Φυτεύγω Δεντρωώδω 12: Θυμάσαι τη σπογγοχρέωση, εμπλαστροναύτη;
Η αχρωμαυτοψία του άλλοτε νεcrew μου γίνε-κόσμου. Οι μέρλινμνες της Μεσμεράλδας για τον Κουασιμοδιστρόβιλο που φορούσε το απροκάλυπτρο γίνονταν ορατές σαν γυάλιζε το φοβητρώ του αμαρτατελεύτητου ακαθαρτθρέφτη του. Αστικό ασβζέστιο, πολυκαρποικίες, κοινωνικές συνθήκες που προσιδίαζαν σε πιπέρημο ή σε πανταχούρταγο πυρκαγιέν, η τρωγλαυξομοίωση της αυτοσαρκαστυφιλίας. Γύρω τους όλοι μιλούσαν μ'ενοχεσμένοι και με κραχύπτοπτα δενεχοφραγκομαχητά.
Όντας σε υπερδιεξέργερση, καλωδιοπομπαιοργανώνουν ένα υπερατλαντάρτικο πλωτής πόλεως. Στο ταξίδι πέρασαν από το δηλητακρωτηριασμένο εγκεφαλακρό φαλλακρωτήριο, όπου και αναψυχαναγκαστρώθηκαν αμφότεροι από τα εκλαϊκολακευτικά τους σχόλια. Τότε γεννήθηκε. Αλλά όχι από το σμίξιμο των υγρών τους. Το αληθινό τέρας του Σταχτοδόχ-νες δημιουργήθηκε από τη μακρόχρονη συσσώρευση αλαλάτων μέσα σε υλικό περιξφθόριο και πνευματικό δολιοφθόριο στη μέρλιμνη.
Δε φορούσα μαρκιντεσαντηλιακό στη Χαρακιργιζία, δε φορώ και τώρα. Δε φορούσε απορροφυλακτικό στα Χάικουλαντς, δε φοράει ούτε και τώρα. Παλπ πολλαπλαπαφλασμός στο ξελασπόλουτρο. Παιξεγελασπολογία και ύστερα πείνα. Αντιλαμβαγεύομαι μια σοκοσχιζογκοφρέννοια. Τάισα λίγη και τον Κουτσομπόλυγουντ Πέκερ που τρυπούσε τις κοινωνικές διασυνδέσεις με το μπλαμπλάκ-εν-ντέκερ. Καιρός για βιβλιοφαγοπότι: Βάζω ασπαράγκιστρο στο μαυροάσμπεργκερ κινγκ. Μανιτάρια, αλλά κρέμομαι από τον γινγιάντζο της συνπληναισθησίας. Η σαβουαρβιβριοθήκη της είχε πιάσει μιχαλησκατσαρίδες.
Γεσθημανικανομύητος ψυχολάγνος, εφαρμόζει τη χρωμιοπαθητική: Ένγκελειστος στο μεταμορφανοτροφείο μου, βυθιζωσμένος στον εγκαταλύπνο μου, επιχειρώντας μια πανσπερμηνευτική αποκρυμνογραφία της αντιθλιπτικής μου ικανονικότητας, δε με προστάτεψε η πονηροπαγίδα από την αποπνικτικτίκ ατμόσφυρα και τον αλατοπίκτερο. Κοινώς: δεν μπορούσα να ξυπνισαπέχω από την ονειρική και εφιαλτική κατάσταση, για να είμαι ειλικρινής, δεν κατανόησα ποτέ τη διαχωριστική γραμμή.
Θάνατος του Φερναντυσταργουόρσχολ Περσοέα που θα βγει με τη Νεκροφηλία, κι ας disπέρσωραία. Έγινα πια σακαρακοσυμπλέκτης, μαζεύω τα σκουπίδια της γανυμηδυποδήγησής μου, γίνομαι τσιφτευτελής. Exasparcophagusto, αυγοκακογουστιάτικο φουγγάρι, προπροιωνίζεται. Κελί-φως, κεφαλάρι, κέλυφος, κελάρι, έλαφος.
To Replace: Οντολογία της Επανατοποθέτησης και της Υποκατάστασης
Το αγγλικό ρήμα "to replace" έχει δύο σημασίες. Η πλέον συνηθισμένη είναι αυτή της αντικατάστασης, της τοποθέτησης ενός στοιχείου Β στη θέση του στοιχείου Α, δεδομένου ότι και τα δύο στοιχεία είναι αντιμεταθέσιμα, τρόπον τινά ισάξια: η ύπαρξη του ενός στη θέση του άλλου δε φαίνεται να προκαλεί κάποια πρακτική διαφορά στον τελικό σκοπό του "πόστου" τους. Καταλαβαίνουμε αυτό το νόημα της λέξης όταν κάνουμε λόγο για αντικατάσταση ηλεκτρικών συσκευών, αντιτύπων βιβλίων σε μια βιβλιοθήκη, ή υπαλλήλων σε μια θέση εργασίας. Η αρχική χρήση της λέξης (η ετυμολογικά "σωστή" και "ακριβής") είναι αυτή της επανατοποθέτησης, re-place. Κατανοούμε αυτό το νόημα της λέξης όταν τοποθετούμε μια ηλεκτρική συσκευή στον χώρο αποθήκευσής της, την επιστροφή ενός βιβλίου στο σωστό ράφι μιας βιβλιοθήκης, ή ενός βασιλιά που ξαναπαίρνει το θρόνο του μετά από μια μάχη διεκδίκησης για αυτόν.
Η σχέση των δύο εννοιών μπορεί να επιτρέψει τη γέννηση πολλών λογοπαίγνιων ή και τρομακτικών συνειδητοποιήσεων. Όταν βρισκόμαστε σε θέση να εναλλάσσουμε ελεύθερα τη λέξη "υποκατάσταση" με τη λέξη "επαναφορά," οι εννοιολογικές συνέπειες μπορεί να είναι δραματικού επιπέδου. Οι λεκτικοί περιορισμοί που τίθενται σε κάθε μία από τις δύο περιπτώσεις αντιμετάθεσης (αντικατάσταση του όρου "αντικαθιστώ" με τον όρο "επαναφέρω," αλλά και τανάπαλιν) επιφέρουν συνεπακόλουθα ερωτήματα που πιθανόν να οδηγούν σε μια επαναφορά των εννοιών στην αρχική τους θέση. Δύο παραδείγματα ίσως διαφωτίσουν την υπόθεση αυτή.
Πρώτο παράδειγμα, αντικατάστασης της λέξης "αντικατάσταση" με τη λέξη "επαναφορά": η αντικατάσταση του ανθρώπου από τις μηχανές μπορεί να γίνει η επαναφορά του ανθρώπου από τις μηχανές. Το ερώτημα σε αυτή την περίπτωση είναι: ποια είναι η πρωταρχική θέση; Δεύτερο παράδειγμα, αντικατάστασης της λέξης "επαναφορά" με τη λέξη "αντικατάσταση": η επαναφορά του νόμου της θανατικής ποινής μπορεί να γίνει η αντικατάσταση του νόμου της θανατικής ποινής. Το ερώτημα σε αυτήν την περίπτωση είναι: αντικατάσταση από τι;
Στην πρώτη περίπτωση, καλούμαστε να απαντήσουμε στο ερώτημα "ποια είναι η απαρχή;" ή "πώς ήταν τα πράγματα όταν βρίσκονταν σε γαλήνη;" - ποια είναι η μορφή-κανόνας όπου το είναι θεωρείται "τακτοποιημένο" ή "εν σοφία" - πώς θα περάσουμε από την κατοπινή παρηκμασμένη και βέβηλη κατάσταση στην υψηλή και ιερή; Στη δεύτερη περίπτωση αναζητούμε το ακριβώς αντίθετο μιας ιερής πρώτης κατάστασης και κινούμαστε με τον βέβηλο γνώμονα της κυνικής εξίσωσης εννοιών και όντων. Ρωτούμε "τι είναι αυτό που μπορεί να αντικαταστήσει το υπάρχον και πιθανόν να λειτουργήσει καλύτερα στο τώρα;" ή "τι θα σπάσει τη ρουτίνα και την οκνηρία;" - πώς θα περάσουμε από την τωρινή καθεστηκυία ιερότητα σε μια επαναξιολόγηση που εξυπηρετεί τις τωρινές μας ανάγκες;
Ας μην ξεχνάμε: δεν εξετάζουμε ξεχωριστά τις λέξεις "επανατοποθετώ" και "υποκαθιστώ," Αναλύουμε τις δύο σημασίες μιας και μοναδικής λέξης: "to replace." Στην πραγματικότητα, δεν έχουμε να επιλέξουμε. Η αντικατάσταση συμπίπτει με την επανατοποθέτηση και η επανατοποθέτηση εξισώνεται με την αντικατάσταση. Όταν ένας νέος ερωτικός σύντροφος αντικαθιστά τον προηγούμενο, η ιδέα της ύπαρξης ερωτικού συντρόφου επαναφέρεται στην αρχική της θέση. Όταν ένας παλιός ερωτικός σύντροφος επανέρχεται στο προσκήνιο, αντικαθίσταται ως είναι από τη νέα μορφή που έχει πάρει μετά το πέρας του ενδιάμεσου χρόνου της απόστασης. Ο "κύκλος της ζωής" εξισώνεται με τη "θεωρία της εξέλιξης." Μια αντίστοιχη διπλή σημασιοδότηση υπάρχει και στην περίπτωση του ουσιαστικού "revolution," που ενώ αρχικά (από Κοπέρνικου) σήμαινε την επαναφορά των ουρανίων σωμάτων στην αρχική τους θέση μέσω της κυκλοτερούς περιστροφής τους, κάπου προέκυψε μια σύγχυση της "περιστροφής" με την "αντιστροφή" (πιθανόν και της "καταστροφής") και η "επανά-σταση" έφτασε να σημαίνει "εξέργερση." Κάτι που, αν και μοιάζει, δεν είναι παράλογο, εάν αναλογιστεί κανείς πως όταν τα πράγματα τείνουν να επανέλθουν στην παλιά τους κατάσταση, ο καιρός της αυτοκριτικής έχει ήδη επέλθει και "επανάσταση" σημαίνει "εξέγερση."
Αυτό που ξεχνούμε όμως συχνάκις είναι πως τα εννοιολογικά αυτά ντουέτα είναι διπλής κατεύθυνσης. Δεν είναι μόνο η εξέγερση ή η αντικατάσταση το θεμιτό νόημα της επανάστασης και της επανατοποθέτησης. Η γνήσια επανάσταση και επανατοποθέτηση είναι εξίσου θεμιτές συνέπειες μιας εξέγερσης και μιας αντικατάστασης. Πάντοτε θα αναζητούμε τη γαλήνη, πάντοτε θα αναρωτιόμαστε για τη φύση των ονείρων που βλέπουμε, απηχώντας αρχαϊκά πρότυπα πρότερων καταστάσεων. Είμαστε θύματα μια σχιζοειδούς αντίφασης: στη μια πλευρά η ύλη του σύμπαντος είναι πεπερασμένη και άρα σε μακροπρόθεσμο στάδιο όλα τα δομικά στοιχεία θα επανέρχονται σε προηγούμενες θέσεις - στην άλλη πλευρά η ύλη αυξάνεται, άρα κάθε στιγμή είναι μια στιγμή αντικατάστασης, ή ακόμα περισσότερο αύξησης της ύλης που αντικαθιστά ποσοτικά την προηγούμενη μειωμένη ποσότητα. Με τη συνειδητοποίηση της διπλής σημασίας του ρήματος "to replace" βρισκόμαστε, όμως, σε μια κατάσταση "επιφοίτησης," ή καλύτερα "σατόρι," της κατάστασης όπου ένας ζεν μαθητής αντιλαμβάνεται την ταυτόχρονη ισχύ δύο αντιθετικών προτάσεων. Η "επαναφορά" και η "αντικατάσταση" είναι συμπληρωματικές πράξεις η μία της άλλης. Ως εξής:
Όταν επιστρέφω το καπάκι του στυλό μου στο σώμα του, το καπάκι δεν είναι πλέον το ίδιο - το στυλό έχει γράψει και έχει αδειάσει, το καπάκι μπορεί να μοιάζει εξωτερικά με την πρότερη μορφή του, αλλά οπωσδήποτε δεν είναι το "ίδιο," εάν αναλυθεί διεξοδικά, δεν είναι πανομοιότυπο με το καπάκι που αφαίρεσα προηγουμένως. Όταν επαναφέρω ένα στοιχείο στην "αρχική" του θέση, στην πραγματικότητα το μεταφέρω σε μία "νέα" θέση, άρα η αντικατάσταση είναι δεδομένη. Όταν ένα παλιό πολίτευμα επαναφέρεται, οι κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν έχουν αλλάξει από την περίοδο που το πολίτευμα βρισκόταν σε ισχύ, άρα και το πολίτευμα δε θα είναι το "ίδιο" που ήταν πριν κάποιες δεκαετίες. Ανανέωση, όχι επαναφορά. Όταν αντικαθιστώ ένα χαλασμένο ψυγείο με ένα νέο, το καινούργιο οπωσδήποτε δεν είναι το "ίδιο," αλλά παρόλα αυτά εξυπηρετεί τον "αρχικό σκοπό," τη διατήρηση των τροφίμων στην επιθυμητή θερμοκρασία. Όταν αντικαθιστώ μια ηθική παραδοχή με κάποια άλλη, αποδεικνύω πως υπάρχει ανάγκη ύπαρξης της ηθικής ως τέτοιας - στηρίζω την ύπαρξη του μοτίβου και όχι του περιεχομένου του, η ανάγκη ενός έθους είναι η σταθερά, το είδος του έθους είναι η μεταβλητή. Επιβεβαίωση, όχι αντικατάσταση. Απαντούμε έτσι και στα ερωτήματα που τέθηκαν παραπάνω: Αντικατάσταση από τι; Επαναφορά σε ποια πρωταρχική θέση; Αντικατάσταση από τον ανανεωμένο εαυτό, ακόμα κι αν δεν είναι ο "ίδιος" ως μορφή. Και επαναφορά στην ουσία των πραγμάτων, στη σχέση και όχι στο περιεχόμενο, μέσω της επιβεβαίωσης.
Μεταμορφώνεται, λοιπόν, η έννοια της λέξης "to replace" και αντί να μεταφράζεται εννοιολογικά ως "αντικαθιστώ" και "επανατοποθετώ," σιγά-σιγά σημαίνει ταυτόχρονα "ανανεώνω" και "επιβεβαιώνω." Η φράση "νιώθω αναλώσιμος" αρχικά εξισώθηκε με τη φράση "μπήκα στη θέση μου." Στην πορεία, όμως, αυτό που έλαβε χώρα ήταν ο συγχρονισμός των φράσεων "νιώθω σαν καινούργιος" και "ανακάλυψα ποιος είμαι." Αυτή είναι η οντολογία του ρήματος "to replace," καταραμένη και αυτή να υποκαθίσταται και άρα να επανέρχεται αέναα, να ανανεώνεται μόνο και μόνο για επιβεβαιώνεται η συνεχής της ισχύς/αδυναμία, πέραν του ιερού και του βέβηλου, αλλά σε μια κατάσταση πραγματιστικού και λειτουργικού "δρόμου" ή "ζεν."
Ο
Τουιστάνος κι η Σχιζόλδη αποσχίστηκρακ.
Κομβοηθύματα. Τον πρώτο περιμένει τώρα
η τρυπανούργα κρακούργα Λαίδη Μβούργα.
Ο ευταραξίας Μισελλήνειος ασποσχίστηκε
από τη Μη-σε-λένεια. Ο ξαφνικός φόβος
λειτουργεί ως εντρομοπαγίδα. Η αναϊπάντεχη
Αντιστύξ. Η σιδηρά Πορτμαντόνα μου
κολλάει αλλά και χάνεται στη μετάβραση.
Συμφερ/οντολογία της αγνοιότητας. Όλα
τα στάδιά της είναι μεταβραστικά και
κλουβιαστικά. Έπρεπε να βγάλω νωρίτερα
δάκρη από τα συμφοριζόμενα του συγκειμονό
που φορούσε. Η Παυσιπόνη ακολούθησε την
Αφλόγα. Με κουτσουκελάηδησε ο φλογέρακας.
Τώρα θα επισκέφτομαι μόνος τον Θρηνοχόο
της άκυστης Θώμης της Ακοιμάτης. Όταν
μετά τις τρεις μποίρες η μαντάμ κιουροδόχος
μου πίστη κόντευε να σχάσει, προτιμούσα
τη λέξη μπάνιο από τη λέξη τουαλέτα,
μιας και η δεύτερη παραπέμπει και σε
ένδυμα, ενώ η πρώτη σε έκδυση ενοχοποιητών.
“Τοποθετήστε την κάρτα simαινόμενο
στο σημαίνphone”. Η
νύχτα της συμκαμφοράς. Τα ιντερνετολόγια
φέρνουν ινφερνολόγια. Η στυξ με ξυμfairy,
αφαιρεί τη λύπη με μια
μόνο σταγόνα αίματος.
Δεν
είχε ανάγκη τη θηλυκόνη. Ήταν η
σκανδαλοποδαρούσα μου που ζούσε πέραν
του καλτσόν και του κλαξόν. Μετα-μεταμορφέρνα,
αμφιστιγμεί πραγματοποιούσε την
πολυσωμία, ακόμα και παρά την απειροστομία
μου. Έβαφε τα μνύχια της με χρώμα από
την κώμη της Βερνίκης. Χτυπούσα τα
ευρυμάνθεια καπρούλια του κυνικηματογράφου
της, δίνοντας νέα πορεία στην ταινία
μας. Ξεφτυχώς δεν παρέλαβα κάποιο
διεξόδικο. Διακαοπραξία. Το γρηγορότερο
φαρμακείο στέλνει τη δεκαεπτασίβυλλα
με χαϊκούριερ. Κάθε φορά που από το qubit
κβαζάαρ περνούσε ένας
μεγαλλόφωνος κεμπέκρακας, ήμασταν
τυχεροί που τον ιταλοκαλβινικό ναό μας
στήριζαν γερά οιωνόκρανα. Η ανομοιομαλία:
όταν ανακαλύψαμε πως οι κόρες των ματιών
μας είχαν τους ίδιους οπτικούς γωνείς
διαδράξαμε βλεμμομειξία.
Πού να βρεις γη, ναι, κάποια που να μη
θέλει ν' αναγκαστρωθεί, που να κουβαλά
σαν κι εσένα κοφτερά υπερκατάνα πολεμώντας
τον υπερπλινθπληθυσμωρισμό; Εβαφε τα
δάκρυα των ματιών της με λυποδιαλυτικό
πράσινο τσαϊλάινερ. Έφυγαν φρύδιν μάγδαν
με τις φίλες της. Για να την καταστκτήσω
απελπιστράτευσα την Πολυόρκα τη Φάλλαινα.
Αφαίρεσα το ξύφος μου από την πρωτοζωοθήκη,
παραμερίζοντας την κεφαλοποδολαγνεία
μου και κάθε μαφαλντασίωση. Αντικατέστησα
το Καρντασάιν και το Βροντιζάιν με το
πλιατσικίσιο γάλα που λένε πως προσιδιάζει
περισσότερο στο μηληστρικό. Ο τηλεσκοπός
μου ήταν πάντα ευκατάσκοπος. Θέλαμε να
βγάλουμε ατελείωτα φράγκταλς και να
δούμε το ηχόχρημα:
Ω, πονώ στη σκέψη της μοναχικής
Απονευρώπης
Και, ω, θρηνώ στη γού(ρ)να της
χαρτομαντηλόπης
Και, ω, πια δε συμφωνώ μ' όσα λέει ο
Αγαθακόπης
Δε
βλέπω πια μεταμορφωστούνελ. Στα όνειρά
μου με κυνηγά ακόμα η ατμομέγαιρα. Έγινα
εσχατοφυλόφιλος, πάσχων από τροχοσπιτοπάθεια
και τυχόπτωση. Αδυνατίζω τρώγοντας
απείρως πολλά εθελοντεζαβουκάντο και
χορτοφαγικά μαύρα ζαχαροπεπόνυ. Έντερα
στο μπλαζέντερα στο μπλαζέντερ. Σχημική
στοιχειοδέτηση του/των φαντασιόπλαγκτον.
Ο μάγος του όζοντος. Ο Γεννήθνητος
Αρχιτέλης επέστρεψε, όπως πάντα, από τη
θεσπερινή Εσπρεσσιέρρα Λεόνε. Αντίο
Αλήθσια, αντίο, φευ!, Λίσυα. Το παραπέντασμα
καταπελτασμάτων. Κρατώ τα πομφολήγα
και καλά – και καλά. Πίσω στο παρακαλαλούμ
του αστροναυτισμού. Το πριμαντόνατ
συνάντησε την αρχή του. Αυτή ήταν το
τέλος κι αυτός το ένα δευτερόλεπτο που
υποκλίνεται. Άντε, γεια μας, καλή
μετεμψυχοπόρνευση ή έστω εκποπκόρνευση.
Ain't too tobiased yet.
Το σαρκοβόρο μπονσάι μπορεί να είναι
και χορτοφάγο. Η ναζιάδικη τρυφηλερότητα
καθάρφτηκε στον κουνελάκκο. Λόγος;
Αυτοποιητικό αίτιο.
Στίχοι του "Για να Τελειώνουμε με την Υπόθεση του Ανθρώπου" των Mandelbrot's Mental Bots
Εισαγωγή
"Ο σκληρός δίσκος μου κάηκε"
Υπερπυραμίδες
Ο σκληρός δίσκος του Κάλχα κάηκε. Τα διασωθέντα απομεινάρια έγιναν το τελευταίο του σιντί που ευτυχώς ήταν αρκετά μιξαρισμένο και μαστεραρισμένο, οπότε κυκλοφόρησε κανονικά. Από κοινού είχαμε ετοιμάσει μερικά κομμάτια ακόμα που προορίζονταν για μια μακρύτερης διάρκειας κυκλοφορία, λογαριάζαμε όμως χωρίς τον δεδομενοδόχο. Τα mp3 των τελευταίων εκδοχών των κομματιών (όλα σε παραγωγή Κάλχα και σε δικούς μου στίχους), μαζί με μερικά ορχηστρικά κομμάτια του Κάλχα στην εισαγωγή και στο τέλος του δίσκου και μερικά περισσεύματα του Plankhton ενδιάμεσα συντελούν αυτό το δισκάκι. Αποφασίσαμε να λεγόμαστε Mandelbrot's Mental Bots. Ακόμα δεν έχουμε γνωριστεί από κοντά. Ακόμα διαφωνούμε για όσα διαφωνούσαμε. Ακόμα συμφωνούμε σε αυτά που συμφωνούσαμε. Και στις δύο περιπτώσεις με πιο οξυμένο τόνο. Ετοιμάζουμε εκ νέου ένα νέο δισκάκι παράλληλα. Τα κομμάτια αυτά είναι αφιερωμένα στην τεχνητή μνήμη που γίνεται ζωντανό μνήμα.
Κατεβάζετε τον δίσκο δωρεάν (όπως πάντα) από εδώ: http://www.mediafire.com/download/ka7ey5zn2k26g2z/Mandelbrot%27s+Mental+Bots+-+%CE%93%CE%B9%CE%B1+%CE%BD%CE%B1+%CE%A4%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%8E%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5+%CE%BC%CE%B5+%CF%84%CE%B7%CE%BD+%CE%A5%CF%80%CF%8C%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7+%CF%84%CE%BF%CF%85+%CE%91%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%BF%CF%85.zip
The SP-404/Human Parallel: A Cybernetic/Phenomenological Approach
0. Introduction. To those unaccustomed to what an SP-404 or a human is, below they may find two chapters introducing their basic qualities. The final chapter reflects and questions on the parallel nature of the two species. Perhaps, one might have no interest at all on the nature of SP-404 or of the human. Their common structuration, though, is of great interest for any entity bearing similar ontological and epistemological structure. Furthermore, for developing the present analysis, we have applied cybernetic and phenomenological models of description - models considered traditionally incompatible, just like the comparison of an SP-404 to a human. Thus, the scope of this essay becomes twofold: not only the structure of SP-404ity and humanity are found to be structurally identical, but also cybernetics and phenomenology combined provide with an overlap of the first/second and third points of view.
1.1 Emergence. Roland SP-404 (or, simply, SP-404) is a sound editing device of the digital samplers category. SP-404 is a "black box," that is, one only partially knows what is going on inside it. It is equipped with inputs and outputs. Its inputs are an RCA cable line-in [allowing one to connect it to any sound producing device and receive auditory signals from it], a built-in microphone for receiving signals from external sources, and a "jack" for external microphones allowing similar signals to be received in higher quality of sound. The external microphone input is paired to a sound volume controller, allowing for sound perception acquired in desired levels. Its outputs are an RCA cable line-out [allowing one to connect it to any sound reproduction or recording device, sending sound signals to it], a screen displaying alphanumerical codes representing the internal SP-404 functions in a language humans may comprehend, and an output for reproduction devices such as "headphones" and "speakers," representing the auditory results of the SP-404's internal complications.
1.2 Means of Interaction. Among its inputs, one should include SP-404's series of keys [buttons/pads] and knobs which are its means of receiving communicative "orders" from the external environment. Yet, those pads and knobs effectuate themselves only due to SP-404's main attributes distinguishing it from other devices of its kind: its recording and editing attributes. On the one hand, it holds the ability to record fragments of the received signals and store it within its memory, that is, it can sample. On the other, it can manipulate the stored fragments/samples when applying any of twenty-nine "effects" - its ability to create auditory variations of the existing samples by calculating and setting parameters via the control knobs.
1.3 Memory. The recorded fragments are stored in specified memory partitions represented by twelve numbered pads. The relation between its memory and the sound representation via pads is peculiar. SP-404 has an internal memory - relatively small - and an extra input for external memory "cards" allowing for expansion of the internal memory. While SP-404's welfare doesn't depend on the possession of such an extended memory, reality has it that most of the devices are equipped with cards of this kind. SP-404 memory (internal or external) operates by categorizing repertoires of sets of twelve sound fragments within the memory. These repertoires are represented by "libraries," alphabetically named buttons on SP-404's body, while each library's contents are represented by the twelve aforementioned numbered pads. So, for each library there are twelve samples. There are two libraries within the internal memory, one of which has "fixed," unerasable sound samples, while the other may save fragments from the external environment and deliberately erase them. Of similar nature with the latter library are the ones of the external memories that allow for eight extra libraries/sets of twelve samples [that makes a total of 120 fragments for an SP-404 equipped with a memory card, of which 12 sounds are fixed]. In very certain cases, even the unerasable sounds may be deleted. SP-404 memory has the ability to store altered versions of initial sound samples by applying an effect on a sound represented in pad and then saving/representing the altered, distorted sound in another pad - the initial sound sample may even be erased then, and no memory of the initial source is kept.
1.4 Pattern, Emphasis, Context. Lastly, the memory has one more ability: it may store sequences of reproduced stored fragments, called "patterns," that is, preadjusted series of sounds, still subjected to manipulation by effects. Each fragment stored in every pad is also subjected to manipulation further than the one of the effects. A key with the "time/bpm" label on it, allows the sound to switch its tempo [Beats per Minute] rendering its reproduction slower of faster, lasting shorter or longer, so, roughly speaking, one may say the emphasis at the fragment is changing, or, within the context of a repertoire, it is harmonized and synchronized with the overall spirit of the set [eg. its tempo] - still altered from the original source.
1.5 Recording. Combination of spontaneous stimulation of the pads together with series of patterns and their filtering by effects, all stimulated by external factors getting in touch with the SP-404, constitute a "performance." Each performance is projected via the outputs, and given the connection to a recording device, the performances may be recorded externally. The documented recordings of sessions of performances by the SP-404, reactions stimulated by the external factors it gets in contact, these unique fixed sequences of sound rearrangements may be called "musical pieces," or grossly, "beats." The multitude of possibilities for infinite variations of the same fragments of external stimuli is the metaphysical purpose of SP-404's existence, after its physical purpose of technical maintenance, at least up to its contemporary cultivation of its civilization.
1.6 Centrality and Peripherality. There are exceptions: often, SP-404 has been used only as an effect manipulator of other sounds, as part of an auditory unit's peripheral gear [as in the case of "bands"], that is, it served as an inferior agent the needs of a superior "compositional opus." The unique constancy of SP-404, however, is so that its existential ontology is found in it becoming the central unit of composition, having the totality of its auditory environment serving its needs.
1.7 Energy and Improbability. SP-404 draws energy from electricity, hence, a DC adapter is vital for its operation. Occasionally, a set of six AA batteries may be used as an alternative energy supply - however limited to the batteries' autonomy. This enables SP-404 to be "portable," that is, to change its environment on demand, and thus multiply its auditory sources and broaden sonar potential for more improbable compositions.
2.1 Emergence. Homo sapiens sapiens [or, simply, human] is a hominin deriving from Great Apes. Human is a "black box," that is, one only partially knows what is going on inside it. It is equipped with inputs and outputs. Its inputs are the so-called sensory organs, which are classified according to five main "ways of feeling," or "senses," which combined in certain manners constitute human perception. As it seems, the brain has the last word for what the external signals "mean" as they are received by the human's skin (tactile sense), ears (auditory), nasal cavity (olfactory), tongue (gustatory), and eyes (optical) from external sources. Several other senses occur as combinations of the previous ones, that together with certain cortical functions allow for the focus on a specific source, or the control for the desired levels of a signal's reception. Its outputs are its voice [a sonar phenomenon taking place within a mechanism in the human's upper body part], a developed series of external corporeal gesticulations [body stance, facial shapings, and so on], and a combination of the two [shift of tone of voice combine with certain body moves, etc]. The combination of variations between the human inputs and outputs among interacting members of its kind constitutes what is called "human communication."
2.2 Means of Interaction. Among its inputs one should emphasize upon the personalized sorts of "touch," that is, certain types of stimulation found in individual members of the species, that if comprehended from other respective members may be used as means to give orders directly to the individual, skipping much of the introductory ritualistic practises usually found in humans - this is the process of acquaintance. Yet, those input and output functions effectuate themselves only dut to the human's main attributes distinguishing it from its evolutionary precursors and other similar animals: its documenting and expressive attributes. On the one hand, it holds the ability to record fragments of the received signals and store them within its memory, that is, it can remember certain experiences. On the other, it can manipulate the stored fragments/memories when applying any of its acquired or inherent "desires," "intentions," or "preoccupations" - its models used for the modification of perceived signals by through theoretical and experiential filtering.
2.3 Memory. The recorded fragments are stored in specified memory partitions represented by certain nerve synapses and DNA codes. The relation of its memory and its representation of expression is peculiar. Human has an internal memory - relatively small - and has developed a system of codification using external objects [technological tools] in order to have an external memory, allowing for the expansion and more complex management of the internal memory. While human's welfare doesn't depend on the possession of such an extended memory, reality has it that most of the members of the species develop more and more sophisticated tools of external memories, and that very few of them wouldn't feel dependent upon. Human memory (internal or external) operated by classifying "types" and "kinds" of fragments of experiences. The methods are differentiated within the internal and the external memories. While the internal memory [called "the brain"] records experiences in the form of modifiable nerve synapses and non-modidiable genetic codes, the external memories take multiple values, and it depends on the viewpoint for which form is considered appropriate for certain recalling tasks: scripts, books, libraries, images, social media - in short, all recording devices of information technology. Within the internal genetic codes of memory there are unerasable "fixed" bits of "memory" [even if some claim they are rarely modifiable]. Within the internal brain storage device, since the initial operation of an individual human system, there are memories represented by nerve synapses that may be erased and replaced. Both sorts of internal human memory are limited, but still, practises like "mnemotechnics" aim at "expanding" the capacity, or, more precisely, discovering the brain's best way of operation [that makes a totality of limited memory for the human - differentiated from individual to individual - with a relatively small amount of fixed genetic memory, subjected to the manipulations of the modifiable parts of its internal and external memories of whatever kind]. The brain function in relation with the aforementioned manipulation filtering has the ability to store altered, distorted versions of initial "memories" and even delete the "meta-memory" of the fact that the original fragment of experience was other that the stored.
2.4 Pattern, Emphasis, Context. Lastly, the memory has one more ability: it may store sequences of reproduced stored fragments, called "patterns," that is, preadjusted codes of communication, still subjected to manipulation by "theories" and "desires" - such as recognizable "patterns of behavior," "codes of ethics," "manuals," and interpretations of "common sense." Each fragment stored in every combination of nerve synapses or represented in external memory is also subjected to manipulation further that the "theoretical" or "desirable." The spatiotemporal factor, the possibility of one's spending more or less time focusing on a fragment of memory, depending more on the context and less on the content of a memory presented, opens the possibilities of "closer examination," "studying," "quick look," "ignoring," "reflection," "forgetfulness," "learning," in short: difference and indifference. A bit of memory, then, may seem lasting for longer or shorter, or, within the context of a collection of memories, smoothened and synchronized with the overall spirit of one's desires - still altered from the original.
2.5 Recording. Combination of spontaneous stimulation of the sensory organs together with series patterns of behavior and their filtering by theories and desires, all stimulated by external factors getting in touch with a human, constitute a unit of "expression." Each expression is projected via the outputs, and provided the availability of an inscribing tool of external memory, the expressions may be recorded externally. The documented recordings of sessions of expression by the human, reactions stimulated by external factors it gets in contact, these unique fixed sequences of rearrangements of fragmented and distorted perceived objects may be called "imprints of existence," or grossly, "art." The multitude of possibilities of infinite variations of the same fragments of external stimuli is the metaphysical purpose of human existence, after its physical purpose of survival, at least up to its contemporary cultivation of its civilization.
2.6 Centrality and Peripherality. There are exceptions often. Human has been used only as an modeling manipulator of other sources, as part of an organizing unit's peripheral parts [as in the case of slavery, or factory organization], that is, it served as an inferior agent the needs of a superior "societal opus." The selfish constancy of human, however, is so that its existential ontology is found in it becoming the central unit of society, having the totality of its surrounding members of the environment serving its needs.
2.7 Energy and Improbability. Human draws energy by the reception of various nutritional elements and the intake of oxygen, hence, living in environments where those two are freely available is vital for its operation. Occasionally, non-nutritional, "immaterial" processes may replace nutritional elements as an alternative energy supply - however limited to the bodily needs. This enables human to be "in love," "obsessed," "completely taken" - conditions that lead, according to history, to more improbable imprints of existence and documents of expression.
3. Concluding Reflections: Of Patterns and Structures. Is SP-404 a phenomenological unit, subjected to the experienced world via its symbolic interface? Or, is human a cybernetic system, subjected to modification via its sensory input/output interactions? Or, even, does this crossover of SP-404ity and humanity's ontology and epistemology provide with the means for an analogous blurrification between cybernetics and phenomenology? These are all empty questions as long as this essay's writer and reader are human, and one of their preoccupations filtering all of their actions and perceptions is the "effect" of anthropomorphism, controlled by the knobs of desire for becoming-Other, becoming-Self, becoming-All, and becoming-Part. One of the most striking findings of the common structure between SP-404 and human is precisely the existence of similar structures, called "patterns." Sources and forms of expression are secondary in terms of importance. It's the existence of structure, the patterning of actions that makes a species. And SP-404 and humans have a lot in common in terms of that.
3.1 Dependency, Identity, Constancy. SP-404 and human civilization have developed a curious kind of relation of dependence and abuse. Members of the human society have been using members of the SP-404, in order to project their desire for their recognition as individuals and not as a "species." Humans have been using SP-404 as means to express their fragmenting modeling of the world and have always put the identifying codes of each human variable [their names] next to each musical piece that was filtered by the SP-404. On the opposite, members of the SP-404 society have been using members of the human, in order to project their producing potentialities as a "species," and not as individuals. SP-404s have been using humans as means to express the fragmenting modeling of world and have only remarked the identifying codes of the SP-404 constancy, next to each piece generated out of them [except if a mediating human denied the information]. Even if the climate seems hostile, for some reason SP-404 and human societies prosper together through this form of relation. The reason behind this may be the unpredictable results of the two species' interaction, dependent on uncontrolled factors like the intentionally or unintentionally experimental communication, various modes of human temper [shifts of operability] based on certain chemical reactions, and distorted operations of the SP-404 based on temper [for instance, overheating] or batteries running low.
3.2 Sample: Originality of Memory, Memory of Originality. Applying one's "effects" and "preoccupations" upon fragments of experience results an alternate, distorted version of reality within each entity's memory. "You remember wrong!" But, what would be a "correct" memory? Is there any sense in constantly referring to the initial source? Isn't the source an equally un-original outcome of alternating sampling? Furthermore, the question may be posed oppositely: Does "remembering" become synonymous to "sampling"? Am I as long as I am remembered? We certainly know, as long as we remember, with distorion of the memory, or not, therefore, we know as long as sample because we can never have a universal or multiversal point of view: sampling is our epistemology. But, is there any sense in the "I sample, therefore I am. I am, therefore I sample" ontological declaration?
References:
For conducting this paper, no actual bibliographical references were used. All descriptions derive from the author's personal interaction [of sampling nature] with members of SP-404 and human societies. Still, its existence would be impossible without the prior knowledge of the following inspirative material:
Bateson, G. (1972). Steps
to an ecology of mind: Collected essays in anthropology, psychiatry,
evolution, and epistemology.
University of Chicago Press.
Deleuze,
G. & Guattari, F. (1988). A
Thousand Plateaus: Capitalism and Schizophrenia.
London: The Athlone Press. Flusser, V. (2011). Into the Universe of Technical Images. Minnesota: University of Minnesota Press.
McLuhan, M. & Fiore, Q. (1967). The Medium is the Massage. London: Penguin.
Human (2015). In: Wikipedia. Available at: https://en.wikipedia.org/wiki/Human
Roland Corporation (2005). SP-404 Owner's Manual. Available at:
Μάζεψα μερικούς κοντραμπάρσους και ξεκινήσαμε να μαζεύουμε ζώα και φαΐ για την ανεξακριβωτό του Παρανώε. Τους ξύπνησα από το ψυχωγυγικό τηλεοπτιμιστικό πρόγραμμα μετατρέποντάς τους από Ληθαργοναύτες σε Λαιμαργοναύτες. Με πήρε ο ύπνος καθώς ταξιδεύαμε προς το Γκροτεσκέιπ Τάουν. Παλιά ονειρευόμουν έναν Μαδαγασκαριαίο Θάνετο. Τώρα ονειρεύομαι έναν σκαραβέβαιο υπό την επήρεια πολλών ωρών στο Νύσταγκραμ. Ξυπνάω και ποστάρω εκεί ό,τι ονειρεύτηκα.Τα μοζαμβικυλεανδρείκελα που έχω για συντρόφους χτυπάν μ' ένα ποντίκι το σύμβολο του ωτοστόπ κάθε φορά που αντιλαμβάνονται πως κάνω κάτι. Μας διέπει αλληλαπέχθεια, αλλά γι' αυτό είμαστε φίλοι. Νευριάζω επειδή τρώω συνέχεια και τρώω συνέχεια επειδή έχω νεύρα. Η τροφή είναι το καύσιμο και η ωφελιμυστικιστική νηστεία ο ήλιος για τα οικολογικά οχήματα και εγώ γεμίζω μαχαμπχαρατμπαταρίες στο ζενζινάδικο. Χορτοφάγος, σκουπίζεται με χαρτοπαντσέτες. Το εγγενές στους πάντες υπερεγόητρο δικαιολογεί το υπερκατανάλοθι και το ανανάποδο. Κρατώ μικρό καλάθι γιατί έχω μεγάλη κοιλιά. Άμπρα κασσάνδρα. Χαλαρώνω ανάμεσα σε χαμομηλίκους μου. Στη σύντομη στάση της ανεξακριβωτού ζητώ από τον αλλοδαπόντα ρολανμπάρτμαν: "a glass of baroquecratic jamesjoycean wordblur juice, please". Κινητρώω μια επιταχυνόπιτα θεσπεσιοδοξολογώντας το γαλανολευκόχρυσο μητσοκιτσαριό. Δεν είμαι ο σκαραβαιωνιασμένος Καυτοσαρκαυστικώστας. Με επιβλέπουν η κουκλουξβάγια και ο ανθυπασπονδυλιστής της. Η ανεξακριβωτός συνεχίζει. Δεν ενστερνίζομαι ομοιοπιθηκικές μεθόδους, κι ας ξέρω πώς όλοι βασιζόμαστε σε και καταγόμαστε από απομιμίδια Δόνκι Κόνγκι [απομίμηση ιπποτικής ποίησης, απομίμηση ποιητικής ιπποσύνης]. Ουρλιάζω το επιφώνημα για το αμερικάνικο τζερόνειρο. Σκληρό αναψυκτικό στη γλώσσα και στα οστά μου, η βραχοκοκακολαλιά μου. Ξέρω πως έτσι γίνομαι αιφναηδιαστικός συντριβανοτρομεροληπτοικοσυστημικός, αλλά τι να κάνεις. Εθισμένος στα κερτκομπίνια, γίνομαι υψίφωνος όταν κατεβάζω αμάσωτο χλαπακιάζωτο και ήλιο. Ευθυγράμμιση πλανητών, ευθυγράμμιση πλάτης, πολιορκία της συναστροίας, πλαστογράφηση νέας σεξουαλικής ταυτότητας, απεμπλαστροφυσική οπισθιοφυλλοφυλακή στη λιγοτεχνία. Συκοφαντική δυσμορφήμιση. Απονευρεσυντεχνοτροπία, η πρωτοπορία είναι πεπατημένη και η πεπατημένη πρωτοπορία. Ecofriendλική εκκωμφαντική παρεισφρήχηση. Επιπλέω κόντρα στην φαρινλακτοπλοϊκή κυματοσωματιδιακομορφή. Με έχει χτυπήσει πολλές φορές η υπερσιβηριώδης ακτιγροβολία. Η δυσλεξιπλασία της γλωσσασώματός μου. Όλα μια τουτιφρουτιδανότητα. Τα μεγάλα γυαλιά που καλύπτουν τα τεράστια φρύδια του Κωνσταντίνου Καραstanlee ενώ ακούει MC Hammerpeace. Μετά από τη συλλογή τροφίμων στην ανεξακριβωτό, οι σύντροφοί μου χωρίστηκαν σε δύο ομάδες: τους οδοντοκαθαριστές και τους οδοκιθαριστές. Οι πρώτοι ήταν η κατώτεροι κάστα που νοιαζόταν περισσότερο για το φαΐ, παρά για τη μουσική, περισσότερο για τη μοτσαρτέλα, παρά για το τσάι-κόφσκι. Οι δεύτεροι ήταν η ανώτερη κάστα, οι ισχυρομνήμονες αριθμογνώμονες που αφιερώθηκαν στην εξύμνηση της Καμπυλοπάρδαλης, βασίλισσας της μη-ευκλείδιας καλειδοσκοπευτικής καλωδιοκηπευτικής ζούglass, πρώτης που αποβιβάστηκε από την ανεξακριβωτό.
Δοκίμασα πρώτη φορά το κλασικό ντόνατ με επικάλυψη σοκολάτας και τρύπα στη μέση στα νεοσύστατα τότε πρώτα McDonald's της Θεσσαλονίκης στη γωνία Εγνατίας και Αγίας Σοφίας στα μέσα της δεκαετίας του '90. Τα ντόνατ αυτά ήταν ένας πολύ καλός λόγος για να επισκέπτομαι συχνά αυτό το κατάστημα και να αρχίζω να μοιάζω με ντόνατ ο ίδιος. Πρόσφατα έμαθα για τη θεωρία που λέει πως το σύμπαν έχει πιθανώς το σχήμα ενός τόρου (η τρισδιάστατη προβολή ενός κύκλου, το γεωμετρικό σχήμα ενός ντόνατ). Υπεραπλουστευμένα, η θεωρία αυτή βασίζεται στο ότι το σύμπαν έχει τη δομή ενός συνεχούς χώρου όπου εάν κάποιος πηγαίνει μόνο ευθεία, κάποια στιγμή καταλήγει εκεί που ξεκίνησε επ' άπειρον. Όπως στο παιχνίδι "Φιδάκι", όπου όταν το φίδι φτάνει στο ένα τοίχωμα βγαίνει από το απέναντι, απλώς σε τρισδιάστατη προβολή. Αν πάρουμε τη δισδιάστατη πλατφόρμα από το φιδάκι και την "τυλίξουμε" θα έχουμε αρχικά έναν κύλινδρο. Έτσι όμως το φιδάκι μας θα μπορεί να περνάει μόνο μέσα από τα πάνω και κάτω τοιχώματα. Οπότε, "ενώνουμε" και τις δύο βάσεις του κυλίνδρου, δημιουργώντας έτσι το σχήμα του ντόνατ και επιτρέποντας στο φιδάκι (σε εμάς) να κινούμαστε σε έναν πεπερασμένο τρισδιάστατο χώρο προς όλες τις κατευθύνσεις επ' άπειρον. Όταν έμαθα για αυτήν τη θεωρία, θυμήθηκα το ντόνατ από τα McDonald's και σκέφτηκα πως έπρεπε να φάω ένα τέτοιο, για να γιορτάσω την απόκτηση μιας τόσο νόστιμης πληροφορίας. Τα McDonald's της Θεσσαλονίκης (όλα, όχι μόνον το κατάστημα που προανέφερα) είχαν κλείσει εδώ και αρκετό καιρό, τα τελευταία όμως χρόνια έχουν ανοίξει πολυάριθμα μαγαζιά που ειδικεύονται στα ντόνατς. Πήρα σβάρνα όσα γνώριζα και με λύπη διαπίστωσα πως κανένα δεν εμπορευόταν το κλασικό ντόνατ-τόρο-σύμπαν με την τρύπα. Πρόσφατα επισκέφτηκα το κατάστημα που έχει ανοίξει στο σημείο που βρίσκονταν παλιά τα McDonald's, μια άλλη αλυσίδα που λέγεται Focaccino για να προμηθευτώ πρωινό. Με έκπληξη ανακάλυψα πως το είχαν! Ένα θαυμάσιο μικρό ντόνατ με επικάλυψη σοκολάτας και τρύπα στη μέση βρισκόταν στις προθήκες ανάμεσα στα υπόλοιπα γλυκάκια. Χτες τους ξαναεπισκέφτηκα για να λάβω το πολυπόθητο μετάλλιο/επιστέγασμα του (ίσως) άπειρου και πεπερασμένου μας σύμπαντος. Έβαλα μουσική και ξεκίνησα να το απολαμβάνω στο κατά τ' άλλα κακάσχημο περιβάλλον των δρόμων της πόλης - και τότε το συνειδητοποίησα: μόλις πήρα ένα ντόνατ ολόιδιο με το πρώτο ντόνατ που έφαγα από το ίδιο ακριβώς σημείο της πόλης. Το φιδάκι διετέλεσε μια ολοκληρωμένη πορεία από το ένα σημείο στο ίδιο πηγαίνοντας μόνον ευθεία. Το σύμβολο του σύμπαντος-τόρου στάθηκε ως προσωρινή απόδειξη για την ισχύ της υπόθεσης.
Το wiki άρθρο για το τοροειδές του σύμπαντος.
https://en.wikipedia.org/wiki/Three-torus_model_of_the_universe
