 20ος αιώνας: Η Ερμηνεία των Ονείρων, συγγραφέας: Freud και το υποσυνείδητο. Στην πορεία ο "συγγραφέας πεθαίνει". 21ος αιώνας: Τα απορριφθέντα άρθρα στη Wikipedia, συγγραφέας όλοι και ταυτοχρόνως κάποιοι - ένα συλλογικό ασυνείδητο, μια συλλογική ξύπνια ονειρική απωθημένη κατάσταση. [Ίσως κάποτε να ονειρευόμαστε online.]
8.
Κάθε όνειρο, ακόμα και πολύ κακό, είναι απόδειξη ότι ακόμα σκεπτόμαστε και ονειρευόμαστε (και έχουμε θέληση για ζωή πέραν του ύπνου). Κάθε όνειρο, ακόμα και πολύ καλό, είναι απόδειξη ότι ακόμα δεν έχουμε (και ποτέ δε θα αποκτήσουμε) όσα θέλουμε και άρα είναι μάταιο να συνεχίσουμε να σκεπτόμαστε, πέραν του ύπνου. Ένα καλό όνειρο είναι η επιβεβαίωση ότι μπορούμε να πεθάνουμε χωρίς ανεκπλήρωτα απωθημένα. Ένα κακό όνειρο είναι η επιβεβαίωση ότι μπορούμε να ζήσουμε για να εκπληρώνουμε απωθημένα. Κακά όνειρα, μύκητες που συντηρούν τη ζωή. Απογοήτευση ως κίνητρο για ζωή. Καλά όνειρα, βαμπίρ που επιταχύνουν τη διαδικασία της ζωής. Ενθουσιασμός ως αποδοχή του θανάτου. Φυσικά, κάθε μανιχαϊσμός είναι ανεδραίωτος. Το καλό και το κακό είναι ανεδαφικά. Αλλά η φυσική ιστορία του ονείρου θέλει το τελευταίο εκ φύσεως ανεδαφικό και ανεδραίωτο. "Μόνο στα όνειρα".
9.
Το όνειρο είναι πέραν του καλού και του κακού, φέρει όμως το δικαίωμα και τη δυνατότητα να αγκιστρώνεται στο θετικό και στο αρνητικό συναίσθημα-πρόσημο και να αφήνει την επίγευση του "ξύπνησα από έναν εφιάλτη" ή "ξύπνησα από την ονείρωξη". Η κορυφή του καλού και η κορυφή του κακού είναι καρφιά που μάς ξυπνάνε, μάς απομακρύνουν από την ονειρική κατάσταση. Άρα: το όνειρο δεν είναι ούτε καλό, ούτε κακό. Όταν παραγίνει είτε το ένα είτε το άλλο, παύει να είναι όνειρο και ξυπνάμε. Ακούμε ένα θόρυβο και ξυπνάμε, ιδίως όταν κάνουμε θορύβους που δεν ακούγονται. Θορυβούμαστε από κάτι: όταν ουρλιάζουμε στ' όνειρό μας και το ουρλιαχτό μας είναι αθόρυβο, φοβόμαστε γιατί διαπιστώνουμε αυτό που συμβαίνει καθημερινά: όσο κι αν φωνάζουμε παραμένουμε αθόρυβοι επειδή είμαστε απλώς θόρυβοι. Όταν πάει να παραγίνει το κακό ή το καλό βλέπουμε όνειρα μέσα σε όνειρα, ή ονειρευόμαστε πως υποθέτουμε τι ονειρεύονται άλλοι χαρακτήρες εντός του ονείρου μας. Το γίγνεσθαι-φράκταλ του χαρακτήρα μας στην έκβαση του ονείρου. "Μόνο στα όνειρα μπορώ να με προσεγγίζω".
10.
Υποθέτουμε πως παρεμβάλλονται όνειρα ανάμεσα σε άλλα όνειρα. Είναι όντως μετρήσιμα τα όνειρα; Μπορώ να πω "είδα χτες επτά όνειρα"; Πού είναι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ δύο ονείρων; Ίσως οι έντονοι θόρυβοι να αποτελούν αρθρώσεις που διαχωρίζουν το ένα όνειρο από το άλλο, κατά προσέγγιση. Αντιδρούμε και γινόμαστε πιο φαρμακροσυρτόγλωσσοι. Αλλά όλες οι φωνές και όλα τα λόγια πετούν και ξεφτίζουν. Όσο πετάω ξεφτίζω. Τα μόνα λόγια που μένουν, τα μόνα αληθινά τατουάζ, είναι τα μορφοκλασματικά αυτά όνειρα που για πάντα επανέρχονται.
11.
Γράφω τη φράση "εκεί που δεν πιάνει μελάνη" εκεί που δεν πιάνει μελάνη. Οι νέες τεχνικές τατουάζ αποδεικνύουν πως τα πάντα χρήζουν σημασίας και τίποτα δε μπορούμε να γράψουμε στ' αναρχίδια μας, αρκεί να είμαστε σε θέση να αντέξουμε τον πόνο του πραγματισμού. Ο μόνος πραγματιστικός πραγματισμός είναι τα όνειρα που επανέρχονται, άτομα, σύμβολα, συνδέσεις, φόβοι και χαρές. Όλα τα υπόλοιπα είναι σε δεύτερη μοίρα. Στη δεύτερη Μοίρα. Η αυστηρή διάταξη των τριών Μοιρών, με τη δεύτερη Μοίρα, να ουρλιάζει "όπου λάχει" και να μην ακούγεται. Η νετσαγιευστικότατη ερμηνεία των επιθυμιών και της μορφοκλασματικής εμπειρίας του χρόνου. [Άρα: όναρ μέτρον άριστον. Γιατί; Μέτρον άριστον. Και σ' αυτό ένα μέτρο. Και στο τελευταίο ένα μέτρο. Και σ' αυτό [...]. Η αριστοποίηση του "μέτρου" υπερβαίνει το μέτρο που θέλει να φτάσει η προτροπή και οφείλει να διακόπτεται περιστασιακά από υπερβάσεις του μέτρου ώστε να "σπάει η βαρεμάρα". Αλλά εάν η βαρεμάρα σπάει προγραμματισμένα, δεν παύει να οδηγεί σε μια νέα βαρεμάρα, άλλου επιπέδου. Και εκεί το μέτρο πρέπει να ξανασπάσει. Και ξανά. Και ξανά. Άρα, η πορεία μέσα στο χρόνο να γίνει ένα συνεχές σπάσιμο του μέτρου σε ανέλπιδα σημεία, κατά το μάλλον απρογραμμάτιστα, που σχηματικά δίνει τη μορφή ενός χρονικού παραδόξου του Ζήνωνα που βασίζεται σε μορφοκλασματικές υπερβάσεις του μέτρου. Ένα παράδειγμα: Γενικά πίνω μπύρες. Μέτρον, όμως, άριστον: Πίνω μια φορά την εβδομάδα. Γνωρίζοντάς το αυτό όμως, ήδη χάνω το κίνητρο να πιω και την επόμενη, γιατί είναι προγραμματισμένο και δε μου παρέχει η κατάσταση αυτή την απόλαυση του διαφορετικού σε σχέση με την εβδομάδα που δεν πίνω μπύρα. Έτσι, ενίοτε σπάω τη συνήθεια και είτε πίνω πολλές φορές την εβδομάδα, είτε πίνω σε ένα βράδυ όσο δεν ήπια ένα χρόνο, είτε δεν πίνω καθόλου για ένα μήνα. Στο μακροσκοπικό επίπεδο του υποσυνειδήτου μου, όμως, αν με ρωτήσει κάποιος, ξέρω πως πίνω μια φορά την εβδομάδα και έχω λόγο να ονειρεύομαι ότι πίνω μπύρα και να μην ξυπνάω στη μέση του ονείρου.] Για τους ονειρευόμενους, η τελειότητα είναι περιττότητα. Το τέλειο έχει τελειώσει και περιττεύει. Έχουμε περίσσια τελειότητα.
12.
Έχουμε μελίσσια όπου εκτρέπφουμε την τελειότητα, αλλά μόλις αποκτήσουμε το μέλι της προσπαθούμε να το πουλήσουμε. Είναι γλυκιά η τελειότητα, αλλά δεν την αντέχουμε τη γλύκα της και την πουλάμε ή τη χαρίζουμε, είναι η περίσσια μας, η συσσώρευση κεφαλαίου μας, το τέλειο χάος που έχουμε μαζέψει στο κεφάλι μας, εμείς οι κεφαλλοκράτες βασίλισσες μέλισσες. Έχω όραση, όσφρηση και ακοή διχαλωτές, σαν τη γεύση του φιδιού. Στο γλυκόξινο αντιλαμβάνομαι είτε το γλυκό, είτε το ξινό σε εναλλαγή. Το πόσο γρήγορα θα αντιληφθώ αυτήν την εναλλαγή θα σημαίνει πόσο καλά χτυπήθηκε η σάλτσα και πόσο καλός αναγευσιγνώστης είμαι ή θα προσποιηθώ πως είμαι έχοντας διαβάσει στη συσκευασία "Γλυκόξινη Σάλτσα", ή έχοντας ακούσει να μου λένε στο τραπέζι "δοκίμασες από τη γλυκόξινη;". Στα όνειρά μου γεύομαι πολλαπλές γεύσεις ταυτόχρονα. Ίσως ο Κύκλωπας να μην έπεσε θύμα του Κανένα. Ίσως στη μονομερή οπτική του αίσθηση, ο Κανένας να είναι μια δεδομένη πιθανότητα, όπως εμείς, οι ελλείπτωπες, θεωρούμε δεδομένο τον Καθένα.
13.
Ξυπνάμε είτε όταν είμαστε υπερβολικά ο Κανένας και δεν ακουγόμαστε ενώ ουρλιάζουμε, είτε όταν είμαστε υπερβολικά ο Κάποιος και όλοι μας κοιτάνε ενώ κάνουμε απόλυτη ησυχία. Συνεχίζουμε τον ύπνο όσο είμαστε ακόμα ο Καθένας. Επειδή έχουμε διχαλωτή όραση και δεν είμαστε Κύκλωπες. Κοιτάμε πίσω μας τι έρχεται στο μέλλον: έχω αλλάξει πολύ τον τελευταίο χρόνο, κι όμως, στο όνειρό μου με διέπει μια περσυνήθιστη συμπεριδοφορά και περιβάλλομαι από μια σεμνησίκακη δυσφορεσιά. Κοιτάω πίσω μου και βλέπω όνειρα για το μέλλον. Βλέπω όνειρα, ένας αλογουροφόρος μπροστά μου, με ενοχλούν τα μαλλιά του, δε βλέπω την κυκλικότητα του χρόνου, βλέπω πουλιά να φωτογραμφίζουν πουλιά που τρων σκουλήκια από τη σκουληκότρυπα του χρόνου. Γεύομαι όνειρα γλυκοπικραμυγδαντελωτά γουοναμπισάμπι, γίνομαι ο άπληστος Μηζυθριδάτης που τρώει τη μιζερήθρα του. Αγγίζω όνειρα, αλμοίβφομαι με ένζσυμα ανθυγιεινούς υγιής εν σπέρματι υγιές. "Μόνο στα όνειρα μπορώ να αγγίζω τον αέρα". Ακούω όνειρα με τα τυμπανοκρουστά του αυτιού μου, από μέσα προς τα έξω. Η ενεργητική ακοή της ονειρικής κατάστασης. Μυρίζω όνειρα, μυρίζω τη μυρωδιά της ίδιας της μυρωδιάς, είναι η μεταμυρωδιά, η μύτη μου ονειρεύεται απωθημένα χημειοθεραπύθμενα αρώματα, πράγματα που δεν ονειρευόμουν να μυρίσω ποτέ, τα μυρίζω άθελά μου στα όνειρά μου, αποδέχομαι και αποποιούμαι, είμαι ο Κανένας, σκέφτομαι τον εαυτό μου και ενστφτερνίζομαι.
14.
Ξαναδιάβασα πολβαλερυάνες πριν/για να κοιμηθώ. Αϋπνίες, απόδειξη της αρρωστημένης μου υπερκοπωσόπωσης. Η υφή των ονείρων μου είναι μια μπεπανθολογία παραστάσεων της ζωής μου που έχουν χαραχτεί σαν πνευματοστιξίες στη μνήμη μου. Τσίμπλες-samples δημιουργούνται με την τακτική της δακρυγονοκόλλησης. Η ξερωγώμα που διακόπτει τον ειρμό της συζήτησης: το να θέλω να πάω στο μπάνιο ενώ κοιμάμαι επηρεάζει τόσο το όνειρο, όσο και το διακόπτει.
2.
Το ονειρικό πρίσμα είναι η διακωμωδιακόσμωση που αξίζει στον διά-κόσμο. Το ονειρικό πρίσμα είναι και κόσμημα-χέλι που ξεγλιστράει από τα χέρια. Ισχυροπιαστά γλυκά τεκμήρια, αγγίζω κάτι στο όνειρό μου, το γραπώνω, κι όμως ανοίγω τα μάτια μου και για μια στιγμή νιώθω πως ακόμα το αγγίζω ενώ είναι αέρας. Ξέρω πως κάποτε θα χάσω όλα τα μαλλιά μου κι ονειρεύομαι πως χρησιμοποιώ επίτηδες τη μελλοντική μου εκδοχή ως ένα καραφλάζ [Κομμωτήριο: Για τις νεκρές μας τρίχες κοιμητήριο]. Κάνω ευχές σε έκπτωτους ματαιωρίτες.
3.
Το όνειρο είναι μια απεριττυφλομυγοσκοτωστρακοδερματοστιξία. Βλέπω πως τραγουδώ μουγγόσπελς. Είναι η άνοιξη, αναγέννηση της Ηλιηλιθεότητας. Η ευρυγωνιακή μου περιφερειακή όραση μού μαθαίνει τα βήματα του οβάλς. Μόνο περιφερειακή όραση, δεν εστιάζω σε τίποτα. Η απόδειξη πως είμαι πολυπραγμγνώμων. Διάσπαση προσοχής, δεν έχω αρκετό κερί στ' αυτιά για να γλυτώσω από τις σειρηνσυνειρμούσες, που όσο με κάνουν να ξεφεύγω από όποιο θέμα πιάνω, τόση έμπνευση μού δίνουν για να συνεχίζω την ακατάσχετη ροή σκέψεων που ευτυχώς παραμένει μέσα στο ονειρικό πεδίο. Δεν κάνω ναρκω,τικάνεισκιεσύ. Κάνω, όμως, ένα ταξίδι ως τη Γιατιόχεια.
4.
Γνωρίζω πως αν αντιστρέψω απλώς τα νοήματα όλων όσων είδα στα όνειρά μου το πρωί δε θα επιτελέσω παρά μια κατοπτροχειροδουλειά. Ταυτόχρονος ομοφιλοσοφοφοβικός αναστοργασμός ανάμεσα σε ένα σιωπυροξανθυπολοχαγόρι και σε έναν υπαρξιωματικό. Το γίγνεσθαι-φράκταλ του σεναρίου. Το γίγνεσθαι-πόρταλ του συνόρου. Καταδυτρωκτικόνισμα σκέψης και μνήμης και λήθης, επιτέλους, ανακαλύψαμε πού λαμβάνει χώρα. Επιτέλους, αποδεχόμαστε πως είμαστε ασυδοσίλογοι στις επιθυμίες που γεννούν τις υποσχέσεις και στις υποσχέσεις που γεννούν τις επιθυμίες μας. Παράσιτα επιθυμιών παρεμβάλλονται σε μελωδίες υποσχέσεων - Παράσιτα υποσχέσεων παρεμβάλλονται σε μελωδίες επιθυμιών: το αποκαρδιόφωνο. Διπλή άρνηση της αγαθωότητας, αναγέννηση του καθαρού κακού, όξινη ακτινιδιοβολία. [Κάνοντας μια αυτοκριτική για το ότι δεν κάνω αρκετή αυτοκριτική, είμαι πεπεισμένος ότι η πρώτη είναι εσκεμμένη και άρα υποκριτική - συμπεραίνω, λοιπόν, πως διέπραξα μια αυτοκριτική της αυτοκριτικής μου, το φαυλότιμο χάθηκε σα βγήκε ο αυτοσαρκασμός.]
5.
Η έννοια του προφητικού ονείρου είναι η εύνοια της λογικής διευθέτησης παρελθοντικών κομματιών παζλ και καλής γνώσης της κατάστασης του παρόντος. Το προφητικό όνειρο εντοπίζεται στο βασίλειο "Λάχεσις". Βεβαίως, το τρίο εργάζεται στο παρόν. Χωροχρονικά δρουν οι Μοίρες, στέκονται στο κέντρο του παρόντος, κλώθουν σαμπλάροντας το παρελθόν, αντικειμενοκεντρικά α-τροποποιώντας το μέλλον, όπου λάχει να πέσει η εγγενής ονειρική μεταφυσική μας. Η Κυκλωθώ στον αργαργαλειό της, η μεταφυτευσική Αλλάχεσις για την εξαγνωμάτευση της Ατροπολογίας. Μού επιτέθηκε η τριμοιρία, η τριγυνία, φορούσαν όλες από μια ανεπαισθήτα.
6.
Η ερμηνεία του ονείρου είναι μια ψευδαίσθηση ευρυμαθειοκαπροσεξαρθρόμβωσης της ενδυματολογικής εγκληματολογίας, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι παρά εγληματολογική ενδυματολογία, δηλαδή: η ερμηνεία του ονείρου ορίζει ένα έγκλημα, το όνειρο, αναζητά εγκληματίες και κίνητρα [πρόσωπα, σύμβολα, επιθυμίες, πράξεις] και προσπαθεί να φέρει στο φως τη σωστή συναρμογή των στοιχείων που θα οδηγήσουν άλλες αρμόδιες εξουσίες στην απόδοση δικαιοσύνης. Ο εγκληματίας-κατά-των-εγκλημάτων ερμηνευτής των ονείρων υπερασπίζεται το αξίωμα "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα". Δεν ενδιαφέρεται να λυτρώσει τον ονειρευόμενο, ονειρεύεται να λυτρωθεί εξασκώντας το ενδιαφέρον του, αναλύοντας. Ό,τι κάνει ένας ματάς ως περιφερειακή όραση του ματιού της εξουσίας. Η θερμοδυναμική εξουσία του ματιού θέλει τη διατήρηση της θερμοκρασιακής τάξης. [Δικαστήριο: Δοκιμαστήριο των συμβάσεών μας.] Tετράγνωμη λογική: οι τριγυνία των μοιρών συν την εκτελεστική εξουσία, διμοιρίες δημίων δημανάλυσης. Η συμφιλίωση είναι η απλούστευση που προκαλείται από την εντροπία ή/και που την προκαλεί. Ο πόλεμος είναι η περιπλοκότητα που προκαλείται από την πληροφοριακότητα ή/και που την προκαλεί. Οι διαφωνίες σε συζητήσεις είναι η αναγκαστική λύση για τη συνέχιση της ύπαρξης. Ειδάλλως πεθαίνουμε. Γι'αυτό και δεν ονειρευόμαστε συζητήσεις πια, τις αφήνουμε (ή νομίζουμε πως τις αφήνουμε) για τη μεταθανάτια ζωή. Αξίωμα: κάθε όνειρο είναι αξιοχαρμολύπητο.
7.
Κι άλλο αξίωμα: 19ος αιώνας: Ονειροκρίτης, συγγραφέας: Διάφοροι. 20ος αιώνας: Η Ερμηνεία των Ονείρων, συγγραφέας: Freud και το υποσυνείδητο. Στην πορεία ο "συγγραφέας πεθαίνει". 21ος αιώνας: Τα απορριφθέντα άρθρα στη Wikipedia, συγγραφέας όλοι και ταυτοχρόνως κάποιοι - ένα συλλογικό ασυνείδητο, μια συλλογική ξύπνια ονειρική απωθημένη κατάσταση. [Ίσως κάποτε να ονειρευόμαστε online.]
8.
Κάθε όνειρο, ακόμα και πολύ κακό, είναι απόδειξη ότι ακόμα σκεπτόμαστε και ονειρευόμαστε (και έχουμε θέληση για ζωή πέραν του ύπνου). Κάθε όνειρο, ακόμα και πολύ καλό, είναι απόδειξη ότι ακόμα δεν έχουμε (και ποτέ δε θα αποκτήσουμε) όσα θέλουμε και άρα είναι μάταιο να συνεχίσουμε να σκεπτόμαστε, πέραν του ύπνου. Ένα καλό όνειρο είναι η επιβεβαίωση ότι μπορούμε να πεθάνουμε χωρίς ανεκπλήρωτα απωθημένα. Ένα κακό όνειρο είναι η επιβεβαίωση ότι μπορούμε να ζήσουμε για να εκπληρώνουμε απωθημένα. Κακά όνειρα, μύκητες που συντηρούν τη ζωή. Απογοήτευση ως κίνητρο για ζωή. Καλά όνειρα, βαμπίρ που επιταχύνουν τη διαδικασία της ζωής. Ενθουσιασμός ως αποδοχή του θανάτου. Φυσικά, κάθε μανιχαϊσμός είναι ανεδραίωτος. Το καλό και το κακό είναι ανεδαφικά. Αλλά η φυσική ιστορία του ονείρου θέλει το τελευταίο εκ φύσεως ανεδαφικό και ανεδραίωτο. "Μόνο στα όνειρα".
9.
Το όνειρο είναι πέραν του καλού και του κακού, φέρει όμως το δικαίωμα και τη δυνατότητα να αγκιστρώνεται στο θετικό και στο αρνητικό συναίσθημα-πρόσημο και να αφήνει την επίγευση του "ξύπνησα από έναν εφιάλτη" ή "ξύπνησα από την ονείρωξη". Η κορυφή του καλού και η κορυφή του κακού είναι καρφιά που μάς ξυπνάνε, μάς απομακρύνουν από την ονειρική κατάσταση. Άρα: το όνειρο δεν είναι ούτε καλό, ούτε κακό. Όταν παραγίνει είτε το ένα είτε το άλλο, παύει να είναι όνειρο και ξυπνάμε. Ακούμε ένα θόρυβο και ξυπνάμε, ιδίως όταν κάνουμε θορύβους που δεν ακούγονται. Θορυβούμαστε από κάτι: όταν ουρλιάζουμε στ' όνειρό μας και το ουρλιαχτό μας είναι αθόρυβο, φοβόμαστε γιατί διαπιστώνουμε αυτό που συμβαίνει καθημερινά: όσο κι αν φωνάζουμε παραμένουμε αθόρυβοι επειδή είμαστε απλώς θόρυβοι. Όταν πάει να παραγίνει το κακό ή το καλό βλέπουμε όνειρα μέσα σε όνειρα, ή ονειρευόμαστε πως υποθέτουμε τι ονειρεύονται άλλοι χαρακτήρες εντός του ονείρου μας. Το γίγνεσθαι-φράκταλ του χαρακτήρα μας στην έκβαση του ονείρου. "Μόνο στα όνειρα μπορώ να με προσεγγίζω".
10.
Υποθέτουμε πως παρεμβάλλονται όνειρα ανάμεσα σε άλλα όνειρα. Είναι όντως μετρήσιμα τα όνειρα; Μπορώ να πω "είδα χτες επτά όνειρα"; Πού είναι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ δύο ονείρων; Ίσως οι έντονοι θόρυβοι να αποτελούν αρθρώσεις που διαχωρίζουν το ένα όνειρο από το άλλο, κατά προσέγγιση. Αντιδρούμε και γινόμαστε πιο φαρμακροσυρτόγλωσσοι. Αλλά όλες οι φωνές και όλα τα λόγια πετούν και ξεφτίζουν. Όσο πετάω ξεφτίζω. Τα μόνα λόγια που μένουν, τα μόνα αληθινά τατουάζ, είναι τα μορφοκλασματικά αυτά όνειρα που για πάντα επανέρχονται.
11.
Γράφω τη φράση "εκεί που δεν πιάνει μελάνη" εκεί που δεν πιάνει μελάνη. Οι νέες τεχνικές τατουάζ αποδεικνύουν πως τα πάντα χρήζουν σημασίας και τίποτα δε μπορούμε να γράψουμε στ' αναρχίδια μας, αρκεί να είμαστε σε θέση να αντέξουμε τον πόνο του πραγματισμού. Ο μόνος πραγματιστικός πραγματισμός είναι τα όνειρα που επανέρχονται, άτομα, σύμβολα, συνδέσεις, φόβοι και χαρές. Όλα τα υπόλοιπα είναι σε δεύτερη μοίρα. Στη δεύτερη Μοίρα. Η αυστηρή διάταξη των τριών Μοιρών, με τη δεύτερη Μοίρα, να ουρλιάζει "όπου λάχει" και να μην ακούγεται. Η νετσαγιευστικότατη ερμηνεία των επιθυμιών και της μορφοκλασματικής εμπειρίας του χρόνου. [Άρα: όναρ μέτρον άριστον. Γιατί; Μέτρον άριστον. Και σ' αυτό ένα μέτρο. Και στο τελευταίο ένα μέτρο. Και σ' αυτό [...]. Η αριστοποίηση του "μέτρου" υπερβαίνει το μέτρο που θέλει να φτάσει η προτροπή και οφείλει να διακόπτεται περιστασιακά από υπερβάσεις του μέτρου ώστε να "σπάει η βαρεμάρα". Αλλά εάν η βαρεμάρα σπάει προγραμματισμένα, δεν παύει να οδηγεί σε μια νέα βαρεμάρα, άλλου επιπέδου. Και εκεί το μέτρο πρέπει να ξανασπάσει. Και ξανά. Και ξανά. Άρα, η πορεία μέσα στο χρόνο να γίνει ένα συνεχές σπάσιμο του μέτρου σε ανέλπιδα σημεία, κατά το μάλλον απρογραμμάτιστα, που σχηματικά δίνει τη μορφή ενός χρονικού παραδόξου του Ζήνωνα που βασίζεται σε μορφοκλασματικές υπερβάσεις του μέτρου. Ένα παράδειγμα: Γενικά πίνω μπύρες. Μέτρον, όμως, άριστον: Πίνω μια φορά την εβδομάδα. Γνωρίζοντάς το αυτό όμως, ήδη χάνω το κίνητρο να πιω και την επόμενη, γιατί είναι προγραμματισμένο και δε μου παρέχει η κατάσταση αυτή την απόλαυση του διαφορετικού σε σχέση με την εβδομάδα που δεν πίνω μπύρα. Έτσι, ενίοτε σπάω τη συνήθεια και είτε πίνω πολλές φορές την εβδομάδα, είτε πίνω σε ένα βράδυ όσο δεν ήπια ένα χρόνο, είτε δεν πίνω καθόλου για ένα μήνα. Στο μακροσκοπικό επίπεδο του υποσυνειδήτου μου, όμως, αν με ρωτήσει κάποιος, ξέρω πως πίνω μια φορά την εβδομάδα και έχω λόγο να ονειρεύομαι ότι πίνω μπύρα και να μην ξυπνάω στη μέση του ονείρου.] Για τους ονειρευόμενους, η τελειότητα είναι περιττότητα. Το τέλειο έχει τελειώσει και περιττεύει. Έχουμε περίσσια τελειότητα.
12.
Έχουμε μελίσσια όπου εκτρέπφουμε την τελειότητα, αλλά μόλις αποκτήσουμε το μέλι της προσπαθούμε να το πουλήσουμε. Είναι γλυκιά η τελειότητα, αλλά δεν την αντέχουμε τη γλύκα της και την πουλάμε ή τη χαρίζουμε, είναι η περίσσια μας, η συσσώρευση κεφαλαίου μας, το τέλειο χάος που έχουμε μαζέψει στο κεφάλι μας, εμείς οι κεφαλλοκράτες βασίλισσες μέλισσες. Έχω όραση, όσφρηση και ακοή διχαλωτές, σαν τη γεύση του φιδιού. Στο γλυκόξινο αντιλαμβάνομαι είτε το γλυκό, είτε το ξινό σε εναλλαγή. Το πόσο γρήγορα θα αντιληφθώ αυτήν την εναλλαγή θα σημαίνει πόσο καλά χτυπήθηκε η σάλτσα και πόσο καλός αναγευσιγνώστης είμαι ή θα προσποιηθώ πως είμαι έχοντας διαβάσει στη συσκευασία "Γλυκόξινη Σάλτσα", ή έχοντας ακούσει να μου λένε στο τραπέζι "δοκίμασες από τη γλυκόξινη;". Στα όνειρά μου γεύομαι πολλαπλές γεύσεις ταυτόχρονα. Ίσως ο Κύκλωπας να μην έπεσε θύμα του Κανένα. Ίσως στη μονομερή οπτική του αίσθηση, ο Κανένας να είναι μια δεδομένη πιθανότητα, όπως εμείς, οι ελλείπτωπες, θεωρούμε δεδομένο τον Καθένα.
13.
Ξυπνάμε είτε όταν είμαστε υπερβολικά ο Κανένας και δεν ακουγόμαστε ενώ ουρλιάζουμε, είτε όταν είμαστε υπερβολικά ο Κάποιος και όλοι μας κοιτάνε ενώ κάνουμε απόλυτη ησυχία. Συνεχίζουμε τον ύπνο όσο είμαστε ακόμα ο Καθένας. Επειδή έχουμε διχαλωτή όραση και δεν είμαστε Κύκλωπες. Κοιτάμε πίσω μας τι έρχεται στο μέλλον: έχω αλλάξει πολύ τον τελευταίο χρόνο, κι όμως, στο όνειρό μου με διέπει μια περσυνήθιστη συμπεριδοφορά και περιβάλλομαι από μια σεμνησίκακη δυσφορεσιά. Κοιτάω πίσω μου και βλέπω όνειρα για το μέλλον. Βλέπω όνειρα, ένας αλογουροφόρος μπροστά μου, με ενοχλούν τα μαλλιά του, δε βλέπω την κυκλικότητα του χρόνου, βλέπω πουλιά να φωτογραμφίζουν πουλιά που τρων σκουλήκια από τη σκουληκότρυπα του χρόνου. Γεύομαι όνειρα γλυκοπικραμυγδαντελωτά γουοναμπισάμπι, γίνομαι ο άπληστος Μηζυθριδάτης που τρώει τη μιζερήθρα του. Αγγίζω όνειρα, αλμοίβφομαι με ένζσυμα ανθυγιεινούς υγιής εν σπέρματι υγιές. "Μόνο στα όνειρα μπορώ να αγγίζω τον αέρα". Ακούω όνειρα με τα τυμπανοκρουστά του αυτιού μου, από μέσα προς τα έξω. Η ενεργητική ακοή της ονειρικής κατάστασης. Μυρίζω όνειρα, μυρίζω τη μυρωδιά της ίδιας της μυρωδιάς, είναι η μεταμυρωδιά, η μύτη μου ονειρεύεται απωθημένα χημειοθεραπύθμενα αρώματα, πράγματα που δεν ονειρευόμουν να μυρίσω ποτέ, τα μυρίζω άθελά μου στα όνειρά μου, αποδέχομαι και αποποιούμαι, είμαι ο Κανένας, σκέφτομαι τον εαυτό μου και ενστφτερνίζομαι.
14.
Μόνο στα όνειρα μπορώ να εκπροσωπώ και να εκπροσωπούμαι από μια ζακμονορεντεμπλακτζακυβκουστωδία. "Τα όνειρα μάς υπενθυμίζουν επιλεκτικά αντικείμενα που συσσωρεύουμε άπληστα στο πλυσταριό του υποσυνειδήτου", είπε ο στείρος εκ γενετής πατέρας στο υιοθετημένο παιδί του. Τα ουσιαστικά ρέστα που πήραμε και δώσαμε σε κάθε μας συνειδητό αλησμονησβερίσι, στα οποία πάντα βρίσκουμε καταφύγιο: οι Παραδουναικαιλάβειες Προσφυγεμονίες μας. Αν και βαρούσαν κομπρεσέρ, δεν ήταν ο θυμός μου ενάντια στη μηχανή που με ξύπνησε, ήταν το ζακντελαροχαλητό μου που είχα βάλει να χτυπάει ως ξυπνητήρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου