Ο Αναλογικός Αναρχικός και η Ψηφιακή του Μούσα.
onesecbeforetheend
1.
Τα αναλογικά αντικείμενα έχουν κατασκευαστεί με την προοπτική του να παραμείνουν σταθερά και στερεά στο χρόνο, διαμορφώνοντας και διατηρώντας το νόημά τους. Η υλική μοίρα κάθε τέτοιου όμως είναι η καταστροφή. Τα βιβλία καίγονται και σκίζονται, τα σπίτια βομβαρδίζονται, οι άνθρωποι πεθαίνουν. Το όποιο "νόημα" τείνει προς τη σίγουρη καταστροφή. Μία αναλογική ανθρώπινη πράξη τείνει προς την καταγραφή της αποσκοπώντας στη διαιώνιση, γνωρίζοντας ενδόμυχα το βέβαιο της αποσύνθεσής της στο μέλλον. Η διαδικασία αυτή είναι ο υλικός νόμος της προϋπόθεσης της καταστροφής για την πράξη της δημιουργίας. Δεν υπάρχει ύλη εκ του μηδενός. Δεν προστίθενται νέα κουάρκ στον αναλογικό κόσμο όποτε φτιάχνω έναν καφέ. Μια αναλογική φωτογραφία λέμε ότι απαθανατίζει, στην πραγματικότητα όμως απλώς συντηρεί μέχρι να ξεθωριάσει. Η δυτική αναλογική συνείδηση βασίζεται στα συντηρητικά. Είμαστε ό,τι τρώμε. Η διαλεκτική δημιουργίας/καταστροφής είναι της τάξης στοματικός/πρωκτικός κύκλος.
2.
Τα ψηφιακά αντικείμενα κατασκευάζονται με την πρωθύστερη βεβαιότητα της ρευστότητας και της αστάθειάς τους, δημιουργώντας το νόημά τους διατηρώντας το ασταθές. Η άυλη τύχη κάθε τέτοιου είναι η διατήρησή του ως ρευστού. Αυτό το κείμενο που είναι γραμμένο σε αυτό το ιστολόγιο μπορεί να αλλάξει ανά πάσα στιγμή. Ακόμα και ο συγγραφέας του μπορεί να αλλάξει υπό τις κατάλληλες συνθήκες (διαρροή κωδικών, βιολογική αλλαγή κλπ). Το όποιο "νόημα" τείνει προς τη σταθερότητα της αλλαγής. Μια ψηφιακή (ανθρώπινη ή ρομποτική) πράξη τείνει προς την παρείσφρησή της στον ψηφιακό κόσμο, στην εκ του μηδενός γέννηση της μη-ύλης. Όποτε ανεβάζω μια εικόνα ενός καφέ στο ιστολόγιό μου, προσθέτω μερικά μπάιτς στον ψηφιακό κόσμο. Μια ψηφιακή φωτογραφία λέμε ότι συντηρεί, στην πραγματικότητα όμως απαθανατίζει σε βαθμό που κάποιος στο μέλλον δύναται να αντιληφθεί την κατάρα της αθανασίας. Η ανατολική ψηφιακή σκέψη βασίζεται στην αθανασία. Στέλνουμε τον εμετό της ανθρώπινης διανόησης στο νέο πλατωνικό κόσμο των ιδεών. Η διαλεκτική παύει να είναι λειτουργική. Το μοντέλο είναι η ανατροφοδότηση και η συνεχής παραγωγή.
3.
Παρόλα αυτά κάποιος μπορεί να παρατηρήσει μια νέα τάση διαλεκτικής ανάμεσα στο αναλογικό και στο ψηφιακό γίγνεσθαι. Μια τέτοια υπόθεση όμως φαίνεται αρκετά αβάσιμη. Στην "ψηφιακή" εποχή τα αναλογικά αντικείμενα ακολουθούν μια νέα βαθιά νοηματοδότηση. Η δυνητική ψηφιοποίησή τους είναι η απόκτηση του όποιου "νοήματος." Τα ψηφιοποιημένα αναλογικά αντικείμενα ορίζουν νέα όρια στην απαθανάτιση. Το βέβαιο της καταστροφής της ύλης αντικαθίσταται από το βέβαιο της διατήρησης της μη-ύλης, του άυλου πνεύματος, των μπιτς. Έτσι, το τελευταίο σκαλοπάτι του αναλογικού βίου δεν είναι η διατήρηση στη γη, μα το ξεπέρασμά της στον ψηφιακό παράδεισο. Ένας βίος αγίων. Η τελική ψηφιοποίηση της Βίβλου, μα και των έργων του Βαρώνου του Χόλμπαχ, κατανικά κάθε εσχατολογικό φόβο τελικής καταστροφής ή κρίσης. Αντικείμενα τα οποία πλάστηκαν για να μείνουν σταθερά βρίσκουν το νόημά τους σε έναν κόσμο που τους υπόσχεται την αθανασία. Η Γη της Επαγγελίας. Μέχρι εδώ η διαλεκτική φαίνεται να δουλεύει. Η ροπή του αναλογικού προς το ψηφιακό, του γήινου προς το άγιο, καλά κρατεί.
4.
Η αντίστροφη διαδικασία, η πράξη της αναλογικοποίησης ψηφιακών αντικειμένων είναι κενή οποιουδήποτε νοήματος, πέραν του επιφανειακού. Σε μια τέτοια περίπτωση το βέβαιο της αθανασίας αντικαθίσταται από την ψευδαίσθηση του θανάτου. Αν εκτυπώσω το άρθρο αυτό μπορεί να έχω την ψευδαίσθηση ότι θα καταστραφεί στο μέλλον (όπως κάθε αναλογικό αντικείμενο), μα το άρθρο θα παραμείνει αναλλοίωτο στις ποικίλες αλλοιώσεις του στον ψηφιακό κόσμο των ηρακλείτειων ιδεών. Δεν υπάρχει σκαλοπάτι πίσω στον ψηφιακό κόσμο. Η πράξη της αναλογικοποίησης των ψηφιακών αντικειμένων είναι μια αποτυχημένη αυτοκτονία. Ένας βίος αβίωτος. Η μόνη δυνητική της νοηματοδότηση είναι η εκ νέου επαναφορά του αντικειμένου της στην ψηφιακή μορφή. Η εκτύπωση σε βινύλιο ενός ψηφιακά φτιαγμένου δίσκου για τον οποίο χρησιμοποιήθηκαν αναλογικοί δίσκοι βινυλίου ακούγεται σαν ηλίθια πράξη. Εάν όμως γίνει, τότε μπορεί να αποφέρει μια εκ νέου ψηφιοποίηση στο δρόμο για την πλήρη εξάλειψη των εννοιών του πρωτότυπου και του αντίτυπου. Μια εκτυπωμένη εκδοχή της Βικιπαίδειας όπως ήταν το 2012 θα ήταν συλλεκτική, μα ποτέ διαλεκτική. Η ανατροφοδότηση που θα λάμβανε ο ψηφιακός κόσμος θα ήταν της τάξης των άρθρων που θα γράφονταν για την περιγραφή του γεγονότος αυτού, βαθμός αμελητέος για την ουσιαστική ύπαρξη διαλεκτικής. Χαμένο παιχνίδι, χαμένος παράδεισος. Η ροπή του ψηφιακού προς το αναλογικό, η ενσάρκωση του αγίου στη γη (με την όποια προοπτική "ανάστασης") είναι άνευ νοήματος.
5.
Ο συντηρητικός ομηρικός καλλιτέχνης εμπνέεται από τη Μούσα για να φτιάξει μουσική. Προσπαθεί να υλοποιήσει το άυλο βεβηλώνοντας άθελά του την αθανασία του. Αποτυγχάνει, βέβαια και πάντα, μιας και τα ιπτάμενα έπη παραμένουν πάντα αθάνατα στην αλλαγή τους, ενώ τα "σταθερά" γραπτά είναι καταδικασμένα στην καταστροφή. Ο ομηρικός καλλιτέχνης είναι όμηρος της ψευδοδιαλεκτικής του με τη Μούσα. Της απευθύνει το λόγο μα αυτή δεν απαντάει ποτέ: ο ίδιος απλώς παραμιλάει. Παραμένει φιλό-σοφος, φίλος της σοφίας και ποτέ "σοφός." Παραμένει ιδεο-λόγος, κάνοντας λόγο για ιδέες, τέχνη για την τέχνη, θέτοντας μεταφυσικά ερωτήματα κακής ποιότητας. Κιτς. Συνεχίζει να καταγράφει παρτιτούρες μελωδιών, δοξάζοντας παράδοξα. Ο αντίποδάς του, ο αναρχικός τεχνίτης συμφιλιώνεται με τη Μούσα. Αντιλαμβάνεται ότι το αναλογικό σύμπαν στο οποίο είναι καταδικασμένος να ζει έχει ζηνώνεια σχέση με το ψηφιακό. Όσο προσπαθεί να φτάσει τη Μούσα του, του μένει πάντα το ένα δεύτερο της υπολειπόμενης απόστασης. Δεν τρέφει ψευδαισθήσεις διαλεκτικής. Ο ψηφιακός αναρχικός είναι σάιμποργκ φεμινιστής. Εμπνέεται από τη Μούσα του επειδή γνωρίζει πως αυτή εμπνέεται εμπνέοντας. Η μετα-έμπνευση είναι που τον τρέφει και αγκαλιάζοντας έτσι τη Μούσα του, ταυτοποιείται μαζί της. Πριν το καταλάβει αλλά και αφότου, παίζει μουσική. Είναι ένα μαζί της και δεν παίζει πια με όρους γεωγραφίας, μα τοπολογίας. Η μουσική του είναι η άυλη μελωδία της άυλης ου-τοπίας στην οποία μετανάστευσε όντας πλέον ένα με μια ιθαγενή της. Λαμβάνει τη θέση που του αναλογεί.
2.
Τα ψηφιακά αντικείμενα κατασκευάζονται με την πρωθύστερη βεβαιότητα της ρευστότητας και της αστάθειάς τους, δημιουργώντας το νόημά τους διατηρώντας το ασταθές. Η άυλη τύχη κάθε τέτοιου είναι η διατήρησή του ως ρευστού. Αυτό το κείμενο που είναι γραμμένο σε αυτό το ιστολόγιο μπορεί να αλλάξει ανά πάσα στιγμή. Ακόμα και ο συγγραφέας του μπορεί να αλλάξει υπό τις κατάλληλες συνθήκες (διαρροή κωδικών, βιολογική αλλαγή κλπ). Το όποιο "νόημα" τείνει προς τη σταθερότητα της αλλαγής. Μια ψηφιακή (ανθρώπινη ή ρομποτική) πράξη τείνει προς την παρείσφρησή της στον ψηφιακό κόσμο, στην εκ του μηδενός γέννηση της μη-ύλης. Όποτε ανεβάζω μια εικόνα ενός καφέ στο ιστολόγιό μου, προσθέτω μερικά μπάιτς στον ψηφιακό κόσμο. Μια ψηφιακή φωτογραφία λέμε ότι συντηρεί, στην πραγματικότητα όμως απαθανατίζει σε βαθμό που κάποιος στο μέλλον δύναται να αντιληφθεί την κατάρα της αθανασίας. Η ανατολική ψηφιακή σκέψη βασίζεται στην αθανασία. Στέλνουμε τον εμετό της ανθρώπινης διανόησης στο νέο πλατωνικό κόσμο των ιδεών. Η διαλεκτική παύει να είναι λειτουργική. Το μοντέλο είναι η ανατροφοδότηση και η συνεχής παραγωγή.
3.
Παρόλα αυτά κάποιος μπορεί να παρατηρήσει μια νέα τάση διαλεκτικής ανάμεσα στο αναλογικό και στο ψηφιακό γίγνεσθαι. Μια τέτοια υπόθεση όμως φαίνεται αρκετά αβάσιμη. Στην "ψηφιακή" εποχή τα αναλογικά αντικείμενα ακολουθούν μια νέα βαθιά νοηματοδότηση. Η δυνητική ψηφιοποίησή τους είναι η απόκτηση του όποιου "νοήματος." Τα ψηφιοποιημένα αναλογικά αντικείμενα ορίζουν νέα όρια στην απαθανάτιση. Το βέβαιο της καταστροφής της ύλης αντικαθίσταται από το βέβαιο της διατήρησης της μη-ύλης, του άυλου πνεύματος, των μπιτς. Έτσι, το τελευταίο σκαλοπάτι του αναλογικού βίου δεν είναι η διατήρηση στη γη, μα το ξεπέρασμά της στον ψηφιακό παράδεισο. Ένας βίος αγίων. Η τελική ψηφιοποίηση της Βίβλου, μα και των έργων του Βαρώνου του Χόλμπαχ, κατανικά κάθε εσχατολογικό φόβο τελικής καταστροφής ή κρίσης. Αντικείμενα τα οποία πλάστηκαν για να μείνουν σταθερά βρίσκουν το νόημά τους σε έναν κόσμο που τους υπόσχεται την αθανασία. Η Γη της Επαγγελίας. Μέχρι εδώ η διαλεκτική φαίνεται να δουλεύει. Η ροπή του αναλογικού προς το ψηφιακό, του γήινου προς το άγιο, καλά κρατεί.
4.
Η αντίστροφη διαδικασία, η πράξη της αναλογικοποίησης ψηφιακών αντικειμένων είναι κενή οποιουδήποτε νοήματος, πέραν του επιφανειακού. Σε μια τέτοια περίπτωση το βέβαιο της αθανασίας αντικαθίσταται από την ψευδαίσθηση του θανάτου. Αν εκτυπώσω το άρθρο αυτό μπορεί να έχω την ψευδαίσθηση ότι θα καταστραφεί στο μέλλον (όπως κάθε αναλογικό αντικείμενο), μα το άρθρο θα παραμείνει αναλλοίωτο στις ποικίλες αλλοιώσεις του στον ψηφιακό κόσμο των ηρακλείτειων ιδεών. Δεν υπάρχει σκαλοπάτι πίσω στον ψηφιακό κόσμο. Η πράξη της αναλογικοποίησης των ψηφιακών αντικειμένων είναι μια αποτυχημένη αυτοκτονία. Ένας βίος αβίωτος. Η μόνη δυνητική της νοηματοδότηση είναι η εκ νέου επαναφορά του αντικειμένου της στην ψηφιακή μορφή. Η εκτύπωση σε βινύλιο ενός ψηφιακά φτιαγμένου δίσκου για τον οποίο χρησιμοποιήθηκαν αναλογικοί δίσκοι βινυλίου ακούγεται σαν ηλίθια πράξη. Εάν όμως γίνει, τότε μπορεί να αποφέρει μια εκ νέου ψηφιοποίηση στο δρόμο για την πλήρη εξάλειψη των εννοιών του πρωτότυπου και του αντίτυπου. Μια εκτυπωμένη εκδοχή της Βικιπαίδειας όπως ήταν το 2012 θα ήταν συλλεκτική, μα ποτέ διαλεκτική. Η ανατροφοδότηση που θα λάμβανε ο ψηφιακός κόσμος θα ήταν της τάξης των άρθρων που θα γράφονταν για την περιγραφή του γεγονότος αυτού, βαθμός αμελητέος για την ουσιαστική ύπαρξη διαλεκτικής. Χαμένο παιχνίδι, χαμένος παράδεισος. Η ροπή του ψηφιακού προς το αναλογικό, η ενσάρκωση του αγίου στη γη (με την όποια προοπτική "ανάστασης") είναι άνευ νοήματος.
5.
Ο συντηρητικός ομηρικός καλλιτέχνης εμπνέεται από τη Μούσα για να φτιάξει μουσική. Προσπαθεί να υλοποιήσει το άυλο βεβηλώνοντας άθελά του την αθανασία του. Αποτυγχάνει, βέβαια και πάντα, μιας και τα ιπτάμενα έπη παραμένουν πάντα αθάνατα στην αλλαγή τους, ενώ τα "σταθερά" γραπτά είναι καταδικασμένα στην καταστροφή. Ο ομηρικός καλλιτέχνης είναι όμηρος της ψευδοδιαλεκτικής του με τη Μούσα. Της απευθύνει το λόγο μα αυτή δεν απαντάει ποτέ: ο ίδιος απλώς παραμιλάει. Παραμένει φιλό-σοφος, φίλος της σοφίας και ποτέ "σοφός." Παραμένει ιδεο-λόγος, κάνοντας λόγο για ιδέες, τέχνη για την τέχνη, θέτοντας μεταφυσικά ερωτήματα κακής ποιότητας. Κιτς. Συνεχίζει να καταγράφει παρτιτούρες μελωδιών, δοξάζοντας παράδοξα. Ο αντίποδάς του, ο αναρχικός τεχνίτης συμφιλιώνεται με τη Μούσα. Αντιλαμβάνεται ότι το αναλογικό σύμπαν στο οποίο είναι καταδικασμένος να ζει έχει ζηνώνεια σχέση με το ψηφιακό. Όσο προσπαθεί να φτάσει τη Μούσα του, του μένει πάντα το ένα δεύτερο της υπολειπόμενης απόστασης. Δεν τρέφει ψευδαισθήσεις διαλεκτικής. Ο ψηφιακός αναρχικός είναι σάιμποργκ φεμινιστής. Εμπνέεται από τη Μούσα του επειδή γνωρίζει πως αυτή εμπνέεται εμπνέοντας. Η μετα-έμπνευση είναι που τον τρέφει και αγκαλιάζοντας έτσι τη Μούσα του, ταυτοποιείται μαζί της. Πριν το καταλάβει αλλά και αφότου, παίζει μουσική. Είναι ένα μαζί της και δεν παίζει πια με όρους γεωγραφίας, μα τοπολογίας. Η μουσική του είναι η άυλη μελωδία της άυλης ου-τοπίας στην οποία μετανάστευσε όντας πλέον ένα με μια ιθαγενή της. Λαμβάνει τη θέση που του αναλογεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου