Φυτεύγω Δεντρωώδω 1: Ο Χόρχε Μανάδδις Αβέβα, Υιός.

Φυτεύγω Δεντρωώδω 1: Ο Χόρχε Μανάδδις Αβέβα, Υιός.

onesecbeforetheend

Το κύμαινο αυτό πυροδοτανήθηκε από το κύμαινο αυτό

http://yparon.blogspot.dk/2013/10/blog-post.html

Μουσικά ανδρόργανα και ολόκληρα μισόγυνα. Συνωμοσιαμαίες τριχωτές μαίες του αντισεξυρισμού, της εποχής του Σέξτηρ του Εμπειρικού, του ληγμένου σεξπειράματος του εμπειρίκου, του φαλλικού συμβολικού "κικιρίκου." Ο εξαυνανισμός του κληρικού γεωργού του Μονάδη, του μοναδικού Γκιόργκι Μανάδελφου Μπρατ. Ο εκτοπλασματικός εκτοπισμός των φαντασμάτων του τοπ τεν τεν. Εξοπλίζω την καραπείνα με την παραεσωκρατική μαλαματίνας διαλεκτική μαιευτική κλειδίαιτα. Όσο και να αναλύσω λύσεις και προβλήματα, τα ερωτημαντικά παραμένουν τέλεια ελαττωμητρικά και αναλλοίωτα. Τα καράβια μου πνίγονται στα χαράτσια της φαρολογίας. Τα Φαρόου Άιλαντζ είναι ευφυείς μεταφαρές και ο φαρσέρ που μαθαίνει φαρσί φάρσες κάνοντάς τες σε φαρσέρς ανήκει στους μεταφαρσέρς. Οι αλκυκλικές κούρσες που κάνει ένας σφιχτός κορσές που βγάζει το αχλάδι της ζουμπαταρίας. Οι βουκολικές γλίτσες είναι οι αμφιγλύκες και η αίγλη της Αγλαΐας, όπως η εμφάνιση της δροσοτελίτσας του γιν γιανχ στο χάος της Αχαΐας. Μεταφαρσέρς μεταφραστές μετανάστες, ουτοπτενικός μεταφραπές μου το "ναι." Κυνηγός εσεσθυμάτων, χαράς, εγκατάθλιψης, συγκαταβλάστησης, σιγαταβγάστησης, σιγαστηρότητας και εγκυβματοσύνης τρίτου βαθμού, τεκτονικού διασυμβολικού. Κυβικά σεπτέμβρυα και κομβικά βρύα με περισφαιρίζουν, είναι φως σφαχτάρι. Ο γεωργός που θέλει να φτάσει στον Άδη καλλιεργεί μιαν αξινολόγηση βασιζόμενος σε μια ξινή άξεστη αξινόμηση. Προσπαθώντας να φτάσει στην Πολιτεία του Πλούτωνα, έφτασε μόνον ως την Παρακατερίνη και μετά από πολυΐμερο σκύψιμο και σκάψιμο κατεβάζοντας ρακή κατέβασε και το βρακί στο καταχύμμενο και ανασκάλυψε την πυροκατρουλίνη την οποία παρήγαγε και ανήγαγε σε παγοθρεπτική αλφαβηταμίνη για να αποκολπίζει πορδήματα πίεσης. Πέρασε δύο χώρες αναλύοντας τη διορία των δύο πάρκων. Η σύμπτωση του ανορχικού κουτιού της Πανχώρας και του απολυτορχικού κουτιού της χώρας των θαυμάτων της Τάνιας Βουγιουκλίδου με το βαγιοκλαδάκι. Αν σκα/οτωθεί απ' την Αθεϊαία ίσως δώσει ζωή στο μαναδάκι. Μοναδικός του ο τελευταίος άσσος στο μονίκι, ένα ανυπολόγιστο μηδέν. Αδιεξοδυαδικό σύστρωμα του Ζωρζ Μηδένη. Ήλπιζε να έχει μια Μπεμ Βεντάζ για να πει στη μπέμπα "τώρα θα δεις τη μπέμπα που θα μας πάει δύο χήρες παρακάτω, στης Αβύσσου την πρωτεύουσα, Αδδίς Αμπέμπα, άντε, έμπα." Μα ήταν λιλίθεια και δεν κατάλευε. Ο Γοργός Αδάμης ξεκίνησε με θύματα χορού της ιστορίας, πυρεμβαίνοντας. Τα ορχιτεκτονικά σχέδια πανάκτησης του δικόσμου, του διάκοσμου της ιδιοσυστατικτησίας πάντα περιπετυχαίνουν. Το μαύρο κουτί με το άσπρο γατί. Το σιωπηlow κάτι με το φασισταριώζικο γιατί. Τα συνδεθελτικά και διαγυρτικά "και" ανάμεσα από κάθε "και" σε ένα μακροσκαιλές καίμενο που αποτελείται μόνον από "και." Μαρμετρούσε τα μαύρα σαββατόλεπτα και τα κυριακόλεπτα, μη θέλοντας να επιστρέψει στην εβδομηδιαία του εργαστεία που του προσέφερε δευτερόλεφτα: Και ουτωκαθεξύσε την πλάτη του κάθε πελάτη. Και ουτωκαθετήρας στου ξυσίματος την πληγή του πυρός το αλάτι. Πονειρευόμενος του κάθε πελάτη το παλάτι. Ή έστω την πυλωτή. Αξίνοντας το φιλαυτί έπαθα πηλωτίτιδα. Ευτυχώς, όταν το έκανα φορούσα ένα προπαγάνδι. Η τεχνική ξυσαίματος του Γεωργυίου Μανάνδη λέγεται πως προήλθε από την Stylάνδη και πως γι' αυτό κοιμάται πα' στο πάτωμα δεχόμενος το δικό μου πασπάτημα. Ο Ηλεκτρισμός είναι το ναζειςστοφεμινιστικό κίνημα μιας λευκής Ηλέκτρας που δείχνει το ποντίκι στο μπράτσο της. Η Φεμίνι βλέπει το ποντίκι Φεμίκυ τρομαγμένη, ως έναν ακαταμίκυτο παράγοντα μικυτίασης του ανδροπομορφασισμού της. Ο Φεμίκυ Μανώδης καταπολεμά το μπράτσο της homoφοβίας με μαλοξανδρινούς αλεξικεραυνανισμούς. Τα ελευθηρία εξαφιονίζονται σε φαντάσματα δευτεροneptune. Για να γύνουμε διζαίοι του δρόμου πρέπει να νικιάσουμε σε ένα διαγυνισμό μια σιντιέρα ρόσα, ένα μίκτικ, και να σκάψουμε σε δύο ακωστικά ορηχεία. Να ζομπ ἵνα μυζώ; Ιδού η απόρροια της απορίας άνευ επι-δώματος. Αρρωστοκραιτεία τυράννων. Ανάπτυξη νέον γκρικτηρίων μεγέθους και υφής τυραννόσταυρου αφρορέξ ιουδαίων και αφιχθύων. Τέσσερις επορχέστες διαδορφικά μας 'κλησίασαν. Η πρώτη μάς αβάφτωσε. Η δεύτερη μάς ταύτισε με το χορό του Ισαΐα. Η τρίτη μάς εξομαλυνολόγησε. Η τέταρτη μάς χωμάτισε όταν το χρώμα του δέρματός μας τα 'φτυσε. Κι έτσι έφτυσε ο Γιώργο Στονάδη για να βρει τη Νευρυδίκη, εκλύπαρών μ' ένα βελβετικό σουγιάδι feron υπολίμωτρα λιπηρών τροφών "clinton," τηλεόπτερων. Ειδικήμου τροφή είναι μια καρυκουλτούρα τησινδικίτς κουζίνας. Ο εγκέμφυλος είναι ο σπερμαφρόδετος βόρειος σκώλοψ που χω/ειρίζεται δύο ειμισφαίρια όπως και ο knotιος. Γι' αυτό οι κάτσοικοι της Παρακατερίνης παραμένουν παρανόητοι. Σου λένε "για να καταλάβεις το νόημα του 'ήτοι' πάρε κανά ρίνι." Από τους λίγους λαούς που όταν ενφτερνίζονται μαγνητίζουν ενρινίσματα σιδήρου δρόμων μεσομιξοστοιχειών. Σύμμοιρα απεχθές το μακαύριο. Ο συνειδητο-ποιητής αυναγνωρίζει τα πρόσκοπα της Παρακατερίνης στους κατοικοπόρδαρους του Άδη. Αφιεραστές και αφιερώμενοι στο φιλόσωστο "Afierratum Purgatorgium" της παραίσθησης της αφής της (παρενθυσίας) του ενός για τον άλλο, του μικρού εντός του μεγάλου. Ο Γεόργιος Μανουάλης δεν κληδεύτηκε μετά τον ανθάνατό του. Ζήτησε να γίνει Ταμπέλα Βήτα σε κάποιον περιthorιακό δρόμο της Κινδυναβίας. Ίσως πλαίξουμε γυμνουσική για τον Πάτρικ και τη Μήτρικ, τους πραίκτορες του ενθουσηαηεησμού. Αναστριμμένος σαν χυμός φυσικός πορτοκάλιμπερ, ξανατριγυρνώντας στη φύση του Ολύμπουμ, βρήκετοπ τόματι σεληνικής κλώσσας, θύμα συντανιστικής οργάνωσης, αποτέλεσμα μιας πολύ σέξυπνης ονείρηξης αμυγδραλιοφθοράς. Ήταν η χρωμηρική εκτημούσα του. Δεν ήταν η/ο χρυσΑΒΓήτης επαγγελμίας. Ήταν ένα γραμμαζόνιο βαλκυριζατέρ στα στενά του Ψυχαδείλι. Δεν ήταν ξηρό χλωροκομφόρμιο. Η συνάντη citus δεν ήταν παρά σκακ/τιστική επιβεβίαση του άξινα προσο-χί και του άξονα πρόσο-ψι. Ο Κασπαίρων ο στιλβωτικός ήπιε κρασί και η Αθαναία Μηχαναία του είπε "Ρουμπά-Γιατ." Η εντιμολογία δεν του επέτρεψε να μην της κάψει μια απόδειξη για τις υπηερωρσίες της. Ο Γιοργ Οσμάν Άδης γη Νετ ένα με ό,τι τον περιβρέχει και θα τον περιβρέξει. Θα προσκινήσει γη και ουρανό στα Οπωσόλοιμα. Θα γράψει το μαναδέστατο μανα-δέστο του Ηλεκτρωματισμού (σύνδραμο Ηλέκτρας). Ζητιανεύοντας στις Βρυξέλλες θα βρειλέξεις για το μιμιφέστο του ελεοχρηματισμού. Ο Υισούς Αμνάδης στην Κρήτη Volterra κατά τας γραφάς και θα 'ναι κρύος, πτώμα από την κούρηση. Καθώς τον κοιτάς μο δαίος σε διαπορνά. Δε γεύεσαι τη γλώσσα του. Είναι ο σιωπαλός ψυγεία τρως. Ματροφέστα παραχθέντα σε στηθοκήπια από θερμοσκόπια. Στην Παρακατερίνη φιλαξινεί "τουσπάντες," μια σπάνη αφυλή. Και φραντίζει για την εξάλειψη όσων τη θέλουν "Παρακρατερίνη." Και ειρωτεύεται.

Προς μια Φαινομενολογία του Σαπουνιού.

Προς μια Φαινομενολογία του Σαπουνιού.

onesecbeforetheend

 Στην Ιωάννα και στα λίπη των ταψιών της.

0. Απτικό Προοίμιο.

Έχουμε ξεχάσει την αφή. Αφήσαμε την απτική μας μνήμη σε μια θέση υποδεέστερη αυτής της οπτικής και της ακουστικής. Δυστυχώς, ακόμα και ένα εγχείρημα φιλοσοφίας της αφής φαίνεται έρμαιο των φαινομένων και θα πρέπει να ξεκινήσει φαινομενολογικά. Σύμφωνα με παραδοσιακούς όρους αντιληπτικότητας, η όραση είναι ενεργητική, βασίζεται στο συνεχές φωτός/σκότους και στη δυνατότητα επιλογής μας να ανοιγοκλείσουμε τα βλέφαρα προς κάποια κατεύθυνση. Η ακοή είναι παθητική, βασίζεται στο συνεχές θορύβου/σιωπής και στην έλλειψη δυνατότητας επιλογής μας να περιβαλλόμαστε από ήχους. Η αφή είναι η αίσθηση που πραγματώνει τη διαλεκτική των δύο άλλων αισθήσεων. Όταν κοιτάζω, δε με βλέπουν. Όταν ακόυω, δεν ακούγομαι. Όμως όταν αγγίζω, αγγίζομαι. 

Κατά συνθήκην, το περιέχον ορίζει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο το περιέχον. Αγγίζουμε και αγγιζόμαστε κάθε στιγμή, καθώς ερχόμαστε σε επαφή με μόρια αέρα, με τα ρούχα μας, με τη θάλασσα ή με το χέρι των αγαπημένων μας. Αγγίζουμε και αγγιζόμαστε κάθε στιγμή ανεξαρτήτως αισθησιακότητας ή αναισθησίας. Η ελευθερία μας στην αφή ορίζεται από επίπεδα αισθητικής/αισθαντικής αντίληψης. Μα η συνεχής μας απτική κατάσταση μας έχει κάνει να συνηθίσουμε τόσο την αίσθηση αυτή ώστε να την ξεχάσουμε ή έστω να την παραγκωνίσουμε θεωρώντας την ως δεδομένη.

1. Δακτυλική Υλική Διαλεκτική του Λίπους.

Τα δάχτυλά μας γίνονται συχνά φορείς μιας υλικής διαλεκτικής (και όχι διαλεκτικού υλισμού) μεταξύ δύο ειδών λίπους. Το ένα είναι φαγώσιμο και νόστιμο για πολλούς, αλλά λερώνει τα χέρια και τα ρούχα μας. Είναι μαγειρικό και τελετουργικό. Το αναμασάμε. 

Το άλλο είναι μη φαγώσιμο, μάλλον πικρό, αλλά έχει καθαριστική ιδιότητα για το σώμα και για τα ρούχα μας. Είναι μαγικό και καθαρτικό (φέρει κάθαρση). Το ονομάσαμε "σαπούνι."

2. Τέσσερα Στάδια Εξέλιξης της Σαπωνοποιίας.

Έχουμε ξεχάσει πώς ήταν τα παλιά σαπούνια. Μεγάλες τετραγωνισμένες πλάκες, ογκώδη παραλληλεπίπεδα, αποκυήματα της βιομηχανικής επανάστασης, όπου η λατρεία του μεγάλου, του σαφούς και οριοθετημένου ήταν ο ορισμός της Δύσης.

Στην πορεία της Ιστορίας (και προς το Τέλος της), καθώς η ανατολίτικη φιλοσοφία παρείσφρυε στη δυτική (το λιγότερο είναι περισσότερο), τα σαπούνια απέκτησαν ένα πιο εκλεπτυσμένο σχήμα με στρογγυλεμένες άκρες και μικρότερο, ατομικό μέγεθος. Το σαπούνι έγινε "σαπουνάκι" με αποκορύφωμα τα σαπουνάκια των ξενοδοχείων.

Στη συνέχεια η βιομηχανία παρήγαγε το κρεμοσάπουνο. Ενώ αρχικά το σαπούνι είχε μια στερεή μορφή που έλιωνε με τη χρήση, εδώ αποκτά μια εκ των προτέρων υγρή μορφή που περιέχεται σε δοχείο και συνήθως χρειάζεται ένα μηχανισμό πίεσης και απελευθέρωσης (αντλία) που παρέχει ευκολία στη χρήση. Πρόσφατες εκδοχές των αντλιών αυτών μετατρέπουν το υγρό (κολλώδες) αυτό κρεμοσάπουνο σε αφρώδες.

Το τελευταίο στάδιο που παρατηρούμε στην εξέλιξη του σαπουνιού είναι αυτό που χρησιμοποιεί μια συσκευή με φωτοκύτταρο που εντοπίζει το χέρι και "πετάει" το σαπούνι. Η απτική σχέση του χεριού με την πλάκα του σαπουνιού ή με την αντλία αντικαθίσταται με την οπτική του σχέση με τη συσκευή. Η αίσθηση της αφής παραγκωνίζεται από αυτήν της όρασης, δικαιολογώντας μια φαινομενο-λογία του σαπουνιου.

3. Λήψη-Σήψη.

Η χειρονομία της πλύσης των χεριών (της λύσης του δράματος, της κάθαρσης) χαρακτηρίζεται από μια διαδικασία αντιστροφής όρων. Με τη χρήση των παλιών μεγάλων σαπουνιών που βρίσκονταν στο νιπτήρα μιας κοινής τουαλέτας παρατηρούσε κανείς μία έμμεση επαφή των ανθρώπων. Ο καθένας χρησιμοποιούσε το ίδιο σαπούνι με τον προηγούμενο, αγγίζοντας το λίπος των χεριών πολλών προηγηθέντων χρηστών κατά την ίδια έννοια που κάποιος "φιλάει" έμμεσα το στόμα ενός άλλου πίνοντας από το ίδιο μπουκάλι. Ο κίνδυνος του "να σε κολλήσω" ήταν περιπέτεια. Ήταν μια εποχή που χαρακτηριζόταν από συλλογικότητα.

Η πορεία προς την ατομικότητα με τα μικρά ατομικά σαπούνια (με παράλληλη κβαντοποίηση και ατομικές βόμβες) πυροδότησε το φόβο των μικροβίων ως μία προϋπόθεση για τη μακροζωία. Η αντι-ληπτική δράση (περι-πέτεια) της μετά-ληψης των ανθρώπων αντικαθίσταται από την προ-ληπτική ενέργεια (προ-πέτεια) της αντι-σηπτικής δράσης των σαπουνιών. Από περιπετειώδεις αγέλες νομάδων γίναμε οικο-γένειες οικο-νόμων και στη συνέχεια προπετή, αγενή άτομα του νόμου. Παράλληλα, ο φόβος της μετατροπής των ανθρώπινων σωμάτων σε σαπούνι στοίχειωσε την ανθρωπότητα.

Ο φόβος της σωματικής σήψης γίνεται παράγοντας έλλειψης της σωματικής λήψης. Η αντισηπτική δράση δρα ως παράγοντας σήψης για την ανθρώπινη επαφή. Με τις μεγάλες πλάκες σαπουνιού οι άνθρωποι αγγίζονταν έμ-μεσα. Η διαδικασία αυτή από ομαδική έγινε πιο ατομική (οικογενειακή) με το σπιτικό σαπουνάκι, όπου έμμεσα αγγίζονταν τα μέλη ενός νοικοκυριού. Στη συνέχεια παρ-εμβλήθηκαν περισσότερα μέσα (έμβολα/αντλίες), όπου κάποιος ερχόταν σε επαφή με το λίπος του άλλου μόνο κατά το άγγιγμα της αντλίας και η κάθαρση (εξαγνισμός) επερχόταν από το "αγνό," πλήρως καθαρό κρεμοσάπουνο. Στο τελευταίο στάδιο των φωτο-κύτταρων η επαφή των ζωικών κυττάρων απαλοίφεται πλήρως, κανείς δεν αλοίφεται με το λίπος του άλλου και η διαδικασία της τελετουργικής κάθαρσης γίνεται καθαρά ατομικά. Οι μεσάζοντες που παρεμβάλονται είναι όλο και περισσότεροι (εργοστάσια σαπουνιού, τεχνολόγοι συσκευών φωτοκύτταρων, πολυκαταστήματα πώλησης ανταλλακτικών, συντηρητές/επι-σκευαστές των συ-σκευών, διαφημιστές τους κ.α.). Οι μεσάζοντες "είναι το μήνυμα," για άλλη μια φορά. Παράλληλα, παρατηρείται πως η παλιά μορφή του σαπουνιού τείνει να γίνει προϊόν προς διάθεση από τους διάφορους συλλογικούς συνεταιρισμούς "παράκαμψης μεσαζόντων," γεγονός που δίνει μια νέα τροπή στη λύση του δράματος της αντισηπτικής δράσης. Ίσως τείνουμε να θυμηθούμε την αφή. Και ίσως μάθουμε να κάνουμε μεγάλες σαπουνόφουσκες.

Arachnebula Metaludentia.

Arachnebula Metaludentia.

onesecbeforethedub

All 127 technical images that inspired these inscriptions are available at http://www.flickr.com/photos/onesec/sets/72157636375901273/

Important city names that configured the text's structure (texture) are: Edirne, Kirklareli, ,Zonguldak, Bartin, Akcakoca, Sinop, Batumi, Tbilisi, Yerevan, Athens, Berlin, Leipzig and Hildesheim.

Three doors. Catharsis. Other sides. Mountains of posterity. Cycling zero. Alternity and repetition. Man of the moment. Men of the moments. The call. Enter, Karadeniz. Deniz. New definitions for home. Waves of stillness. The West dissolving in the East. The rest dissolving in my fist. A new phenomenology of new phenomenology. Portraiture. Sorry, sir. Time for time. Stop the time. Together until the invention of chronophotography. Diving. Secrets well kept only in no-star hotels.  Saw the end coming. If you like simultaneity throw your hands up. Rise of the post-industrial hippie. Wedding ceremony in four parts. Waste dance. Sequence. Peynirli. Homesea. Homesick. Homeland. Seasick. Third dimension excluded. So lucky to be here. Impressions of noise and expressions of silence. Postscript slave trafficking generator. Signs of a passing crisis. New definitions for red run. Stealing others' empty memories. Never cared or scared of what the other kids had. Nobody knows my name, but... Labor will tear us apart. Again. Innocence in no sense. Where is the bus? What is the bus? Spider sense. Selling babies, giving life to vegetables. Life's purpose. Created needs. Few seconds before their first accidental meeting after 25 years in the same building. Found my identity as soon as i started being afraid of myself being repeated. Maternity of the other and maternity of the self. Shopping helps black dissolve into all colors. Youth exorcized on a shopping bag. A mechanical farewell to antiquity. Goodbye time, hello epoche. Once happy when shocked, now shocked when happy. Objects and subjects. No boundaries. Pure love. Consumption is the medium. The man-building. Choices made by superstition. The stranger recognized by all strangers. Towards a labyrinth of innocence. Bipolar conjoined twins agree in their bipolarity. Did you ever think of an aesthetically pleasing way to cross the street? Species subjected to the mood of biologists. The story will be narrated only when the characters involved will be considered as grown-ups. Mountains of posterity. Two friends agreed on being enemies to everyone else. One of them knows how to poison. The other knows how to distinguish poison from any source. Their random alliance is a necessity of life and death. Hidden jack of diamonds. Hidden queen of hearts. Let us meet between the lines. Never realized that my dreams were realized. Muted mutants. Reflections of potential pathways. Sinking in one's own will. High pitch. High kitsch. Against every critique of ludic behavior. Significance of being forgotten. The obscurity of taking residence. Fates. Strict distinction of function and structure. Tacit magnitude. Misconceiving misconceptions. Uncovered while covered. Scaling new levels of everyday saturation. Scaling new levels of gossip. Still dance of picture posing. The ontology from smartphone to smartfoot. Conventional, still pure, expressions of love in the electric age. Disarmed in Armenia. Hugging the air. Guess means. Everyone tends to develop different reasons to look down. Mountains of posterity. The moment when impatience becomes patience. Diachronic projections of the ideal self. Leftovers of unfulfilled prophecies. Unsatisfied saturation. Sensor-motor-monitor. Upcoming criteria investigation. Negentropy. Periodical philosopher. Constant observer. Dumpster as mediation. Bench from a planet with slightly less gravitational power. Simply there. Yawning reality. Natural prison. Expiration of inspiration. Apparently, no parents. A square out of scratch. A war between bits of orbits and habits. And i love her. Then it is the i. The negation of the eye. And i left. And i cry. And to hide it behind my camera, i try. But no. Wanna cry, wanna discover. Visual strings. Being against “being against” is still being against. Nevertheless, it is not against being. Irrelevant questions to very relevant people, all relatives in relativity. Disfigured during the sleep, only to be reconfigured when dying. Spatial déjà vu. Still looking down to find excuses to look down. The hardy-gurdy. Looking at silence, seeing noise. Through the moving glass. Hildesheim, “human, all too human.” Departure teardrop on the wall. Arachnebula Metaludentia.

Ο βραστήρας, ή η μικρή οικιακή ατμομηχανή.

Ο βραστήρας, ή

η μικρή οικιακή

ατμομηχανή.
onesecbeforetheend

Σημείο τήξης
της γλώσσας: απαλοιφή
σημείων στίξης.

Η νεότητα
είναι η ατομική
αρχαιότητα.

Εκφορά λόγου
ντροπής με συρριστικά
εμφανές στίγμα.

Ο ήχος είναι
η επιβεβαίωση
της διάρκειας.

Ταξινόμηση:
η ψυχαναγκαστική
ψυχεδέλεια.

Μες στα βιβλία
χιλιάδες θεωρίες.
Καμία έξω.

Η ταχύτητα
της αλλαγής είναι η
τραχύτητά της.

Η αξία του
χρόνου: αναζήτηση
φτηνών πτήσεων.

Τα βήματά μου
παρανυχίδες χτύπων
ταχυπαλμίας.

Το νευρικό μας
σύστημα παραείναι
νευρικό. Τι λες;

Επιταχύνω
παλμούς. Έπειτα χύνω
βροχή με λυγμούς.

Οι γαμήλιες
βέρες είναι των δεσμών
οι επίδεσμοι;

Ερεθιστική
η οπτική σιωπή
που εκπέμπουμε.

Την πορεία των
ρινισμάτων σιδήρου
μαγνητοσκοπώ.

Έκθεση κάδρων
που έχουν καταλήξει
μέσα σε κάδους.

Κάποιοι κόβουν τις
κακές τους συνήθειες
ωσάν φρατζόλες.

Οι εκλογές δρουν
σαν καραμελωμένα
ψυχοφάρμακα.

Ξεφλουδίζω το
κρεμμύδι καθώς ένα
κερί καίγεται.

Όλοι οι δρόμοι
που 'χω χάσει εξαιτίας
ενός G.P.S.

Είμαστε όλοι
τρελοί συγκάτοικοι στη
μετανάστευση.

Το D.N.A.
Το χαϊκουνταλίνι.
Το κηρύκειο.

Τα ρουθούνια μου
θα μυρίζουν πάντα το
ένα το άλλο.

Φασαρία ως
αποσιώπηση μιας
παλιάς σιωπής.

Το σφύριγμα του
σφυριού που γοργά φτάνει
καταπάνω μου.

Σημείο-Τελεία-Τάφος-Μνήμα

Σημείο-Τελεία-Τάφος-Μνήμα
onesecbeforetheend

Η παραδοσιακή σημειωτική βασίζεται στα σημεία. Ένα σημαίνον (παράγοντας σήμανσης) νοηματοδοτεί ένα σημαινόμενο. Η πράξη αυτή ορίζει ένα σημείο και ένα νόημα. Η παράδοση στην αρχαιότητα ήθελε το "σήμα" να είναι το σημείο που ορίζει έναν τάφο. Η νοηματoδότηση, η σήμανση μιας ύπαρξης ερχόταν στο τέλος. "Είναι το τέλος που δίνει το νόημα στις λέξεις," μπεκετικά. "Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα," μακιαβελλικά (Il fine giustifica i mezzi, "the end justifies the means," το τέλος δικαιολογεί τα νοήματα). Με τα "μέσα" του Μακλούαν να περιφέρονται στην ατμόσφαιρα. Η θεωρία της επικοινωνίας έχει ως σκοπό την αναμετάδοση (αποστολή και λήψη) νεκρών μηνυμάτων τα οποία αποκτούν ζωή με βάση τη νοηματοδότησή τους στο χρόνο εντός νέων πλαισίων. Τα "μέσα" που χρησιμοποιούνται, όμως, έχουν μία διπλή εσώτερη διαλεκτική ιδιότητα ως ενδιάμεσοι μεταξύ παραγόντων: κρύβουν ό,τι παρουσιάζουν. Χουσσερλιανά, με τη χρήση των μέσων το σημείο της αναπαράστασης αντικαθιστά το σημαινόμενο. Μία φωτογραφία που παρουσιάζει το αγαπημένο μας πρόσωπο που απουσιάζει και κοιτάμε νοσταλγικά είναι η απόδειξη ότι το πρόσωπο δεν είναι εδώ και πάντα ενέχει τον κίνδυνο της δημιουργίας ενός ειδώλου.

Η τελεία είναι ένα σημείο στίξης που υποδηλώνει το τέλος μίας πρότασης και την ολοκλήρωση ενός νοήματος. Το τέλος και η τελειότητα είναι συγγενικές έννοιες. Στην τελειότητά του κάτι χάνει το νόημα ύπαρξής του. Φαουστικά, εάν ο θεός είναι τέλειος δε μπορεί να υπάρχει. Το ότι κάτι είναι τέλειο και άπειρο (δίχως πέρας) είναι μια λεκτική αντίφαση την οποία καταλαβαίνουμε ίσως με μια αντιμετάθεση του στερητικού "α:" κάτι το ατελές και πεπερασμένο. Και οι λατινικές ρίζες οδηγούν στο ίδιο συμπέρασμα: fine, finite. Ο ενδιάμεσος για έναν θεό (ιερέας, ψυχολόγος, δημοσιογράφος) είναι το πρόσωπο που απομακρύνει όλο και περισσότερο από την εμπειρία που παρουσιάζει. Ο ιερέας απομακρύνει τον πιστό από την πνευματική εμπειρία, ο ψυχολόγος τον ασθενή από την ψυχή, ο δημοσιογράφος το κοινό από τα κοινά.

Ο τάφος είναι η επιβεβαίωση ενός θανάτου. Είναι το ακόλουθο μιας τέλεσης κηδείας (επιμέλειας, φροντίδας), το τέλος της τελετής. Η απόδειξη ότι κάποιος ζούσε είναι η ταφή του, το επι-στέγασμα, η τελική κατοικία. Ιουδαϊκά, κάποιος ζει στις αναμνήσεις των άλλων. Εκεί έγκειται η νοηματοδότηση. Ένα σημαινόμενο ορίζεται μόνο από τα σημαίνοντα. 

Η λέξη "μνήμα" εξηγεί περισσότερα για αυτήν τη διαλεκτική. Τα δύο ποτάμια του Κάτω Κόσμου, της "Μνήμης" και της "Λήθης" ίσως βρίσκουν μια παραλληλία στα δύο δέντρα του Παραδείσου: το δέντρο της ζωής και το δέντρο της γνώσης. Ένα μνήμα είναι η απόδειξη του θανάτου (όπως ο τάφος), μα εξυπηρετεί στην ανά-μνηση του ατόμου. Ένα καταγεγραμμένο υπό-μνημα είναι η επιβεβαίωση μιας σκέψης και ταυτόχρονα ο εξορκισμός της στο χαρτί που εξυπηρετεί την κατάργηση της εν λόγω σκέψης από την ά-μεση μνήμη και την τοποθέτησή της στο μέσο (χαρτί ή ο,τιδήποτε). Η "λήθη" στο αρχαϊκό της νόημα δε σημαίνει το να ξεχνά κανείς, μα την κάλυψη, το πέπλο. Η α-λήθεια είναι η απο-κάλυψη. Η α-μεσότητα, η έλλειψη μέσων και ενδιάμεσων είναι ο δρόμος που οδηγεί στην α-λήθεια, τουτέστιν στη μνήμη. Η μνήμη όμως είναι απόδειξη του τέλους, η επιβεβαίωση του θανάτου. Η ίδια η μνήμη είναι μια μορφή λήθης. Το μνήμα καλύπτει ένα πτώμα. Η αποκάλυψη του πτώματος, η αλήθεια για το πτώμα, είναι η αποσύνθεση κατά την πρώτη περίοδο της σήψης - και εν τέλει η πλήρης ανυπαρξία. Με άλλες λέξεις, η αλήθεια είναι το παροιμιώδες κρεμμύδι που στο τέλος του ξεφλουδίσματός του δε μένει τίποτα πέρα από τα πάντα: οι φλούδες του κρεμμυδιού και η ιδέα της άλλοτε ύπαρξής του ή της ιδιότητας "κρεμμύδι" εν γένει. Η λήθη και η αλήθεια μάλλον δε μπορούν να γίνουν αντιληπτές ως δύο ορίζοντες του απόλυτου, αλλά περισσότερο ως επίπεδα περιγραφής του αριθμού των ενδιάμεσων καταστάσεων που ορίζουν την απόσταση δύο κατά συνθήκη σημείων σε μία γεωμετρική τοπολογία της ου-τοπίας. Τα δύο ποτάμια υπάγονται στο αξίωμα του Ηράκλειτου: δε μπορεί κανείς να ξαναβουτήξει εντός τους. Και δεν είναι μόνο η αλλαγή τους που μας διαχωρίζει από αυτά: Τα μέσα (άπειροι μεσάζοντες, μεσαία σημεία, σημάδια κάθε Μεσσία) είναι μια σαφής επεξήγηση του παράδοξου του Ζήνωνα.

Κάθε μέσο περιέχει ένα άλλο μέσο και εν τέλει τα ίδια τα αισθητήριά μας όργανα είναι μέσα και είναι η μόνη μας επαφή με τον κόσμο των αισθητών φαινομένων. Ένα μνημείο τοποθετείται κάπου για να επιβεβαιώσει τη σημαντικότητα ενός γεγονότος. Σημαίνει κάτι για τον αποδέκτη και αποτελεί μια υπό-μνηση που διατηρεί ζωντανή μία ανά-μνηση της οποίας δεν υπάρχει αρχική εμπειρία. Το μνημείο 2500 χρόνων στο κέντρο της πόλης δε μπορεί να μου εγείρει καμία ανάμνηση. Μπορώ μόνο να το νοηματοδοτήσω ως κάτι το οποίο λειτουργεί στο σήμερα. Ο,τιδήποτε άλλο απο-τελεί νεκροφιλική πράξη.

Σημείωση/υπόμνημα: Ο "νέκυς" (νεκρός), άλλωστε, άλλοτε συσχετιζόταν άμεσα με τον "νικητή."
Υστερόγραφο: Ίσως η "σημειωτική" να μπορούσε ύστερα από όλα αυτά να θεωρηθεί συνώνυμο της "υστεροφημίας." 

Ένα ασπ[0.1.+.-.]υρο άρωμα.

Ένα ασπ[0.1.+.-.]υρο άρωμα.

Σπονδές                                                              Δομές και

ασπόνδυλων,                                                λειτουργίες

χαστούκια                                                σε χιαστί

και κελύφη                                 αντιστοιχίες.

που ερωτοτροπούν.    κάνουν τραμπάλα.

 Το ύφος                                                              Δαίδαλος

των άφυλων,                                   δυσλειτουργικός

ανδρόγυνα,                                      όταν εξηγεί

έντομα                             τη δομή κάθε

ατομικιστικά.             λαβυρίνθου.

Σπονδές                                                                 Τομές

των άφυλων                                    ανάμεσα στα

υφολογικές                               τούβλα που

με μορφές                    παράγουν το

προσωρινές.            λαβύρινθο.

Το ύφος των                                           Λαβυρινθώδης

ασπόνδυλων                                        η ανάλυση

μορφολογικό                         των τομών των

    με ύφος                  εντόμων με ατομικούς

αιώνιο.                 αντιδραστήρες.

Άσπονδος και βίαιος                                        Δράσεις

ο έρωτας της                                  οι δράκοι στα

απόστασης για                πανταχού κέντρα

τα χαρούμενα            των ασπόνδυλων

ασπόνδυλα.               λαβυρίνθων.

Τομές, οι αποδείξεις                              Κάθε απόδειξη

της παρουσίας                             αυταπόδεικτη

στο αόρατο και            όταν οι αντιδράσεις

στο πλήρως                    λαμβάνονται

αισθητικό.                 ως δράσεις.

Αισθησιακό, όμως                                Ανδρόγυνη

το αποτέλεσμα.                                αντίδραση

Κοιτάζω απαθώς                        με δομές

το αναισθητικό          ολοκληρωτικής

με αγωνία.         ανυπομονησίας.

Η Εωσφορική Φύση της Πληροφορίας ή η Πληροφοριακή Φύση του Εωσφόρου.

Η Εωσφορική Φύση της Πληροφορίας
ή
Η Πληροφοριακή Φύση του Εωσφόρου.

onesecbeforetheend

Το κείμενο αυτό προτείνει πως κάθε βιβλιοθηκονόμος ή/και επιστήμονας της πληροφορίας δικαιούται επάξια το χαρακτηρισμό του "σατανιστή."

Για την υποστήριξη μιας τέτοιας πρότασης οφείλουν να προσδιοριστούν αρχικά δύο θεμελιώδεις έννοιες: η εντροπία και η πληροφορία. Ο δεύτερος νόμος της Θερμοδυναμικής, γνωστός και ως εντροπία, μας λέει πως το σύμπαν (και κάθε κλειστό σύστημα) ρέπει συνεχώς προς το θερμικό θάνατο, την απόλυτη ομοιομορφία μέσα από την εξισορρόπηση των θερμοκρασιών. Ο,τιδήποτε ξεφεύγει από αυτήν την τάση είναι πληροφοριακό. Ο όρος πληροφορία οφείλει να κατανοηθεί με βάση τη λατινική του σημασία: "in-formatio," η τροπή προς μία μορφή, η διαμόρφωση εν αντιθέσει με την ομοιομορφία. Κατ' αυτήν την έννοια, πληροφοριακές οντότητες μπορούν να θεωρηθούν οι σχηματισμοί γαλαξιών, οι ανθρώπινοι εγκέφαλοι και οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές.  Έτσι εξηγούνται με βάση τη Φυσική οι δύο αυτές έννοιες. Το κείμενο αυτό ερευνά τη φύση της πληροφορίας και γι' αυτό χρησιμοποιεί ως βάση τη φυσική και τη μεταφυσική. Η εκ διαμέτρου αντίθετη "μαθηματική θεωρία" της πληροφορίας δε θα χρησιμοποιηθεί εδώ.

Ένα από τα πιο γνωστά παραδείγματα για το πώς επιτυγχάνεται η διαδικασία της πληροφόρησης είναι ο "Δαίμονας του Μάξουελ." Ο φυσικός Μάξουελ περιγράφει τη δυνατότητα αποφυγής της εντροπίας με το ακόλουθο νοητό πείραμα: ένα δοχείο με γρήγορα (θερμά) και αργά (ψυχρά) μόρια, που τείνουν προς την ομοιομορφία λόγω της ανάμιξής τους, χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο χώρισμα υπάρχει ένα πέρασμα όπου ένα ον (ο Δαίμονας) επιλεκτικά αφήνει να περνούν τα μόρια ανάλογα με το είδος τους στη μία ή την άλλη πλευρά. Έτσι, στο τέλος της διαδικασίας, το δοχείο είναι χωρισμένο σε τομείς ψυχρού και θερμού αερίου, παράγοντας πληροφοριακό έργο.

Ο Δαίμονας του Μάξουελ είναι ένα παράδειγμα του ακριβούς ετυμολογικού ορισμού του Διαβόλου: Βάλλεται/βάλλει δια μέσου. Βρίσκεται στο ενδιάμεσο και διαχωρίζει. Ρίχνει μόρια από τη μία μεριά στην άλλη. Ξεχωρίζει τα είδη. Διαμορφώνει το δοχείο, δίνει συγκεκριμένη μορφή στο άμορφο/ομοιόμορφο περιεχόμενο του δοχείου.

Η ιδιότητα αυτή του Διαβόλου βρίσκεται νοηματικά κοντά στο εβραϊκό "σατάν," που σημαίνει τον ενάντιο, αυτόν που εναντιώνεται και εναντιώνει επιρρίπτοντας (δια-βάλλοντας) κατηγορίες ανάμεσα σε οντότητες (Αδάμ και Εύα, Θεός και Άνθρωπος, ψυχρά και θερμά μόρια). Ο χωρισμός σε κατηγορίες και η επίρριψη κατηγοριών βρίσκονται, όπως φαίνεται στη φύση του ανθρώπου, από τις καθημερινές μας λίστες μέχρι την οργάνωση βιβλιοθηκών και τις διαδικτυακές μηχανές αναζήτησης. Η κατηγορία μετατρέπεται σε κατηγοριοποίηση. Η πράξη μετατρέπεται σε επιστήμη. Η Βιβλιοθηκονομία είναι η επιστήμη του Σατάν.

Ο Εωσφόρος, ένα άλλο όνομα που έχει αποδοθεί στον "πρίγκηπα του σκότους," είναι αυτός που φέρνει την Εώ/Ηώ, την Αυγή. Είναι το Άστρο του Πρωινού, η απαρχή της ημέρας. Είναι ο Lucifer, ο φέρων το φως (lux, που σύμφωνα με κάποιες πηγές συνδέεται και με το "λευκό"). Η ονομασία αυτή βρίσκεται σε πλήρη συμφωνία με τις προαναφερθείσες ονομασίες του Δαίμονα. Ο Εωσφόρος είναι που ανάβει το φως μέσα στο σκοτάδι του δωματίου κάνοντας τις διαφορές να φανούν. Εν αντιθέσει με τη Νύκτα που στο σκοτάδι της οι διαφορές καλύπτονται (λήθη), ο Εωσφόρος τις καταδεικνύει και φέρνει την α-λήθεια. Αποκαλύπτει πού αρχίζουν και πού τελειώνουν (φαινομενικά πάντα) τα πράγματα και έτσι τονίζει και ταυτόχρονα ορίζει τις πληροφοριακές μας προτιμήσεις. Οποιοδήποτε σύστημα ταξινόμησης θα έχανε την αξία του εντός μιας βιβλιοθήκης με πλήρη έλλειψη φωτός. Το φως πληροφορεί. Ο Εωσφόρος φέρει το φως. Ο Εωσφόρος είναι πληροφοριακός.

Καταραμένος από το βιβλικό Θεό, ο Εωσφόρος εξορίζεται από τον Παράδεισο. Καταραμένος από τους Ολύμπιους θεούς, για τον ίδιο πληροφοριακό λόγο, και ο πυρφόρος Προμηθέας γίνεται δεσμώτης, αφότου έφερε το πυρ στους ανθρώπους. Ο Εωσφόρος προσφέρει στον άνθρωπο την πρώτη ταξινόμηση. Η μονάδα γίνεται δυάδα. Η γνώση του καλού και του κακού επιβεβαιώνει τον εαυτό της, μέσα από την κατηγορία του Διαβόλου ως τέτοιου από τους αμαρτήσαντες. Το "κακό" υπάρχει από τη στιγμή του διαχωρισμού του από το "καλό." Το σωκρατικό "δαιμόνιο εναντίωμα," το Δαιμόνιο του Σωκράτη, προστατεύει τον σοφό από τις κακές αποφάσεις. Η ίδια η λέξη "δαίμων" προέρχεται από το ρήμα "δαίω" που σημαίνει διαμοιράζω τα αναλογούντα στον καθένα. Ο Δαίμων είναι το Πνεύμα που οδηγεί στην ανάπτυξη κριτηρίων.

Στο Ζωροαστρισμό φαίνεται να συναντά κανείς την απαρχή του απόλυτου διαχωρισμού μεταξύ κριτηρίων καλού και κακού. Στην πορεία της ιστορίας ο διαχωρισμός αυτός εκτείνεται στα τρία βασικά είδη της διαχωρισμένης σκέψης: Ο μανιχαϊσμός του καλού και του κακού δημιουργεί τον κλάδο της Ηθικής σκέψης που γεννά τη θρησκεία και την πολιτική. Το όμορφο και το άσχημο ανήκουν στην Αισθητική σκέψη. Το σωστό (ως αληθές) και το λάθος (ως ψευδές) επαφίονται στην Επιστημονική σκέψη. Το Δαιμόνιο φαίνεται να έχει διασπαστεί και η Κόλαση διοικείται από μια Τριανδρία.

Επιμένοντας στη χρήση της λέξης "βολή," τα τρία αυτά είδη της σκέψης φέρουν τις ακόλουθες λειτουργίες:

Η Ηθική λειτουργεί παρα-βολικά. Ρίπτει κάτι δίπλα σε κάτι άλλο. Τα ηθικά παραδείγματα για την ιδανική ζωή και οι θρησκευτικές παραβολές προτείνουν μια προβολή της καλής εκδοχής του κόσμου, έστω και δια της ατόπου μέσω μιας "κακής" αφήγησης με διδακτικό επιμύθιο.

Η Αισθητική λειτουργεί συμ-βολικά. Ρίπτει κάτι μαζί με κάτι άλλο. Τα αισθητικά έργα τείνουν να συνδυάζουν ειρμούς, δημιουργώντας συνειρμούς, συμβάλλοντας στη συνήθεια ή την αλλαγή της συνήθειας για το τι είναι όμορφο και άσχημο.

Εάν τα παραπάνω ισχύουν, η Επιστήμη δε μπορεί παρά να λειτουργεί δια-βολικά. Ρίπτεται ενδιάμεσα από τα αντικείμενά της. Αποκαλύπτει, γενόμενη έτσι το γνήσιο ετυμολογικό νόημα της α-λήθειας: η απο-κάλυψη (το Θηρίο). Ταυτόχρονα, είναι το πνεύμα της συνεχούς αλλαγής. Πληροφοριακά δρώσα, αλλάζει συνέχεια μορφές και έτσι εκτός από προμηθεϊκή, φέρει και πρωτεϊκή φύση. Η μεσαιωνική και αναγεννησιακή επιστήμη ήταν επίσης αυτή που κατηγορήθηκε ως έργο του διαβόλου από την Ιερά Εξέταση.

Παρόλα αυτά, ο ιστορικός διαχωρισμός των ειδών της σκέψης μπορεί να θεωρηθεί ως το σύμπτωμα μιας παρερχόμενης κρίσης, τουτέστιν κριτικού διαχωρισμού κριτηρίων. Ίσως ο μόνος αποδεκτός μανιχαϊσμός να είναι αυτός μεταξύ της σταθερότητας και της αστάθειας, της εντροπίας και της πληροφορίας. Ο Δαίμονας, ο Εωσφόρος, ο Διάβολος, ο Σατάν, ο Προμηθέας και ο Πρωτέας δε μπορούν να είναι οι απόλυτοι εκπρόσωποι του "κακού" για τους λόγους που παρατέθηκαν σε αυτό το κείμενο. Αυτό που μπορεί όμως να λεχθεί, είναι πως η "εωσφορικότητα" ή η "διαβολικότητα" μπορούν να αποτελέσουν μέτρα σύγκρισης της αλλαγής και της εξισορρόπησης, της καινοτομίας και της συνήθειας. Όσο πιο τρομακτικό και "σατανικό" είναι κάτι, τόσο πιο καινοτόμο και ασυνήθιστο είναι, δημιουργώντας έτσι νέα κριτήρια. Αυτό εξηγεί πολλά για τη δημιουργία αποδιοπομπαίων τράγων στις σημερινές κοινωνικές - αλλά και προσωπικές - τραγωδίες. 

Η "πληροφοριακή έκρηξη" ή η "πληροφοριακή επανάσταση" αποτελεί ένα φαινόμενο που αναπτύχθηκε έντονα σε διαφορετικές φάσεις τις δεκαετίες 1970, 1980 και 1990, χρονική απαρχή και του πληροφοριακού πανικού. Το κείμενο αυτό θα κλείσει με την παράθεση μιας σατανικής σύμπτωσης: Οι ίδιες δεκαετίες ήταν που έφεραν στο προσκήνιο τον όρο "σατανικός πανικός" (satanic panic), στον οποίο δύο συγγενικές λεκτικές και μυθικές έννοιες τυχαία βρίσκονται ζευγαρωμένες: ο Σατάν και ο Παν.

Το σχέδιο είναι μια ευγενική προσφορά της Όλγας.